ΒΑΡΔΟΥΣΙΑ 12-13/10/2013
Μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας; Με πέντε χρόνια απουσίας από τις εξορμήσεις του συλλόγου; Ας είναι, θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου ακόμη μέλος. Ήταν Ιανουάριος 2008 που συμμετείχα στη τελευταία ανάβαση του Συλλόγου στο χιονισμένο Ταΰγετο, ώσπου Τετάρτη πρωί διαβάζοντας στην εφημερίδα ότι ο Ορειβατικός προγραμμάτιζε ανάβαση στα Βαρδούσια όρη στη Στερεά Ελλάδα πήρα την απόφαση να συμμετάσχω. Επικοινωνία με τον αρχηγό της αποστολής, συνεννόηση για ώρα αναχώρησης & λοιπές λεπτομέρειες, ετοιμασία εξοπλισμού & 7 το πρωί του Σαββάτου ξεκινάμε από Καλαμάτα για το δεύτερο μεγαλύτερο βουνό της Στερεάς Ελλάδος μετά την Γκιώνα. Είναι σύμπλεγμα βουνών που περιλαμβάνει το νοτιότερο άκρο της Πίνδου στη Στερεά Ελλάδα. Υψώνεται στα βορειοδυτικά της Φωκίδας, με ένα μικρό τμήμα του όρους να επεκτείνεται και στη Φθιώτιδα. Ψηλότερη κορφή ο Κόρακας στα 2.495 μέτρα. Αντί για την κλασική διαδρομή που είναι η ανάβαση στη κορυφή Κόρακας, επιλέξαμε να προσεγγίσουμε από την Δυτική πλευρά από το χωριό Αρτοτίνα.
Ο ιδανικός καιρός για εκδρομή, η καλή διάθεση & ο αρχηγός της αποστολής μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια, βοήθησαν ώστε να μην καταλάβουμε τα πολλά χιλιόμετρα, περίπου 350 μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, Αφήνουμε πίσω μας Πάτρα, Ρίο, Ναύπακτο, Λιδορίκι, φράγμα του Μόρνου, το βυθισμένο Κάλλιο, Πενταγιούς & φτάνουμε μεσημέρι Σαββάτου στην Αρτοτίνα, ένα χωριό απλωμένο στα 1000 μέτρα υψόμετρο, με λιγοστούς κατοίκους, γενέτειρα όμως του Αθανάσιου Διάκου, από το οποίο γίνονται πιο εύκολες αναβάσεις. (ο γενέθλιος τόπος του Αθανάσιου Διάκου διεκδικείται & από ένα άλλο χωριό που λέγεται «Αθανάσιος Διάκος»).
Ξεκούραση για μία ώρα και μετά με αγροτικό αυτοκίνητο μεταφερόμαστε στα Αρτοτινά λιβάδια στα 1600 μέτρα υψόμετρο, ένα μέρος με αρκετές στάνες που φιλοξενούν τους τσοπάνηδες της περιοχής το καλοκαίρι. Σήμερα όμως δεν υπάρχει ψυχή, απόλυτη ηρεμία, πάνω μας τα αστέρια & γύρω μας οι πανύψηλες κορφές των Βαρδουσίων (Σούφλες, Πάνω & Κάτω Ψηλό, Αλογόραχη, Πυραμίδα) περιμένουν να τις «κατακτήσουμε». Μια μικρή βόλτα για ξεμούδιασμα, αναγνώριση της περιοχής & τις απαραίτητες φωτογραφίες, ανεφοδιασμός με νερό από τη πηγή, στήσιμο σκηνών, πρόχειρο φαγητό, ενώ ο ήλιος σιγά-σιγά χάνεται και μαζί του η ζεστασιά της ημέρας, αφήνοντας στη θέση της τη ψύχρα του υψομέτρου. Ρούχα ζεστά, κουβέντα χαλαρή, ορειβατικές ιστορίες & η ώρα περνάει ευχάριστα. Η αυριανή πορεία μας αναγκάζει να διακόψουμε αυτές τις ευχάριστες στιγμές. Ύπνος κάτω από τον έναστρο ουρανό, & πρωινό εγερτήριο στις 7. Μάζεμα των σκηνών, τακτοποίηση υλικών, και στις 8 η πορεία για το διάσελο ξεκινάει. Ανάβαση αρκετά δύσκολη, έχουμε να ανέβουμε 400 μέτρα υψομετρική διαφορά, σαθρές πέτρες, αθλητικά παπούτσια αντί για ορειβατικές μπότες, ψύχρα, λίγες ανάσες για νερό, σκέψεις θετικές & συνεχίζουμε, το διάσελο είναι μπροστά μας. Μη κοιτάς κάτω, ούτε ψηλά. Μόνο μπροστά. Κέρδισε το επόμενο μέτρο, σιγά-σιγά όλο & πλησιάζουμε, μία τελευταία στάση, βαθιές ανάσες (θα το ξανακάνεις; Ναι) και να, φτάσαμε. Απέναντί μας οι υπόλοιπες πανύψηλες κορυφές των Βαρδουσίων που προκαλούν δέος, μπροστά μας τα Μουσουνιτσιώτικα λιβάδια με τις στάνες, τα πρόβατα, τα τσοπανόσκυλα (τα τελευταία θα μας πάρουν στο κατόπι κατεβαίνοντας από τη πλαγιά).
Ανασυγκρότηση, ξεκούραση, νερό, παστέλι για την ανάκτηση δυνάμεων & συνεχίζουμε τη κατηφορική πορεία μας «αναζητώντας» το διεθνές μονοπάτι Ε4 το οποίο θα μας οδηγήσει κυκλικά γύρω από τη κορυφή Πυραμίδα, στο χωριό Αρτοτίνα. Βουτάμε μέσα σε καταπράσινη θάλασσα από έλατα. Απέραντο πράσινο, μεθυστικές ευωδιές από βρεγμένο χώμα, ρητίνη των πεύκων & των ελάτων. Στρέφω το βλέμμα τριγύρω, δεν βλέπω τίποτα, μόνο πράσινο, μαγεία. Η πορεία τώρα είναι πιο βατή, εκτός από τις περιπτώσεις που το μονοπάτι χάνεται ξαφνικά λόγω της κακής συντήρησης. Πεσμένα δένδρα, νεροφαγιές & κατολισθήσεις, φράζουν το μονοπάτι και κάνουν την πορεία αρκετά δύσκολη. Σε λίγα χρόνια είναι σίγουρο ότι δε θα υπάρχει πλέον μονοπάτι, αν δε γίνει προσπάθεια αποκατάστασης του.
Μεσημέρι, ώρα τρεις φτάνουμε Αρτοτίνα. Η κούραση εύλογη μετά από την 7ωρη πορεία, (θα το ξανακάνεις; Ναι!!!), καταναλώνουμε τις τελευταίες προμήθειες και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, για να ξαναβρούμε τους ρυθμούς της πόλης & τους ανθρώπους μας, μέχρι την επόμενη φορά που θα δραπετεύσουμε. Ελπίζω όχι σε 5 χρόνια.
ΝΙΚΟΣ ΦΙΣΚΙΛΗΣ
2013-10-18 18:00:24