Ξημέρωμα Κυριακής, 6 το πρωί, στο Δώριο Μεσσηνίας. Ξύπνησα με απίστευτη ενέργεια και ενθουσιασμό για την πρώτη μου εξόρμηση με τον ορειβατικό σύλλογο Καλαμάτας. Μάζεψα τα τελευταία μου πράγματα και ξεκίνησα για τα γραφεία του συλλόγου στην Καλαμάτα, όπου θα συναντούσα τα υπόλοιπα μέλη. Στη διάρκεια της διαδρομής, χαζεύοντας την αυγή, σκεφτόμουν τους παρακάτω στίχους... «Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός στις εκβολές του θα προσφέρει όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν κι όσα γι’ αυτά κανείς δεν ξέρει...»
Η ομάδα ξεκίνησε στις 7 π.μ. από την πόλη της Καλαμάτας, με τα αυτοκίνητα του συλλόγου, με προορισμό την Πιάνα Αρκαδίας, όπου εκεί ήταν και το σημείο εκκίνησης της πεζοπορίας. Φτάνοντας στο γραφικό, πετρόκτιστoχωριό της Πιάνας σε υψόμετρο 1100 μ., συναντηθήκαμε με άλλους συλλόγους (Αθήνας, Κορίνθου, Πύργου, Σπάρτης κ.ά.) αναμένοντας τα εγκαίνια του μονοπατιού και την έναρξη της πεζοπορίας. Εκεί ο Δήμος Τρίπολης μας προσέφερε παραδοσιακό γιαούρτι με μέλι και δίπλες για πρωϊνό. Ακολούθησαν ομιλίες από τοπικούς φορείς και προέδρους των συλλόγων για το σημαντικό έργο που επιτελούν στην προστασία της φύσης και την ανάδειξή της. Η κορδέλα κόπηκε και η πορεία ξεκίνησε...
Περίπου μισή ώρα μετά φτάσαμε στο σπήλαιο του αρχαίου θεού Πάνα, που ήταν συνυφασμένος με την «πανίδα» της φύσης, (άνθρωποι και ζώα) σε μια αμφίδρομη σχέση προστασίας, αλλά και προσωποποίηση της γενετικής δύναμης της ζωής. Τραβήξαμε κάποιες φωτογραφίες και συνεχίσαμε την πορεία μας προς το Αρκουδόρεμα. Φτάνοντας στο ρέμα βλέπαμε τη φύση δίπλα μας να θεριεύει, το μάτι γέμιζε ανθισμένα έλατα και νιώθαμε μια αίσθηση απίστευτης δροσιάς μετά από κάμποση ώρα πορείας κάτω απ’ τον καυτό ήλιο.
Φτάνοντας στο Αρκουδόρεμα το τοπίο και τα χρώματα άλλαξαν ολοκληρωτικά. Συναντήσαμε ένα παραδεισένιο τοπίο που σε πολλά του σημεία θύμιζε όαση. Μεγάλα δέντρα, μικρές λιμνούλες, τρεχούμενο νερό και μικροί καταρράκτες έδιναν μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Το μυαλό σου ταξιδεύει και η ψυχική αποφόρτιση σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Βγαίνοντας από το ρέμα στην Παναγία και πηγή Αρκουδορέματος κάναμε στάση για ένα μικρό κολατσιό και νερό. Εκεί μπορούσες να επιλέξεις αν θα συνεχίσεις την πεζοπορία ή θα επιβιβαστείς σε πούλμαν με προορισμό το Παλαιοχώρι Ελάτης. Εμείς επιλέξαμε να συνεχίσουμε την πεζοπορία. Το δεύτερο μέρος της διαδρομής ήταν μέσα από πυκνά ελατοδάση τα οποία μας οδήγησαν και στον τελικό μας προορισμό. Στο Παλαιοχώρι Ελάτης μας περίμενε το "φαΐ του ορειβάτη"· φασολάδα, ψωμί, τυρί και ελιές, προσφορά του Δήμου Βυτίνας. Υπήρχε και άφθονο κρασί προσφορά επώνυμων τοπικών παραγωγών και γλυκό από το σύλλογο επαγγελματιών Βυτίνας.
Η εκδρομή ολοκληρώθηκε με καφέ ανάμεσα στα μέλη του ορειβατικού συλλόγου Καλαμάτας σε ένα μικρό καφενεδάκι στο χωριό Στεμνίτσα. Καθώς παρατηρούσα τα γελαστά, γεμάτα ικανοποίηση πρόσωπά τους και τα πειράγματα μεταξύ τους σκεφτόμουν για μία ακόμη φορά τους στίχους πως «πίσω απ’ τους λόφους, πίσω απ’ τα βλέφαρα υπάρχει τόπος και για σένα…» και εκεί ακριβώς με ταξίδεψε ο σύλλογος και είναι κάτι που θα ήθελα σίγουρα να ξαναζήσω.
Γιώργος Τότσης
