Στις 15 Γενάρη είχαμε τη χαρά να διασχίσουμε με τον Ορειβατικό σύλλογο Καλαμάτας το μονοπάτι Άγριλος – Πολιανή που διανοίχθηκε το 1950 κι έως το 1970 εξυπηρετούσε την επικοινωνία των 2 χωριών.

Σταθμεύσαμε δίπλα στο λιοτρίβι του Άγριλου κι αφού απολαύσαμε τις υπέροχες ζεστές τηγανίτες και τσάι με λουΐζα ρίγανη χαμομήλι της Αγριλιώτισσας συνοδοιπόρου μας Κας Θεανώς Εξηνταβελόνη πήραμε το μονοπάτι για την Πολιανή.

Ανεβήκαμε τις πλαγιές του όρους Συρόκα αγναντεύοντας πού και πού κι αποθανατίζοντας το εντυπωσιακό φαράγγι Τζιρόρεμα που είν΄η κοίτη του ξεροπόταμου Ξερίλα ο οποίος ξεκινά απ’ τις δυτικές πλαγιές του Β. Ταΰγετου.

Ο καιρός ήταν ιδανικός. Εμείς << δίχως βάρη >>, με τις αισθήσεις μας σ’ αφύπνιση, περπατούσαμε κυκλωμένοι απ’ έναν βαθυπράσινο πλούσιο κόσμο : πουρνάρια, ξυλοκερατιές, κέδρους, κουμαριές, αγριολούπινα, φασκόμηλα, μωβ κρινάκια, με κάθε πέτρα και κλαρί να ξεχωρίζει και να μη συγχέεται με την ατμόσφαιρα γύρω του. Όλα σ’ αρμονία.

Ένοιωθες την αόρατη παρουσία των ανθρώπων εκείνων που τα χέρια τους διένοιξαν τούτο το μονοπάτι και συντηρούσαν για χρόνια και τους μακάριζες που ό,τι αφήσαν δεν έφθειρε ο χρόνος κι ο πολιτισμός παρά μόνον οι άνεμοι σμίλεψαν το χιόνι, η βροχή.

Ακολουθούσες το μονοπάτι μ’ ανάμικτα συναισθήματα: απ’ τη μια ευφορία και κέφι κι απ’ την άλλη με μια περισυλλογή να σου υπαγορεύει μίαν άλλη στάση ζωής, μια πιο θερμή συναναστροφή και συναλλαγή από τούδε και στο εξής με τη φύση. Αναρωτιόσουν αν θα μπορούσες ποτέ να βρεις κάτι περίπου ισοδύναμο να σ’ αναγαλλιάζει μ’ αυτό που βίωνες τούτες τις ώρες.    

Το τέρμα, όλοι στο βάθος γνωρίζουμε, βρίσκεται σ’ αυτήν.

Πολιτοπούλου Χαρούλα