11 Μαρτίου 2018Στις 11 Μαρτίου, ένα ωραίο ανοιξιάτικο πρωί ξεκινήσαμε από τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας μία μεγάλη παρέα 65 ατόμων και 3 σκυλιών. Η περιπέτεια μας άρχισε με την μεταφορά μας από τον σύλλογο στην Μεσαία Βέργα με τα βαν. Από εκεί ξεκίναγε το υπέροχο μονοπάτι, που το χρησιμοποιούσαν από πολύ παλιά οι άνθρωποι  για να μεταφέρονται από χωριό σε χωριό. Όπως διασχίζαμε αυτή την ξεχωριστή διαδρομή με την ευωδιαστή μυρωδιά των φυτών, συγχρόνως συντηρούσαμε το μονοπάτι. Δεν ξέραμε γιατί, αλλα μετά καταλάβαμε πως αν δεν το συντηρούμε αρκετά συχνά, το μονοπάτι θα εξαφανιστεί, πράγμα πολύ δυσάρεστο. Στην διαδρομή συνεχώς συναντούσαμε πηγές, που μας βοηθούσαν να συνεχίσουμε στον προορισμό μας. Η διαδρομή μετά από ένα σημείο συνεχώς μας έπαιζε παιχνίδια. Μία ήταν με βράχια παντού, μία με λουλούδια, μία με έλατα, μα το πιο ωραίο ήταν το δάσος. Το κλίμα και οι μυρωδιές συνεχώς αλλάζανε και αυτά. Από τη μία υπήρχε η μυρωδιά των βοτάνων, της ρίγανης και του φασκόμηλου. Από την άλλη το ψυχρό κλίμα του δάσους και η μυρωδιά της υγρασίας στα δέντρα. Επίσης, συναντήσαμε ένα παλιό αλώνι, που το χρησιμοποιούσαν για να φτιάχνουν σιτάρι και λίγο πιο δίπλα υπήρχε ο κρατήρας ενός παλιού ηφαιστείου. Μετά από όλα αυτά φτάσαμε στον τελικό προορισμό μας, την κορυφή του βουνού Καλάθι, που ήταν η πιο υπέροχη στιγμή της διαδρομής. Από εκεί πάνω έβλεπες τα πάντα, από αριστερά το χιονισμένο βουνό του Ταϋγέτου με τον Προφήτη Ηλία και από δεξιά τον γιγάντιο Μεσσηνιακό κόλπο. Τέλος κατεβήκαμε μέχρι την είσοδο του μονοπατιού όπου εκεί τελείωσε η περιπέτεια μας. Η διαδρομή αυτή μου άρεσε τόσο πολύ, που ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα σύντομα. Κουραστήκαμε αλλά απολαύσαμε την υπέροχη φύση της Μεσσηνίας.                                                                                                                                   

                                                                                          Φράνκυ Γεωργόπουλος, 13 χρονών

Είναι αναπάντεχη η χαρά που νιώθεις, όταν αναλαμβάνεις τη διοργάνωση μίας εξόρμησης και βλέπεις να συμμετέχουν σε αυτή 65 άτομα. Διακρίνεις την επιθυμία των ανθρώπων να έρθουν σε επαφή με τη φύση, να γνωρίσουν τη γη που πατάμε, τον τόπο μας, πέρα από τα όρια της πόλης. Να πάρουν τους πιστούς τους φίλους, τα σκυλιά τους και να περάσουν μία διαφορετική Κυριακή μακριά από τις σύγχρονες ανέσεις. Να προσφέρουν στο σώμα την πιο φυσική άθληση, το περπάτημα «νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ»… Ακόμα πιο αξιοσημείωτο όμως, είναι οι γονείς που ήρθαν παρέα με τα μικρά παιδάκια τους, πιτσιρίκια να σε προσπερνάνε, να τρέχουν αμέριμνα, να γελάνε όλο ζωντάνια και να ρωτούν για όλα αυτά που βλέπουν γύρω τους. Και αυτό σου δίνει αισιοδοξία, μικροί ορειβάτες, άλλωστε το μέλλον ανήκει στα παιδιά…

Κότση Δέσποινα