Την Κυριακή 11 Αυγούστου 2019 βρέθηκα σε μια ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας προκειμένου να διασχίσουμε το φαράγγι του Φονέα ή Νούμπατης. Παρόλο που είμαι από την Καλαμάτα, αγνοούσα την ύπαρξη αυτού του φαραγγιού,καθώς μου ήταν γνωστή μόνο η Παραλία του Φονέα.

Η εκδρομή ξεκίνησε στις οκτώ το πρωί από την Καλαμάτα με προορισμό το χωριό Σαιδόνα ή κόκκινο χωρίο όπως χαρακτηριστικά μας ενημέρωσε ότι λέγεται, ο αρχηγός της εκδρομής. Μάλιστα, μας ενημέρωσε ότι εκείνη τη μέρα στο χωριό θα πραγματοποιούνταν εκδήλωση προς τιμήν των πεσόντων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Ο υπεύθυνος της εκδρομής μαζί με κάποια από τα μέλη του συλλόγου ήταν πολύ ευχάριστοι και αεικίνητοι και από την πρώτη στιγμή μας ενέπνευσαν σιγουριά- ακόμη και σε κάποιους που δεν ήταν σίγουροι για τις δυνάμεις τους- ότι όλα θα πάνε περίφημα.

Πράγματι μετά από μια ώρα περίπου βρεθήκαμε στο κέντρο του χωριού όπου αφού ανασυνταχτήκαμε – ορίστηκε η «σκούπα», αλλά και αυτοί που θα πήγαιναν μπροστά για να καθαρίζουν το μονοπάτι- ξεκινήσαμε την κατάβαση. Στην αρχή κατεβήκαμε ένα μονοπάτι για να βρεθούμε σιγά-σιγά μέσα στο φαράγγι. Αυτό που κυριαρχούσε ήταν τα καταπληκτικά αρώματα των θάμνων όπως του φασκόμηλου, του θυμαριού αλλά και άλλων φυτών. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να εισχωρούμε όλο και πιο βαθιά στο φαράγγι, το τοπίο άλλαζε, μια βαθιά σκιά μας προστάτευε από τον ήλιο, ενώ το μονοπάτι γινόταν πιο απόκρημνο.  Στο μυαλό μου στριφογύριζε αυτό που είχα διαβάσει στο διαδίκτυο σχετικά με το φαράγγι: Τόπος συνάντησης των εν εξελίξει συνοικεσίων… Πόσοι νέοι να είχαν πρωτοφιληθεί, πόσοι να είχαν ανταλλάξει όρκους αιώνιας αγάπης σε αυτά τα μέρη; Και τώρα απουσία…Ίχνη ζωής προηγούμενων δεκαετιών διέκρινες σε πολλά σημεία: καταστρεμμένες αναβαθμίδες που παλαιότερα καλλιεργούνταν από τους χωρικούς, μισογκρεμισμένα συκόσπιτα. Δυστυχώς το φαράγγι ήταν σε κατάσταση εγκατάλειψης. Ο Δήμος λάμπει δια της απουσίας του, εάν δεν υπήρχαν οι επίμονοι αυτοί, ιδεολόγοι της πράξης και της δράσης σύλλογοι, να επιμένουν να διασχίζουν αυτά τα φαράγγια και ταυτόχρονα να μπαίνουν μπροστά με τις ψαλίδες και τα πριόνια τους, αυτές οι ομορφιές δε θα ήταν προσβάσιμες σε εμάς τους «επισκέπτες»! Παρά τις δυσκολίες η διαδρομή μας αποζημίωνε διαρκώς, η επαφή με τη φύση, η όξυνση όλων των αισθήσεων, ακόμη και η κούραση σε κάνουν να νοιώθεις πιο ζωντανός, νομίζω ότι αυτή η αίσθηση είναι μια από τις χαρές που σου προσφέρει η φύση.

Η κατάβαση μαζί με τις καθυστερήσεις για τη διάνοιξη κάποιων σημείων, αλλά και για να κατέβουμε όλοι με ασφάλεια από κάποια σημεία όπου ήταν απαραίτητη η χρήση σκοινιού ή όπου έπρεπε να κατεβαίνουμε από τους βράχους με προσοχή, είχε διάρκεια πέντε ωρών περίπου. Η βοήθεια και η ασφάλεια που νοιώθαμε καθ όλη τη διάρκεια της πεζοπορίας ήταν υποδειγματική! Εκείνο όμως που μας κρατούσε σε εγρήγορση ήταν η καταπληκτική οικογένεια του Κυριάκου, ο οποίος με τη σύζυγό του και τις δύο κορούλες τους τη Μυρτώ, επτά ετών και τη Γιασεμή, είκοσι μηνών, καθισμένη στο ειδικό καλαθάκι της στην πλάτη του μπαμπά της, διέσχιζαν μαζί μας το φαράγγι! Έχοντας μπροστά μας αυτήν την εικόνα εμπνεόμασταν όλοι για να προσπαθήσουμε και να τα καταφέρουμε και να καταλήξουμε στη παραλία του Φονέα ώστε να απολαύσουμε το πιο αναζωογονητικό μπάνιο!

Λυδία Μανωλοπούλου

Για περισσότερες φωτογραφίες πατήστε εδώ

 

2019-08-12 09:21:25

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *