Γνώριμη φίλη η Ζήρεια… Όμως, ήταν μια γνωριμία μας με φορεμένο το καλοκαιρινό της ένδυμα. Την είχα γνωρίσει τον Ιούνιο του 2018, παίρνοντας μέρος στον αγώνα ορεινού τρεξίματος “ΖIRIA RACE TO THE SKY”, ενός απαιτητικού αγώνα απόστασης 30 χλμ και 2.600 μ. θετικής υψομετρικής διαφοράς… Με γαλανό ουρανό, ολόλαμπρο ήλιο, να μας «χαρίζει» την σκληροτράχηλη «επιδερμίδα» της κάτω από τα παπούτσια μας, αλλά και χαρίζοντάς μας-σε όλους τους 150 αθλητές- πανέμορφες εικόνες από τις «πτυχώσεις» της-Φαρμακίλα, Φλαμπουρίτσα-αλλά και από την ύψιστη κορφή της στα 2.376 μ.

Αυτή τη φορά, θα είχα την ευκαιρία να την γνωρίσω, εκείνη ντυμένη με το ολόλευκο «νυφικό» της, σκεπασμένη με χιόνι, τυλιγμένη με ένα πυκνό γκρίζο πέπλο και με μια «αύρα» μονοψήφιων θερμοκρασιών-κυρίως υπό του μηδενός- και εγώ, όχι με κοντομάνικο φανελάκι, σορτσάκι και αθλητικά παπούτσια, αλλά με ισοθερμικό, σαλοπέτα, τζάκετ Gore-Tex, άκαμπτες μπότες χειμερινού βουνού, γκέτες, γάντια, μπαλακλάβα, μάσκα χιονιού, σκούφο και ζαλωμένος με ένα σακίδιο εξοπλισμένο με επιπλέον ενδύματα, τροφή, νερό, κραμπόν, πιολέ, φακό, μπατόν, χάρτη, πυξίδα… Ουφ μήπως ξέχασα κάτι;

Nαι. Ξέχασα, ίσως το σημαντικότερο σε μια ορειβατική εξόρμηση, και δη με τέτοιες καιρικές συνθήκες. Τους άλλους συνορειβάτες με τους οποίους συγκροτείται η ομάδα με την οποία θα επιχειρήσουν, όλοι μαζί, με συνοχή, πειθαρχία και αλληλεγγύη την ανάβαση. Και η ομάδα αυτή θα ήταν η ομάδα από τον ΕΟΣ Καλαμάτας που με δέχτηκε στην παρέα της για να μοιραστούμε όλοι μαζί την δύσκολη αυτή ανάβαση.

Φτάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο, στο οροπέδιο της Ζήριας, στα 1.500 μ. υψόμετρο περίπου, μαζί με τους πρώτους επισκέπτες της πίστας του σκι. Οικογένειες με παιδιά αποβιβάζονταν από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα και κατευθύνονταν προς την πίστα. Οι νεανίες και νεάνιδες, θα φτάσουν αρκετά αργότερα· τα ζεστά παπλώματα τούς απαλύνουν από τη διασκέδαση του σαββατόβραδου…

Έχοντας αρματωθεί με το χειμερινό ορειβατικό εξοπλισμό μας, αρχίζουμε να διασχίζουμε το χιονισμένο πεδίο του οροπεδίου μέχρι την είσοδο της χούνης που βρίσκεται το ορειβατικό καταφύγιο. Το ομαλό αυτό κομμάτι είναι ό,τι πρέπει για προθέρμανση… Μια μικρή στάση για ανασύνταξη στο καταφύγιο και μετά όλη η ομάδα στοιχηδόν αρχίζουμε την ανάβαση μέσα στη χούνη. Πριν την έξοδο από τη χούνη, άλλη μια μικρή στάση για ενίσχυση του ιματισμού, καθώς μας περιμένει ο παγωμένος αέρας όταν θα βγούμε από το απάγκιο.

Και όντως, με το βγαίνουμε από τη χούνη, μας «υποδέχεται» ένα αέρινο κύμα πολικής θερμοκρασίας. Συνεχίζουμε την ανάβαση προς την βάση της κορφής μέσα σε πυκνό πέπλο ομίχλης. Μας βοηθούν τα ίχνη στο χιόνι από τη χθεσινοβραδινή ανάβαση των μελών του ΕΟΣ Κορίνθου. Μια τελευταία σύντομη στάση πριν την τελική «έφοδο» προς την κορφή. Όλη η ομάδα με σταθερό ρυθμό ανεβαίνει τα σκαλοπάτια που σχηματίζονται από τις μπότες στο σφιχτό χιόνι.

Βγαίνουμε στη ράχη και καβαλώντας την, κόντρα στον παγωμένο αέρα, παίρνουμε πορεία νότια και ελαφρά ανηφορική προς τα 2.376 μ. Το πάχος του χιονιού εδώ είναι πολύ μικρό, καθώς οι συνεχείς αγέρηδες δεν του επιτρέπουν να συσσωρευτεί. Είναι όμως αρκετά παγωμένο, όχι τόσο όμως ώστε να κάνει τη χρήση κραμπόν αναγκαστική, γιατί δεν υπάρχει μεγάλη κλίση. Την κατάσταση επιδεινώνουν ριπές από μικρές παγωμένες νιφάδες που μας δέρνουν με μανία…

Όμως, το κολονάκι της κορφής, στολισμένο με ένα έργο τέχνης από πάγο, σμιλεμένο από τον «γλύπτη» άνεμο, μας υποδέχεται μέσα σε ομίχλη… Η θέα είναι φανταστική…κυριολεκτικά, αφού μόνο με τη φαντασία μας μπορούμε την φανταστούμε… Δεν βλέπουμε τίποτα σε απόσταση 5-6 μέτρων. Συγκεντρωνόμαστε όλοι στο απάγκιο κάτω από την κορφή και με ένα μαζικό ντου παίρνουμε γρήγορα θέσεις γύρω από το κολονάκι για την καθιερωμένη φωτογραφία της κορφής.

Xαιρετώντας την κορφή της Κυλλήνης (η ελληνική ονομασία οφείλεται στον γιο του Ελάτου και εγγονό του Αρκάδα, Κυλλήνα και κατά τους αρχαίους Έλληνες αυτή ήταν η ψηλότερη κορφή της Πελοποννήσου και όχι ο Ταΰγετος), εκεί που στην αρχαιότητα υπήρχε ιερό του θεού Ερμή, αρχίζουμε την κατάβαση, γρήγορα και προσεκτικά, για να φύγουμε από το εκτεθειμένο στον παγωμένο αέρα μέρος και να συνεχίσουμε την κατάβαση με παιχνίδια κωλο-σκι μέσα σε χούνη με σφιχτό χιόνι και με την γνωστή απόκοσμη γαλήνη και ησυχία, μακριά από τα δαιμονισμένα σφυρίγματα του αγέρα.   

Τελευταία βήματα στο ομαλό πεδίο του οροπεδίου και επιστρέφουμε στα οχήματα μετά από 6 ώρες πορείας (4 ώρες ανάβαση και 2 ώρες κατάβαση). Ξαλαφρωνόμαστε από τις βαριές μπότες και τα φορτωμένα σακίδια και καταλήγουμε για έναν ζεστό καφέ στα Άνω Τρίκαλα, γεμάτοι από τις εικόνες του ολόλευκου προσώπου της Ζήρειας.

Σε μια στροφή του δρόμου κατεβαίνοντας προς Ξυλόκαστρο, το μάτι μου «πιάνει» την Μικρή Ζήρεια… Πότε άραγε; 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη παρέα του ΕΟΣ Καλαμάτας που με «φιλοξένησε» στην ορειβατική της ομάδα στην ανάβαση της Ζήρειας. Θερμές ευχαριστίες στον αρχηγό Γιάννη Κουραμπά και στον Κώστα Κακλίδη.

Δημητρός Ζ.

 

2019-01-22 11:36:33

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *