“πας σιγά, πας ψηλά”
“Γεια χαρά παιδιά”, “Καλό βράδυ”, “Καλή ξεκούραση” ακούγονταν καθώς η ομάδα χωριζόταν, για την επιστροφή του καθενός μας στο σπίτι. Βράδυ πια, Κυριακή, αρχές του Μάρτη και το βανάκι έφτανε πίσω στην αρχή. Η αρχή μιας ακόμη υπέροχης μέρας στο βουνό, το Αρτεμίσιο όρος, στα σύνορα Αργολίδος και Αρκαδίας και η κορυφή του, ο Μαλεβός, στα 1.771 μέτρα.
12 ώρες πριν έκλειναν οι πόρτες, οι μίζες γύρναγαν και τα δύο βανάκια του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας ξεκινούσαν το μικρό ταξίδι, γεμάτα απο ανθρώπους και εξοπλισμό βουνού. Όλες και όλοι έλεγαν με χαρά “τί όμορφη μέρα είναι αυτή”, καθότι ο ουρανός ήταν καθαρός και ο ήλιος χαμογελαστός! Δυόμιση ώρες μετά και λίγο αφού περάσαμε την “ιρλανδική διάβαση” και τον ποταμό Ίναχο, προσπεράσαμε την Καρυά και φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης της ανάβασης, περίπου στα 1.000μ. υψόμετρο. Καθαρός αέρας, ωραία θέα και ετοιμασία για την πορεία. Αλλαγή των άνετων παπουτσιών με σκληροτράχηλα ορειβατικά μποτάκια, μπουφανάκια, γαντάκια, καπελάκια, αντιηλιακές κρέμες, τα μπατόν ανά χείρας (για τους περισσότερους) και φύγαμε!
Ξεκίνημα σε μια μικρή ανηφόρα και μετά από λίγο βγήκαμε σε άνετο χωματόδρομο, όπου και μπήκαμε στο δασωμένο από έλατα κομμάτι, με θέα στο βάθος την χιονισμένη κορυφή του Αρτεμισίου. Το βουνό είχε αρχίσει να δείχνει την παλέττα με τα χρώματά του, πράσινο στα έλατα, καφεκόκκινα χώματα, κίτρινα και λευκά άνθη και το άσπρο του χιονιού ολόγυρα στο βάθος, να σκεπάζει τις σχεδόν γυμνές πλαγιές των βουνών. Σε κάποια δέντρα εμφανίστηκε η ταμπέλα με τον αριθμό 34 που θα ήταν η σήμανση/πυξίδα μας. Σιγά-σιγά ξεπρόβαλλαν, η πανέμορφη θεα του Αργολικού κόλπου και ο Κτενιάς, όπου και έγιναν αιτία για φωτογραφίες, στην προσπάθεια αποθανάτισης της εικόνας αυτής. Παρακάτω και λίγο αφού περπατήσαμε στο πρώτο χιόνι, κάναμε μια στάση σε ένα ξέφωτο, να βγάλουμε τα περιττά ρούχα και να φορέσουμε τις γκέτες, διότι παρακάτω ξεκινούσε πιο ανηφορικό και χιονισμένο κομμάτι. Χιόνι.. είχα καιρό να δω από κοντά και χάρηκα πολύ με την μαγική αίσθηση που δημιουργεί, αλλάζοντας εντελώς το τοπίο τριγύρω μου, αλλά και τον τρόπο που βαδίζω. Έχοντας αφήσει πίσω τις πρώτες βαθιές ανάσες, συνεχίσαμε ο ένας πίσω από τον άλλο σε μια γραμμή και ακολουθώντας πιστά τα βήματα στο χιόνι, που οι μπροστινοί μας έχουν αφήσει. Μεταξύ άλλων ορεινών τοπίων, περάσαμε και από μια εντυπωσιακή δολίνη, πιθανώς με το όνομα χελωνότρυπα. Λίγο πιο κάτω από την ομιχλώδη κορφή, χρειάστηκε να διαλέξουμε αν θα ακολουθήσουμε την βασική πορεία ή θα πάμε από μια άλλη εναλλακτική. Αποφασίστηκε να αποφύγουμε την βασική, λόγω της έντονης κλίσης και της παρουσίας χιονιού και προτιμήθηκε η εναλλακτική, όπου χρειάστηκε να αφήσουμε τα μπατόν για να αναρριχηθούμε για ένα μικρό κομμάτι χωρίς χιόνι. Εκεί υπήρξαν κάποιες δυσκολίες, δόθηκαν βοήθειες και με αυτό το..”πιπεράκι” συνεχίσαμε και μπήκαμε στην τελική ανηφόρα για την κορυφή. Ενώ η ομίχλη είχε γίνει πια πολύ έντονη και η όραση είχε περιοριστεί σε κάποια λίγα μέτρα, ξαφνικά ακούσαμε επανειλημμένα φωνές άλλων, αλλά χωρίς να καταλαβαίνουμε τί λένε. Μετά από λίγο, φτάσαμε στην κορυφή και εκεί ξεδιάλυνε το μυστήριο, αφού είδαμε μια παρέα παιδιών από Αθήνα και Λουτράκι, που ανέβηκαν από άλλη διαδρομή. Παρότι η ομίχλη δεν μας επέτρεψε να δούμε την θέα, τα χαμόγελα ήταν λαμπερά! Αναμνηστικές φωτογραφίες, συνεντεύξεις στην κάμερα του Συλλόγου και κολατσιό με καυτερά τυριά, ξηρούς καρπούς και άλλα ενεργειακά εδέσματα ακολούθησαν. Κάποια στιγμή, δόθηκε το σήμα ανασύνταξης της ομάδας για την κατάβαση. “Άλλη φάση” η κατάβαση και ειδικά στο χιόνι, όπου το βήμα άνοιξε και υπήρξαν στιγμές που νόμιζα ότι είχα πέδιλα στα πόδια! Το “κλου” στην κατάβαση, ήταν οι σακούλες που άνοιξαν και τα μαχαιράκια που βγήκαν για την συλλογή άγριων βρώσιμων χόρτων, από λίγους γνώστες, η οποία και συνεχίστηκε μέχρι την επιστροφή στο βαν. Η επιστροφή, αν και ήταν η ίδια πορεία, είχε ενδιαφέρον διότι αλλάξε η οπτική! Πλέον, με τις ψιχάλες να πέφτουν, αναζητήσαμε την θαλπωρή στο χωριό της Καρυάς, ή όπως ακούστηκε και Κολοκοτρωνίτσι, όνομα από μια τηλεοπτική σειρά. Τραπέζια δίπλα στο τζάκι, όπου άλλοι απολαύσαμε ζεστό καφέ, άλλοι τσίπουρο και μπύρα και άλλοι γιαουρτάκι με μέλι. Η τυχαία συνάντηση με ένα παλιό γνώριμο του Συλλόγου, ήταν το τελευταίο συμβάν στους πρόποδες του βουνού και έπειτα σήμανε η επιβίβασή μας στο βανάκι και το ταξίδι της επιστροφής.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΕΟΣ Καλαμάτας και “εις το επανιδείν” σε όλους και όλες που συμμετείχαν σε αυτή την εκδρομή!
Νίκος Παπαδόπουλος
