Η ομάδα έμπειρη και με καλή φυσική κατάσταση. 10 άτομα ξεκινήσαμε από Καλαμάτα. Άλλοι 4 φίλοι από την Άρτα προσετέθησαν στη συνέχεια. Πολλοί περισσότεροι είχαν δηλώσει συμμετοχή για την ανάβαση αλλά δεν έγιναν δεκτοί λόγω της δυσκολίας της ανάβασης. Και πράγματι αποδείχτηκε ότι ήταν μια σοφή απόφαση. Η συγκεκριμένη διάσχιση ήταν ιδιαίτερα απαιτητική....

Το βράδυ της Παρασκευής διανυκτερεύσαμε στην πλατεία της Καλοσκοπής στη βόρεια πλευρά της Γκιώνας. Η ποσότητα του χιονιού ήταν μεγάλη και έφτανε σε αρκετά χαμηλό υψόμετρο. Το αποτέλεσμα ήταν την επόμενη η πορεία να ξεκινήσει από την άκρη του χωριού και να κινηθούμε για αρκετές ώρες επάνω σε δασικό οδικό δίκτυο το οποίο το καλοκαίρι είναι προσβάσιμο με αυτοκίνητο. Το χιόνι μαλακό και βαθύ έκανε το ρυθμό της ομάδας να είναι πολύ αργός. Μπροστά ο Μανώλης με το Σταύρο οδηγούσαν την ομάδα χρησιμοποιώντας ορειβατικά σκι. Πίσω δύο ακόμη κινούνταν με χιονορακέτες, οι οποίες σε αρκετά σημεία ήταν ιδιαίτερα χρήσιμες στο άνοιγμα βημάτων στο χιόνι.

Στο σημείο που τελείωνε ο δρόμος άρχιζε ανάβαση σε μεγαλύτερη κλίση. Ταυτόχρονα οι συνθήκες χειροτέρευσαν ραγδαία: δυνατός αέρας, χιόνι και κρύο. Η ορατότητα περιορισμένη. Η κορυφή δεν ήταν ορατή ακόμη και όταν φτάσαμε στη Βαθειά Λάκκα. Στο διάσελο κάτω από την κορυφή ο καιρός έγινε ακόμη πιο άσχημος. Είχαν περάσει πολλές ώρες από το πρωί που ξεκινήσαμε. 2 άτομα έμειναν πίσω. Περιμέναμε... Δεν μπορούσαν να συνεχίσουν ψηλότερα. Έπρεπε να παρθεί μια απόφαση. Προχωρήσαμε όλοι προς το καταφύγιο στη Λάκκα Καρβούνη. Φτάσαμε εκεί εξαντλημένοι οι περισσότεροι. Όμως σύντομα ανακτήσαμε δυνάμεις με το άναμμα του τζακιού και το φαγήτό που έφτιαξε ο Σταύρος.

Η καλύτερη στιγμή της εξόρμησης ήταν αργότερα το βράδυ έξω από το καταφύγιο. Ο καιρός είχε καθαρίσει, το φεγγάρι βρισκόταν ψηλά και μαγεία αυτού του ιδιαίτερου σημείου στη καρδιά της Γκιώνας μας κυρίευσε....!!!!

Η επιστροφή την επόμενη έγινε από τη διαδρομή της Ρεκκάς για να βγούμε στο χωριό Βίνιανη. Το πρώτο τμήμα της χαράδρας ήταν καλυμμένο με πυκνό χιόνι και δυσκόλεψε αρκετά την πορεία. Ήταν μια κατάβαση που οι περισσότεροι πρώτη φορά επιχειρούσαν....

Στη συνέχεια παραθέτουμε εδώ την εμπειρία του όπως την κατέγραψε ένα από τα μέλη της ομάδας:

    Ακόμη μία ορειβατική εξόρμηση του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας πραγματοποιήθηκε στο Ν.Φωκίδας, στο όρος Γκιώνα. Ετυμολογικά η ονομασία προέρχεται από το πτηνό γκιόνης, μεγάλοι πληθυσμοί του οποίο είναι μόνιμα εγκατεστημένοι εκεί. Στην αρχαιότητα η Γκιώνα ονομαζόταν Ασέληνον όρος. Σύμφωνα με το μύθο, στο όρος κατοικούσε ένας βοσκός, ο Ενδυμίωνας, γιος της Πύρρας και του Δευκαλίωνα, και όταν πήγαινε η ημίθεα Σελήνη να τον συναντήσει στις παρυφές του βουνού, άφηνε τον κόσμο χωρίς φεγγάρι.

    Παρασκευή απόγευμα, η ορειβατική μας ομάδα έφτασε στο Ρίο. Χρησιμοποιήσαμε το καράβι κάτω από την καινούρια γέφυρα πληρώνοντας για ναύλα 6,5 ευρώ αντί για 20 ευρώ στη γέφυρα. Αρκετά Ι.Χ. και νταλίκες γέμιζαν τα πλοιάρια για Αντίρριο. Δέκα ορειβάτες, μεταξύ αυτών αρκετοί με φοβερή εμπειρία! Συμμετοχές σε αγώνες τριάθλου, ποδηλατικούς αγώνες, μαραθώνιους, Σπάρταθλο, υπερμαραθώνιους και κατακτήσεις βουνών όπως Καύκασος, Άνδεις και Ιμαλάια.

    Μαζί με άλλους τέσσερις ορειβάτες από την Άρτα, φτάσαμε στην ορεινή Καλοσκοπή που σημαίνει «καλή σκοπιά». Το μπαλκόνι της Γκιώνας, πάνω από την Άμφισσα, σε υψόμετρο 1100 μ. Διανυκτέρευση σε σκηνές και υπνόσακους. Το πρωινό μάς βρίσκει να ανηφορίζουμε προς την περιοχή Μνήματα, με στόχο την κορυφή – Πυραμίδα της Γκιώνας, σε υψόμετρο 2.512 μ. Μνήματα: υψόμετρο 1.266 μ., όπου έγινε φοβερή μάχη με τον Ομέρ Βρυώνη. Αγωνιστές με επικεφαλής τον Γκούρα, διέλυσαν τις τουρκικές στρατιές και έθαψαν εκεί τους νεκρούς τους.

    Αριστερά μας η Πλατυβούνα και έπειτα από 5 χμ. πορείας φτάνουμε στην πηγή «Φασολάκια». Ανηφορίζουμε για τη Βαθειά Λάκκα. Προπορεύονται ο Μανόλης και ο Σταύρος με τα πέδιλα του σκι. Έχει αρχίσει να χιονίζει. Το χιόνι σε πολλά σημεία σε «παίρνει μέσα» και άντε να βγεις! Σε κατάπινε μέχρι τη μέση. «Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς», μας λέει ο Βάρναλης.

    Ακολουθούμε, ο Βαγγέλης, ο Κώστας, ο Πρόεδρος, ο Λεωνίδας και ο Μιχάλης φορώντας σορτσάκι και γυμνός από τη μέση και πάνω. Ανηφορίζουμε με μεγάλη δυσκολία μέσα από τα καταχιονισμένα έλατα. Ο Αλέξης ανοίγει βήματα φορώντας χιονοπέδιλα. «Ο άνθρωπος χρειάζεται δυσκολίες. Είναι απαραίτητες για την υγεία.» λέει ο Ελβετός ψυχίατρος Karl Yung. Οι δυσκολίες στο βουνό διδάσκουν και είναι αυτές που βοηθάνε να ξεπεραστούν φοβίες και υπερβολές.

    Η Γκιώνα έχει πλούσια πανίδα. Εδώ είναι ο βιότοπος του Αγριόγιδου (Rupicapra). Ζουν ακόμα, ζαρκάδια, λύκοι, λαγοί, αγριογούρουνα. Όλα αυτά βέβαια λίγα στον αριθμό εξαιτίας της λαθροθηρίας από τους γνωστούς «προστάτες» της φύσης. Επίσης, υπάρχει πλούσια χλωρίδα όπως έλατα, σφεντάμια και πλήθος σπάνιων λουλουδιών και βοτάνων. Βέβαια, η ισορροπία τους έχει διαταραχτεί εξαιτίας των πολλών μεταλλίων στην περιοχή για την εξόρυξη του ορυκτού βωξίτη.

    Συνεχίζουμε, ενώ εξακολουθεί να χιονίζει. Αριστερά μας, τεράστιες χιονοστιβάδες έχουν κατρακυλήσει σε μια απότομη πλαγιά, αναγκάζοντάς μας να τις διασχίσουμε. Ανηφορίζουμε ένα μεγάλο λούκι και επιτέλους φτάνουμε στο Διάσελο με υψόμετρο 2.200 μ. Ο καιρός έχει κλείσει. Ομίχλη, χιονόνερο και δυνατός αέρας. Ο στόχος ήταν η Πυραμίδα. Όμως, το παν στο βουνό είναι να ξέρεις πότε να γυρίζεις πίσω. Οι κύκλοι της ορειβασίας επαναλαμβάνονται, όταν δεν σπάνε βίαια. Κι εμείς θέλουμε να τους επαναλάβουμε πολλές φορές.

    Οι σκιέρ μας, ο Σταύρος και ο Μανόλης, κατηφορίζουν προς το Καταφύγιο. Ο καιρός έχει καθαρίσει και φαίνεται το καταφύγιο στη Λάκκα Καρβούνη σε υψόμετρο 1.850 μ. Έπειτα από 8 ώρες συνεχούς πορείας μέσα σε δύσκολες συνθήκες, φτάνουμε στο καταφύγιο «Γρηγόρης Περδίκης». Το βραδάκι μας βρίσκει όλους γύρω από το τζάκι και τις ξυλόσομπες. Στεγνώνουμε τον ορειβατικό μας εξοπλισμό και στη συνέχεια στρωνόμαστε γύρω από τα τραπέζια. Απολαμβάνουμε πεντανόστιμο τραχανά από τους σπεσιαλίστες Μανόλη, Σταύρο, Αλέξη και άλλους. Κυριακή πρωί. Μια ηλιόλουστη μέρα προμηνύεται και η ομάδα κατευθύνεται στο φαράγγι της Ρεκκάς. Το χιόνι εξακολουθεί να είναι αρκετά βαθύ για τρεις τουλάχιστον ώρες. Απαραίτητες πλέον οι χιονορακέτες για να ανοίγουν βήματα. Το τοπίο καταπληκτικό. Απότομες ορθοπλαγιές υψώνονται πάνω από τα κεφάλια μας. Έλατα και κέδροι ξεφυτρώνουν μέσα από τους βράχους.

    Διασχίζουμε τη χαράδρα για δύο ώρες ακόμη, αλλά πλέον χωρίς χιόνι. Η πρώτη ομάδα είχε την τύχη να συναντήσει ένα αγριόγιδο και ένα αγριογούρουνο να κυνηγιούνται από ένα κυνηγόσκυλο με κουδούνι και περιλαίμιο GPS στο λαιμό του. Μετά από μία ώρα, συναντάμε και τους κυνηγούς. Λαθροκυνηγοί που αγνοούν τι σημαίνει προστατευόμενο είδος, βιότοποι και εθνικοί δρυμοί. Πώς μπορεί το κράτος να είναι παρόν παντού; Πότε αυτοί θα αποκτήσουν παιδεία; Με ποιο δικαίωμα έχουν γεμίσει τη φύση κάλυκες φυσιγγιών;

    Έπειτα από μία πεντάωρη πορεία και διανύοντας 15 χλμ. απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, φτάνουμε στο χωριό Βίνιανη. Μια μικρή στάση στην όμορφη Άμφισσα. Έπειτα Ιτέα, Γαλαξίδι, Ναύπακτος και πάλι Αντίρριο. Τα ναύλα στους Έλληνες βιοπαλαιστές των μικρών καραβιών, γεμάτα με κόσμο που αντιστέκεται έστω και με αυτόν τον τρόπο!

    Επιστροφή γεμάτοι με όμορφες εικόνες και εμπειρίες. Σε πολύ λίγο καιρό, μας περιμένει ο μυθικός Όλυμπος και η επιβλητική Πίνδος.

Γιώργος Υψηλάντης,

μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας

 Ακολουθούν εικόνες από την διάσχιση στον ορεινό όγκο της Γκιώνας (2508 μ.)