Φέτος γιορτάζουμε τα 20χρόνια του Συλλόγου. Ανατρέχοντας λοιπόν στα περασμένα, σε μια προσπάθεια να καταγράψουμε τις σημαντικότερες στιγμές, βρεθήκαμε μπροστά σε εικόνες και κείμενα από την ανάβαση που έγινε το 2005 στο όρος Αραράτ. Εικόνες που μας φέρνουν στο μυαλό τις πολύ ιδιαίτερες στιγμές που ζήσαμε σε αυτό το ταξίδι. Κωνσταντινούπολη, Αγ. Σοφία, Φανάρι, Πατριάρχης, Ισλάμ, η πόλη και η λίμνη του Βαν, το Ντογκιουμπεγιαζίτ, η κιβωτός του Νώε, το βιβλικό βουνό, τα ιερά μέρη της Αρμενίας στη Τουρκία ....

    Στις 10-12-05 παρουσιάσθηκε με επιτυχία στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας η ανάβαση στο όρος Αραράτ. Δημοσιεύουμε εδώ τον επίλογο της παρουσίασης.

    «Πολλοί αναρωτιούνται τι είναι αυτό που ωθεί έναν ορειβάτη να καταπιαστεί με μια επίμοχθη δραστηριότητα, που είναι η ανάβαση ενός υψηλού όρους. Γιατί όλη αυτή η καταβολή προσπάθειας, η θυσία χρόνου, η αντιμετώπιση πολλές φορές κακουχιών, η πολύωρη πεζοπορία, οι κοπιαστικές αναβάσεις; Αξίζει τόση προσπάθεια για να εναποθέσει κανείς στη μνήμη του ωραίες εικόνες από την φύση ή για να απολαύσει, σύντομα, την θέα από ψηλά;

    Απαντούμε: Όχι μόνο η ανάβαση σε υψηλές κορυφές, αλλά κυρίως η διαδρομή, μας εξασκεί στα εξής:

    Αναπτύσσει την αγωνιστικότητα. Ο ορειβάτης σφυρηλατεί την αυτοπειθαρχία του, εκγυμνάζει την ετοιμότητα του, συντονίζει και εντείνει τις δυνάμεις του και μαθαίνει να υπερπηδά τα εμπόδια προκειμένου να πετύχει τον στόχο του. Αυτή η αμείωτη αγωνιστικότητα, ο σταθερός ρυθμός, η εστίαση σε ένα προορισμό και η επίτευξή του αποτελούν τους βασικότερους λίθους δόμησης της αυτοπεποίθησης.

    Ο ορειβάτης μαθαίνει το μάθημα της αφαίρεσης των περιττών. Τα ύψη απαιτούν να διαθέτεις μόνο τα αναγκαία και απαραίτητα. Γι αυτό και ο συνειδητός ορειβάτης μαθαίνει το μάθημα της αποδέσμευσης από πλασματικές επιθυμίες, εγωιστικά βάρη και κοινωνικές συμβάσεις.

    Η μεγαλοσύνη και το απόκοσμο των υψηλών κορφών σε συνδυασμό με την πλημμυρίδα ζωής και την ανυπέρβλητη ομορφιά της φύσης, μας υποβάλλουν συναισθήματα δέους, ταπεινότητας και αυταπάρνησης. Πολλοί, τόσο λανθασμένα, μιλούν για κατάκτηση της κορυφής! Στην πραγματικότητα, είναι η κορυφή και η ίδια η φύση του βουνού που μας κατακτά, εφορμώντας ως τα βάθη της ύπαρξης μας και παραδίδοντας μας στην έκσταση μπροστά στο αλλεπάλληλο ξετύλιγμα των οροσειρών.

    Αυτήν την διακριτική, ψιθυριστή αυτογνωσία, μεταφέρουν οι άνεμοι των βουνών σε αυτούς που μπορούν να την αφουγκραστούν. Αυτή είναι και η δική μας κιβωτός ομορφιάς, αρμονίας και σωτηρίας.»