Σάββατο λίγο πριν τις 17:00 φτάνω στα γραφεία του Ορειβατικού Καλαμάτας. Μόλις έχει αρχίσει να βρέχει. Καθώς φορτώνουμε τα πράγματα στα οχήματα, βρέχει καταρρακτωδώς με αποτέλεσμα να μας δυσκολεύει. Ένα σούπερ ξεκίνημα για την πολυαναμενόμενη εξόρμηση στον Ταΰγετο. Ευτυχώς αργά το απόγευμα ο καιρός έχει καθαρίσει και ο ήλιος έχει ξαναβγεί.
Από τότε που προετοίμαζα το ταξίδι μου στην Μεσσηνία, ήθελα οπωσδήποτε να ανέβω στον Ταΰγετο. Γνώριζα όμως ότι δεν θα ήταν καλή ιδέα να επιχειρήσω κάτι τέτοιο μόνη μου. Ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη, όταν έμαθα από έναν φίλο μου, για τον Ορειβατικό Καλαμάτας και τις εξορμήσεις του, καθώς επίσης ότι η επομένη εξόρμηση του συλλόγου ήταν στον Ταΰγετο!
Και να που βρίσκομαι μέσα σε ένα τζιπ, πάνω από το Εξωχώρι, κατευθυνόμενη μέσω ενός χωματόδρομου στο δάσος της Βασιλικής. Η θέα κόβει την ανάσα και σε συνδυασμό με τα σύννεφα που σχηματίζονται δημιουργείται ένα εντυπωσιακό τοπίο. Θα μπορούσα να σκάσω από ευτυχία!
Ο χώρος κατασκήνωσης έχει οριστεί το εκκλησάκι του Αγ. Δημητρίου. Οι σκηνές στήνονται στο άψε σβήσε και μέσα σε λίγα λεπτά έχουν ανάψει μια φωτιά μεταξύ εκκλησιάς και πηγής. Όλες οι λιχουδιές τοποθετούνται σε ένα τραπέζι και το βραδινό γεύμα ξεκινάει. Όλοι με πειράζουν για το τζατζίκι που έφερα λέγοντας πως είναι τούρκος και εγώ το λαμβάνω σαν κομπλιμέντο. Μάλιστα αργότερα γύρω από την φωτιά τραγουδήσαμε ελληνικά, λιθουανικά και φινλαδικά τραγούδια. Είναι μια καταπληκτική έναστρη νύχτα, ο Γαλαξίας λάμπει σε πλήρη δόξα.
Στις 6 το πρωί έχει εγερτήριο, δεν με πείραξε καθόλου, έτσι κι αλλιώς λόγο ενθουσιασμού δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου. Ξεστήνονται οι σκηνές και παίρνουμε ένα γρήγορο πρωινό. Στις 7:30 είναι όλοι πανέτοιμοι για αναχώρηση.
Ξεκινάμε την ανάβαση, στην αρχή μέτριας δυσκολίας, ανάμεσα από πεύκα και διάφορα άλλα επιβλητικά δέντρα και με τον ήλιο να λάμπει. Συναντάμε σημάδια από τα μονοπάτια 32 και Ε4 και λίγο αργότερα άλλα δύο σημάδια που μας δείχνουν το μονοπάτι προς την κορυφή του Ταϋγέτου (3,5 – 4 ώρες). Βέβαια δεν είναι αυτός ο σημερινός μας προορισμός. Σημερινός μας στόχος είναι να ανεβούμε στο διάσελο του Πατιστού (Μουσγιά), να κατηφορίσουμε στην Αγ. Παρασκευή και να καταλήξουμε στο Εξωχώρι διασχίζοντας το Στενό Λαγκάδι και τμήμα του Βυρού.
Μετά από περίπου μια ώρα περπάτημα φτάνουμε σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Εδώ υπάρχει μια κρυμμένη πηγή, στην οποία κάνουμε την πρώτη μας στάση. Κάποια άτομα μαζεύουν πέτρες για να επισκευάσουν την πηγή και εγώ εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να επισκεφτώ μια χιονούρα. Χιόνι!!! Αυτό ήλπιζα να συναντήσω! Δυστυχώς το χιόνι παραήταν παγωμένο για χιονόμπαλες αλλά ήταν ότι πρέπει για τσουλήθρα. Παντού γύρω μου έχουν φυτρώσει πορτοκαλί – μοβ κρόκοι. Είναι υπέροχα!
Ενσωματώνομαι με την υπόλοιπη ομάδα και συνεχίζουμε στο ανηφορικό μονοπάτι μέχρι που φτάνουμε στο διάσελο του Πατιστού. Η θέα είναι εκπληκτική. Ο προφήτης Ηλίας και το Χαλασμένο φαίνονται πολύ επιβλητικά. Δεν χορταίνω να βλέπω την θέα!
Συνεχίζουμε στο μονοπάτι για Αγ. Παρασκευή το οποίο πλέον είναι κατηφορικό. Περνάμε μέσα από ρέματα κάποια από τα οποία σχηματίζουν μικρές πισίνες. Καθώς κατηφορίζουμε η βλάστηση αρχίζει και γίνεται πιο πυκνή και ψηλότερη. Κάθε μικρή παύση χρησιμοποιείται για γρήγορες ματιές στον χάρτη και το GPS για την επιβεβαίωση της σωστής πορείας. Λόγο της πυκνής βλάστησης και της ελλιπής σήμανσης είναι πολύ εύκολο να χαθείς. Μάλιστα κάποια μέλη της εξόρμησης εκμεταλλεύονται την ευκαιρία και καθαρίζουν το μονοπάτι από τυχόν κορμούς και πέτρες που το έχουν φράξει. Μπροστά μου βρίσκεται ο Θόδωρος ο οποίος κόβει με μια ψαλίδα κλαδιά τα οποία δυσκολεύουν την διέλευσή μας. Χειρίζεται με τέτοια μαεστρία την ψαλίδα, που θα ορκιζόμουν πως ήταν κηπουρός.
Το μονοπάτι γίνεται όλο και πιο κατηφορικό οδηγώντας μας σιγά σιγά προς την κοίτη του φαραγγιού. Από το πουθενά εμφανίζεται ένα ζευγάρι Γάλλων περιπατητών οι οποίοι απεγνωσμένα ψάχνουν να βρουν το μονοπάτι που θα τους οδηγήσει στην κορυφή του προφήτη Ηλία. Υστέρα από τις απαραίτητες διευκρινίσεις και οδηγίες, τους αποχαιρετήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς στην κοίτη του φαραγγιού.
Στην κοίτη, ύστερα από ένα μικρό διάλειμμα και αφού βάλαμε την απαραίτητη αντηλιακή κρέμα ξεκινήσαμε το απαιτητικό τετράωρο περπάτημα που μας απέμενε μέχρι το Εξωχώρι. Στην αρχή το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό να πηδάς από βραχάκι σε βραχάκι, αλλά στην πορεία φτάνοντας στο φαράγγι, στο Διλάγκαδο, μου είναι αρκετό. Μετά από αρκετή ώρα περπάτημα μέσα στο φαράγγι εκμεταλλευόμαστε κάθε δυνατή ευκαιρία να περπατήσουμε εκτός κοίτης. Όσο περνάει η ώρα η ζέστη και η κούραση αυξάνονται και αυτό μου δημιουργεί λίγο άγχος γιατί συνειδητοποιώ ότι αρχίζω να ξεμένω από νερό. Ευτυχώς όμως με καθησυχάζει η Βαρβάρα λέγοντάς μου ότι σχεδόν φτάσαμε. Δεν μπορώ να το πιστέψω αλλά όντως, η ώρα είναι 17:00 και έχουν περάσει 3 ώρες από την τελευταία μεγάλη στάση που είχαμε κάνει!
Αρχίζουμε να συναντάμε σημάδια από περίεργο φωσφοριζέ χρώμα τα οποία μας οδηγούν σε ένα ανηφορικό μονοπάτι. Επιτέλους αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα σπίτια του χωριού, και παρόλη την κούραση που έχω, αμέσως αναπτερώνεται το ηθικό μου.
Επιτέλους τα καταφέραμε!!!
Πριν όμως φτάσουμε πραγματικά στο τέλος της διαδρομής, κόβω λίγο θυμάρι και τραβώ κάποιες τελευταίες φωτογραφίες τα μαύρα σύννεφα που έχουν σχηματιστεί στις κορυφές.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ήταν στην εξόρμηση για τη θερμή υποδοχή, τις όμορφες στιγμές και το νόστιμο φαγητό. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Αλέξανδρο και τον Ορειβατικό Καλαμάτας, για την ευκαιρία που μου δόθηκε να γνωρίσω μέρος του Ταϋγέτου με μια όμορφη ομάδα ανθρώπων, για την παροχή εξοπλισμού και τεχνογνωσίας, καθώς επίσης για το ότι ένα ξένο άτομο μπορεί να συμμετάσχει τόσο εύκολα σε εξορμήσεις του Ορειβατικού Συλλόγου.
Sapi Ullrich
Samstag um kurz vor 17h komme ich im EOS Clubhaus in Kalamata an. Es beginnt gerade zu regnen. Als wir den Transporter beladen, schüttet es in Strömen, und wir waten durch den "See" im Innenhof. Ein Superanfang für meine langersehnte Taygetos Wanderung, aber zum Glück ist später am Abend alles vorbei und die Sonne kommt wieder raus.
Seit ich meine Reise nach Messinien in Amsterdam vorbereitet habe, weiß ich, daß ich unbedingt auf den Taygetos will. Nur ungern sehe ich ein, daß das alleine keine gute Idee ist. Umso glücklicher bin ich, als ein Freund in Kalamata mir vom EOS und ihren Wochenendtrips erzählt, und rausfindet, daß die Tour dieses Wochenende ausgerechnet zum Taygetos geht!
Jetzt sitze ich also im Jeep und wir schrauben uns hinter Exochori auf einer Schotterpiste den Berg hoch. Die Sicht ist atemberaubend, das Abendlicht macht alles noch schöner - Zirbelwälder und tanzende Wolken im Tal unter uns, ich könnte platzen vor Glück!
Das Nachtlager wird bei Ag. Dimitrios aufgeschlagen. Die Zelte sind schnell aufegebaut und bald prasselt ein Lagerfeuer auf dem Platz neben Kapelle und Quelle. Nachdem ich mein eigenes Zelt aufgebaut habe, finde ich heraus, dass man mir auch ein Zelt mit aufgebaut hatte - wie lieb! Die mitgebrachten Köstlichkeiten werden auf einem Tisch ausgebreitet (ich höre, daß meine Tzatziki "turka" ist und nehme es als Kompliment) und am Feuer gibt es später sogar griechischen, littauischen und finnischen Gesang. Es ist eine wahnsinnige Sternennacht, die Milchstrasse erstrahlt in voller Pracht.
Um 6 Uhr ist die Nacht vorbei - auch egal, ich konnte vor Aufregung sowieso nicht schlafen - Zelte werden abgebaut und ein hastiges Frühstück eingenommen. Um 7.30h sind alle startklar.
Es geht bergauf, anfangs mäßig, bei strahlendem Sonnenschein, durch Pefkawälder mit beeindruckenden Bäumen. Wir sehen Markierungen für Wanderweg 32 und E4, und gleich zwei Schilder am selben Baum weisen den Weg zum Gipfel des Taygetos (3,5 & 4h...). Aber das ist heute nicht unser Ziel. Wir wollen über den Mousgia Sattel nach Aghia Paraskevi und dann runter in die Steno Lagadi Schlucht mit Endziel Exochori.
Über den gut begehbaren Waldweg kommen wir nach etwa einer Stunde auf einen quietschgrünen Hang. Hier gibt es eine versteckte Quelle, an der wir unsere erste Pause machen. Ein paar Leute buddeln und schleppen Steine heran, um die Quelle zu verbessern.
Ich nutze die Chance um zu einem Schneefeld weiter bergauf zu klettern (Im Nachhinein war es wohl nicht so eine gute Idee, da ich mich dadurch ausser sichtweite der gruppe begeben habe, aber keiner rügt mich...) -Schnee!! Darauf hatte ich gehofft! Zu meiner Enttäuschung ist der Schnee zu hart für Schneebälle, aber zumindest kann man drauf rutschen. Überall wachsen orange-lila Krokusse, es ist wunderschön.
Bald darauf kommt die Gruppe vorbei und sammelt mich wieder ein. Wir laufen über sehr porösen, schieferartigen Fels weiter bergauf - es fühlt sich an, als würde man auf Kleingeld laufen, es schimmert auch noch silbrig, ich muss an Dagobert Duck denken...
Nach der Überquerung eines Schneefeldes erreichen wir den Sattel und geniessen die tolle Aussicht zu beiden Seiten. Profitis Ilias und Chalasmeno sehen wirklich beeindruckend aus, ich kann mich gar nicht satt sehen. Viel zu schnell ziehen wir weiter, ab jetzt geht's bergab...
Wir kreuzen viele Bergbäche, die teilweise kleine Pools gebildet haben (an welche ich mich im weiteren Verlauf der Wanderung mit Sehnsucht erinnern werde), die Vegetation wird wieder höher. Jede Pause wird genutzt um mit GPS und Karte den weiteren Weg zu bestimmen - Wegweiser oder Markierungen gibt es hier oft gar nicht, und bei der Vielzahl der Möglichkeiten könnte man sich hier gut verlaufen.
In der Gruppe schient es über die Richtung auch manchmal verschiedene Meinungen zu geben, vor allem bei dem jetzigen Abschnitt durch den Wald auf dem Abstieg zur Schlucht. Erst ist der Pfad noch deutlich zu erkennen, und die Gruppe räumt gelegentliche Hindernisse (Felsen, Äste, Baumstämme) vom Weg die Schlucht hinunter ("Petra!!"). Vor mir läuft Theodorus mit der Heckenschere und beseitigt sich im Weg befindende Äste so gewissenhaft, dass ich schwören könnte er wäre Gärtner von Beruf.
Bald geht es im steilen Zickzack den Hang runter, wobei verschiedene Leute verschiedene Strecken ausprobieren und dann lautstark diskutieren, welche die Beste sei. Immer wieder sehen wir eine rote Markierung. Auf einmal tauchen zwei Unbekannte mit Rucksäcken auf. Es sind französische Touristen, verzweifelt auf der Suche nach dem Weg zum Profitis Ilias. Seit gestern wären sie schon unterwegs und jetzt kurz davor umzukehren, als sie uns hörten. Alex beschreibt ihnen den Weg, und wir schlittern weiter den Hang runter.
Endlich erreichen wir den Grund der Schlucht und ich bereite mich während einer kurzen Pause körperlich (Sonnencreme und Kniebandage) und geistig auf die bevorstehenden vier Stunden Flussbettgeröll laufen vor.
Am Anfang kann ich es noch lustig finden, von Fels zu Fels zu springen, aber spätestensals wir die Viros Schlucht erreichen, habe ich genug davon. Da ich jetzt meistens bei der letzten Gruppe bin, fallen die Pausen dementsprechnd kurz aus - das Positive daran ist, daß meine Muskeln nicht auskühlen. Also weiter, jetzt "nur noch" 3 Stunden. Ich bin dankbar für jede Abwechslung des Weges: eine Abkürzung durch den Wald - großartig!, eine Kletterpartie über die Felsen - fantastisch! Die anderen müssen ständig auf unsere "Splittergruppe" warten(weil wir nicht nur erschöpft sind, sondern auch noch Fotos machen, eine Ruine besuchen und seltene Pflanzen bestaunen wollen), und so nimmt sich Alex unserer geduldig an. Es ist heiss, und ich mache mir langsam Sorgen, daß mein Wasservorrat nicht mehr reicht, ich habe nur noch einen halben Liter. Doch Varvara beruhigt mich, daß wir ja gleich da wären. Ich kann das erstmal nich glauben, aber tatsächlich: es ist nach 17 Uhr und die 3 Stunden seit der letzten Pause sind fast vorbei! wir folgen eine zeitlang neonorgangenen Pfeilen und dann geht es wieder auf einen Pfad parallel zum Flussbett entlang, bis alle Markierungen wieder runter in die Schlucht führen. Aber Alex besteht darauf, daß es bergauf weiter geht. Das kann nur eines heissen: wir sind auf dem Anstieg nach Exochori - da sind schon die ersten Häuser zu sehen, jippieh! Obwohl meine Beine ziemlich schwer sind, fühle ich mich wie beflügelt - wir haben es (fast) geschafft! Aber bevor wir ankommen muß ich noch schnell ein bisschen Thymian pflücken und Fotos machen von den dunklen Wolken, die hinter uns in den Bergen heraufziehen... Vielen lieben Dank an alle, die mit waren, für die herzliche Aufnahme, das Teilen von vielen schönen Momenten und leckerem Essen, und das aufeinander Aufpassen. Besonderen Dank an Alex und den EOS für diese wunderbare Gelegenheit, den Taygetos zusammen mit einer tollen Gruppe Menschen zu erwandern, für das Bereitstellen von Equipment und Expertise und dafür, daß es Aussenstehenden so unkompliziert möglich ist mitzumachen.
Sapi, Amsterdam
