Περιβάλλεται από όλες του τις πλευρές από μεγάλα φαράγγια με πιο γνωστό αυτό του Ριντόμου. Με 1908μ. ύψος, δεν είναι η ψηλότερη κορυφή, δεν είναι όμως μόνο το ύψος που κάνει ένα βουνό ιδιαίτερο. Βρίσκεται το κέντρο ακριβώς του Ταϋγέτου και από εδώ μπορείς να παρατηρήσεις όλες τις υπόλοιπες κορυφές, όπως την Νεραϊδοβούνα με μια σειρά από διάσελα, την κεντρική κορυφογραμμή (ο Πενταδάχτυλος) και άλλα.
Οι συμμετέχοντες πολλοί και διαφορετικοί. Όλοι, όμως, με ένα κοινό στόχο, την ανάβαση του βουνού του τράγου! Παρευρεθέντες 28 άτομα και δύο αναβάτες σκύλοι, η Μάρα και ο Σήφης, ξεκινήσαμε από το σημείο μηδέν! Είχαμε και την χαρά να έχουμε και στην παρέα μας άλλα 4 άτομα από τον Πειραιά! Σύνολο 32 άτομα! Η στιγμή που όλη περιμέναμε έφτασε. Ξεκινήσαμε!
Επόμενη στάση, ο οικισμός Ριζανά του Ταϋγέτου. Παρόλο την μικρή βροχούλα που έπεφτε δεν πτοηθήκαμε! Σε λίγα λεπτά, ώρα 8:30, αναχωρήσαμε! Κατεβαίνοντας στην ρεματιά Περιστερία, και περπατώντας αρκετή διαδρομή έχοντας παράλληλα μας το ποτάμι, το οποίο είχε απερίγραπτη ομορφιά φτάσαμε στη βάση του βουνού με υψόμετρο 900μ,! Η εικόνα του βουνού που ξεπρόβαλε μπροστά μας: πλαγιές με μεγάλη κλίση, με σημαντική υψομετρική διαφορά, φάνταζαν αρκετά δύσκολες για να τις ανέβεις. Απέναντί μας ορθωνόταν η δυτική πλευρά του βουνού. 1.000 κατακόρυφα μέτρα μας χώριζαν από την κορυφή. «Η ιδέα είναι μια εικόνα που ζωγραφίζεται μέσα στο μυαλό μου.» Βολτέρος
Φτάσαμε στην ράχη του Τραγοβουνίου. Η θέα εδώ είναι μοναδική. Σταματήσαμε για να την απολαύσουμε, να ανανεώσουμε τις δυνάμεις μας και να περιμένουμε αυτούς που βρίσκονται πιο πίσω.
Η συνέχεια από εδώ είναι πιο εύκολη. Κινούμαστε επάνω στη κορυφογραμμή που τώρα έχει μικρότερη κλίση και σε 20 λεπτά βρισκόμαστε στη κορυφή. Στεκόμαστε στη καρδιά του σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία. Αν και μας εμπόδιζαν λίγο την ορατότητα τα σύννεφα, οι στιγμές που ζούμε είναι μοναδικές,! Η κεντρική κορυφογραμμή του Ταϋγέτου, ο Πενταδάχτυλος, είναι απέναντί μας. Η χαρά μας δεν περιγράφεται.
Επόμενος στόχος η κατάβαση, από την αντίθετη πλευρά από αυτήν που ανεβήκαμε. Η θέα επίσης από αυτό το σημείο μοναδική! Μπροστά μας φανερώνεται ένα στρώμα πρασινάδας όπου δεν είχε καεί από την φωτιά στις 23 Αυγούστου 2007, απίστευτη ομορφιά! Κάποιοι μάλιστα μάζευαν άγρια χόρτα και μανιτάρια με ονομασία ''Λακτάριους'' μόνο από την ονομασία πρέπει να είναι νόστιμα!
Μετά από αρκετό και κουραστικό περπάτημα της κατάβασης φτάσαμε στην κοίτη του φαραγγιού: άλλη ομορφιά βρίσκεται μπροστά μας!
Μας απόμειναν ακόμα 2 ώρες να απολαύσουμε την ομορφιά του Τραγοβουνίου! Ακούγοντας το νερό να κυλά και κελαηδήματα διάφορων πουλιών…. απερίγραπτη ομορφιά και ζωντάνια! Μέτα από 8ωρη διαδρομή φτάσαμε στο τέλος. Βγαίνοντας από το φαράγγι, συναντήσαμε το χωμάτινο δρόμο. Εδώ υπήρχαν πολλές καρυδιές και καθώς περπατάγαμε κάτω από τις καρυδιές ένα χαλί από κίτρινα φύλλα απλωνόταν στα πόδια μας! Τελικά η ομορφιά δεν είχε τελειώσει ακόμη! Η ομορφιά του Ταΰγετου υπήρχε παντού!
Σίγουρα αυτή η μέρα θα μας μείνει αξέχαστη σε όλους!
Αυτός ήταν ο στόχος μας και τον καταφέραμε! Όπως Αναφέρει και ο Νέλσον Μαντέλα: «Δεν θα πρέπει ποτέ να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η επίτευξη ενός στόχου δεν είναι παρά μόνο η αφετηρία που θα μας οδηγήσει στην επίτευξη ενός μεγαλύτερου, ή πιο σπουδαίου, αν θέλετε στόχου».