Σύμφωνα με το θρύλο, στα παλιά χρόνια οι Τσεριώτες αποφάσισαν να χτίσουν μια εκκλησία του Προφήτη Ηλία σε μια κορφή του Ταϋγέτου. Ανέβηκαν οι χτίστες με τα εργαλεία τους σε μια κορφή που νόμιζαν πως ήταν η ψηλότερη και άρχισαν να χτίζουν την εκκλησία. Το βράδυ έπεσαν να κοιμηθούν αλλά το πρωί είδαν πως ο τοίχος που είχαν χτίσει ήταν χαλασμένος και τα εργαλεία τους έλειπαν. Τα εργαλεία τα βρήκαν στην απέναντι κορφή. Η άλλη ονομάστηκε Χαλασμένο, επειδή βρέθηκε χαλασμένος ο τοίχος της εκκλησίας. Κατάλαβαν τότε πως ο ‘Αι Λιας ήθελε να χτίσουν εκεί, γιατί αυτή η κορφή ήταν ψηλότερη. Η κορφή αυτή είναι η ψηλότερη της οροσειράς του Ταϋγέτου και έχει ύψος 2407μ.
Στις 6:30 το πρωί της Κυριακής, μια ομάδα 20 ατόμων επιβιβαζόμαστε στα βανάκια του συλλόγου με προορισμό την περιοχή Γαϊτσές. Βγαίνοντας από το χωριό μπαίνουμε στο χωματόδρομο και η πορεία ξεκινά. Σύμμαχός μας ο καλός καιρός. Μετά από λίγο μπαίνουμε στη ρεματιά και φτάνουμε σε ένα πανέμορφο οροπέδιο. Μια στάση για ξεκούραση κρίνεται απαραίτητη. Η θέα υπέροχη! Αναπνέουμε Ελλάδα! Από τη μια, ο πέτρινος όγκος του Ταϋγέτου και από την άλλη ελαιώνες και στο βάθος του ορίζοντα η αέναη θάλασσα του Μεσσηνιακού κόλπου. Σκεφτόμουν τα λόγια του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη... εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.
Όσο ανεβαίνουμε η κλίση γίνεται έντονα ανηφορική. Βγαίνουμε στο διάσελο και ακολουθούμε την κορυφογραμμή για το Κοκκινοβούνι. Μαγεμένοι θαυμάζουμε την άγρια ομορφιά της φύσης και νιώθουμε τη μαγεία του Ταϋγέτου. Στο βάθος ορθώνεται το Χαλασμένο με όλη του την μεγαλοπρέπεια. Η θέα των απόκρημνων βράχων και των διαδοχικών χαραδρών μαγεύει και προκαλεί ταυτόχρονα.
Πλησιάζοντας στο Κοκκινοβούνι ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει. Τα βράχια γίνονται όλο και πιο απότομα και κοφτερά. Αρκετά εκτεθειμένα σημεία με επικίνδυνα περάσματα σου κόβουν την ανάσα. Με τη βοήθεια έμπειρων μελών του συλλόγου και το καθησυχαστικό βλέμμα τους ανεβαίνουν όλοι με ασφάλεια.
Ακολουθώντας πάλι την κορυφογραμμή και κατεβαίνοντας την απότομη πλαγιά φτάνουμε στο διάσελο του Χαλασμένου. Έλατα στολίζουν την άγρια πλαγιά και σε συνδυασμό με τη σκληρή πέτρα, μαρτυρούν τη δυσκολία της ανάβασης. Λίγο μετά μπαίνουμε στο «λούκι» του βουνού. Με προσοχή βρίσκω σταθερές πέτρες και καλά πιασίματα στους βράχους, ώστε να αποφύγω το σαθρό έδαφος. Σκαρφαλώνοντας όλο και πιο ψηλά νιώθω την καρδιά να λιποψυχά. Όμως η θέληση και η αποφασιστικότητα να μην εγκαταλείψω, είναι μεγαλύτερη… Και φτάνοντας στην κορυφή δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου. Η εξεγερτική ομορφιά του τοπίου μαγεύει τις αισθήσεις. Η μαγεία είναι ασύλληπτη! Απέναντί μας η επιβλητική πυραμίδα του Προφήτη Ηλία και η συνέχεια του Πενταδάκτυλου, τόσο όμορφη που ακόμα και ο ουρανός ζήλεψε την ομορφιά της κι έσκυψε να τη φιλήσει. Στο βάθος η θάλασσα που γίνεται ένα με τον ορίζοντα.
Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, επιλέγουμε να κατεβούμε από την βόρεια πλευρά του βουνού. Η κάθοδος έχει έντονη κλίση, δύσκολα περάσματα και σημεία με σάρες. Φτάνοντας στο διάσελο μια μικρή ομάδα αποφασίζουμε να κατεβούμε την ορθοπλαγιά και να σκαρφαλώσουμε από την «κακή τίκλα» μια πλάκα από σχιστόλιθο με δαντελωτούς σχηματισμούς σε ρoζ και πράσινους χρωματισμούς.
Βγαίνοντας πάλι στην κορυφογραμμή, έχει ήδη αρχίσει να νυχτώνει. Το μισογεμάτο φεγγάρι και τα λυχναράκια του ουρανού μας κρατούν συντροφιά. Όμως το ρέμα κρύβει παγίδες.. Ένα ατελείωτο ποτάμι από κροκάλες και τα ήδη κουρασμένα πόδια μας καταμαρτυρούν τη δυσκολία που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Φέρνω στο μυαλό μου τα λόγια του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου, ώστε να απαλύνουν την κούραση που αισθάνομαι..
«θα φύγω σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό λιθάρι, να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη νερομάνα ν’ απλώσει εκεί την πίκρα μου, να λιώσει όπως το χιόνι. Φεγγαράκι μου!
Καλέ μου!
Αυγερινέ μου!
Φέξε το ποροφάραγγο!
Βoήθα ν’ ανηφορίσω!
Ρίξτε στο δρόμο συννεφιά να μη γυρίσω πίσω!»
Η πορεία μας κράτησε 12 ώρες. Παρά την κούραση, νιώθουμε ικανοποίηση για το δύσκολο εγχείρημα. Γνωρίζοντας τις οικονομικές δυσκολίες, που όλοι αντιμετωπίζουμε, μικρές χαρές όπως μια εξόρμηση μπορούν να μη σβήσουν το χαμόγελο από τα χείλη και την ψυχή...
Γράφει η Ολυμπία Φασιλάκη, μέλος του συλλόγου