Όαση δροσιάς

Η επικράτηση των πολύ υψηλών θερμοκρασιών την τελευταία εβδομάδα, επέβαλε την αναζήτηση δροσιάς. Όταν ο υδράργυρος φτάνει στο κόκκινο, η πρώτη σκέψη που κάνει το μυαλό είναι μια βουτιά στην κοντινότερη παραλία. Σε περιόδους όμως, όπου η διάρκεια του θερμού κύματος είναι μεγάλη, η θερμοκρασία της θάλασσας παρουσιάζει άνοδο. Σκεπτόμενη αυτό, και ούσα ενήμερη για την πεζοπορική εξόρμηση του ΕΟΣ Καλαμάτας, αποφάσισα να πάρω μέρος. Δάσος Σκιρίτιδας ανακοίνωσε…  Και μόνο το άκουσμα της λέξης «δάσος», μου ήταν αρκετό… Ο αέρας που υπάρχει στο εσωτερικό ενός δάσους είναι πιο υγρός και πιο δροσερός, συγκριτικά με τον αέρα σε ένα χώρο που περιβάλλεται από τσιμέντο. Σε ένα πυκνό δάσος όπως αυτό της Σκιρίτιδας, το φαινόμενο αυτό θα ήταν πιο έντονο, σκέφτηκα.

Την περασμένη λοιπόν Κυριακή, νωρίς το πρωί, βρέθηκα με άλλους φίλους πεζοπόρους έξω από τα γραφεία του συλλόγου. Το σημείο αυτό ήταν η αφετηρία μας και είχε προορισμό τη Βλαχοκερασιά. Το χωριό αυτό, όπως μας ενημέρωσε ο αρχηγός της εξόρμησης, βρίσκεται στην Αρκαδία σε υψόμετρο 950 μ. και είναι κατάφυτο από έντονη βλάστηση με καστανιές, πλατάνια, καρυδιές και κερασιές. Η ονομασία αυτού του χωριού είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον διπλανό οικισμό, ονόματι Κερασιά. Η Βλαχοκερασιά, έως το 2010, αποτελούσε έδρα του Δήμου Σκιρίτιδας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στο νέο δήμο Τρίπολης.

Το πρωί της Κυριακής λοιπόν, γύρω στις 9 παρά βρεθήκαμε στο κέντρο του χωριού, όπου εκεί υπάρχει η επιβλητική εκκλησία της Κοιμήσεως του Θεοτόκου. Σε αυτό το σημείο, αρματωθήκαμε τα απολύτως απαραίτητα και ξεκινήσαμε την πορεία μας για το δάσος της Σκιρίτιδας. Στο δάσος αυτό έχει τις πηγές του ο ποταμός Ευρώτας, όπου μετά από 82 χλμ εκβάλει στη θάλασσα. Το μονοπάτι που ξεκινήσαμε να ακολουθούμε ήταν 14 χλμ συνολικά και η διαδρομή μας θα είχε κυκλικό σχήμα. Έτσι λοιπόν, πολύ γρήγορα βγήκαμε από το χωριό και ανηφορίσαμε κάτω από τον ίσκιο των αιωνόβιων καστανιών. Βρεθήκαμε μέσα στην καρδιά της φύσης. Ακολούθως, το σκηνικό συμπληρώθηκε από ένα πυκνό δάσος με πεύκα. Το μονοπάτι, παρόλο που κινείται μέσα σε πυκνή βλάστηση, ήταν σηματοδοτημένο και ευδιάκριτο. Ωστόσο, υπάρχουν μικρές υψομετρικές διαφορές, όπου απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή έτσι ώστε να μη χαθεί η σήμανση, μέσα στην πυκνή βλάστηση. Κάτω απ’ την διαρκή σκιά και τις  ατέρμονες εικόνες που πρόσφεραν τα φυτά, κατηφορίζαμε προς το ποτάμι. Το κελαρυστό νερό, μας προϊδέαζε για τις εικόνες που θα αντικρίζαμεΟι πυκνοί πλάτανοι, τα καλάμια και οι ιτιές σε συνδυασμό με την παρουσία του νερού, μας πρόσφεραν εικόνες που φάνταζαν να έχουν ξεπηδήσει από παραμύθι. Μέσα σ΄ αυτήν την πυκνή βλάστηση όπου οι ακτίνες του ήλιου αδυνατούσαν να εισχωρήσουν, ξεπρόβαλλε μια λίμνη η οποία έχει δημιουργηθεί από το τεχνητό φράγμα. Συνεχίζοντας την πορεία μας, θαυμάσαμε ένα ερειπωμένο νερόμυλο ο οποίος μαρτυρά το μεράκι και την τέχνη που χαρακτήριζε τους μάστορες της εποχής εκείνης. Ακολούθως, η ροή του νερού γινόταν διαρκώς μεγαλύτερη και όσο τη διασχίζαμε, τόσο εντυπωσιαζόμασταν. Για αρκετή ώρα, κατέστη απαραίτητο να σκαρφαλώνουμε έως ότου να φτάσουμε στην πηγή του Μελισσιού. Φτάνοντας εκεί ξεδιψάσαμε με το δροσερό νερό αυτής και στο σημείο αυτό, βρήκα την ευκαιρία να ξαπλώσω σε ένα παχύ στρώμα από τα φύλλα ενός αιωνόβιου πλατάνου. Εικόνες υψηλής αισθητικής εναλλάσσονταν μπροστά στα μάτια μου, με μεγάλη κινηματογραφική ταχύτητα. Τότε, αισθάνθηκα την ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ. Ευχαριστώ για εκείνη τη στιγμή που είμαι ζωντανή και αντικρίζω αυτήν την απαράμιλλη ομορφιά. Μακάρι να μπορούσα να ακινητοποιήσω εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα. Εφόσον ξεκουραστήκαμε, ανηφορίσαμε και κατά την πορεία μας συναντήσαμε και το μικρό εκκλησάκι του προφήτη Ηλία. Απέχαμε λίγα λεπτά από το χωριό…

Μόλις φτάσαμε στην πέτρινη πλατεία, όπου ήταν και η αφετηρία μας, αφήσαμε τον εξοπλισμό μας και επισκεφτήκαμε ένα τοπικό κατάστημα με παραδοσιακά προϊόντα. Εκεί συλλέξαμε και μερικές πληροφορίες για ειδυλλιακό αυτό δάσος, το οποίο ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας. Οι ντόπιοι ανέφεραν πως μέχρι την επανάσταση ο δρυμός ήταν άθικτος με  βαθύσκιωτες ρεματιές. Στα χρόνια όμως της επανάστασης ξέσπασε πάνω του το μένος του πολέμου. Πυρκαγιές πλήγωσαν το αιώνιο δάσος, κάτοικοι και σχολεία της περιοχής κατέβαλλαν προσπάθεια να επαναφέρουν το μεγαλείο της δασικής περιοχής. Με τη βοήθεια ενός δασολόγου, μελετήθηκε επιστημονικά και μεθοδικά την αναδάσωσή του. Αργότερα, ένας ντόπιος ορειβάτης εργάστηκε επί τρία χρόνια για να δημιουργηθεί το μονοπάτι, με σκοπό την ανάδειξη αυτού του κρυμμένου θησαυρού της φύσης.  

Η εξόρμησή μας, είχε φτάσει στο τέλος της. Είναι αλήθεια πως η είσοδος σε ένα δάσος, αποτελεί μια συγκλονιστική εμπειρία. Η μαγεία εκείνου του δάσους με απορρόφησε και ένιωσα κάθε μου ανάσα, σαν ανάσα μια γιορτή! Μετά την επιστροφή, μια γνωστή με ρώτησε «και τι κατάλαβες μες τον ήλιο;». Μα πως μπορούσα να της μεταφράσω αυτήν την απόλαυση; Ότι καιρό και αν κάνει, βροχή και χιόνι, ήλιο και συννεφιά, τρέξτε προς την φύση. Τρέχοντας προς αυτήν, έρχεστε πιο κοντά στην υγεία, την ευτυχία και τα αιώνια νιάτα! Για περισσότερες συγκινήσεις, απ’ αυτές τις σπάνιες, ραντεβού στην επόμενη πεζοπορία.

Πεζοπορικούς χαιρετισμούς,

Κωστοπούλου Ασημίνα

Για να δείτε όλες τις φωτογραφίες απο την εξόρμηση πατήστε εδώ

 

2021-06-29 04:22:18

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *