Την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου ξεκινήσαμε από τα κεντρικά γραφεία του ΕΟΣ Καλαμάτας με προορισμό τη λακωνική Μάνη –τον όρμο του Μέζαπου, και πιο συγκεκριμένα τη χερσονησίδα Τηγάνι και την Παναγία Οδηγήτρια. Ο δρόμος ήταν μακρύς και η πρώτη ολιγόλεπτη στάση μας βρήκε στην Καρδαμύλη. Έπειτα συνεχίσαμε ανατολικά όπου σιγά σιγά το μεσσηνιακό τοπίο έδωσε τη θέση του στο πιο άγριο και βραχώδες λακωνικό.
Αφού αφήσαμε πίσω μας χωριά και οικισμούς φτάσαμε στο χωριό Σταυρί, σημείο εκκίνησης της πεζοπορικής μας εκδρομής. Δεν περπατήσαμε πάνω από πέντε λεπτά για να διασχίσουμε το μικρό και γραφικό χωριό, και να αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς το Τηγάνι. Καθώς το προσεγγίζαμε το μαγευτικό τοπίο ανοιγόταν μπροστά μας. Απέναντι το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας και το Τηγάνι να μας καλεί και αριστερά ο επιβλητικός βράχος του Κάβο Γκρόσο να κάθεται αγέρωχος. Το τοπίο είναι συγκινητικό, όσο και να το κοιτάς δεν το χορταίνεις. Ταυτόχρονα είναι και μια ευκαιρία να γνωρίσεις και την ιστορία αυτού του τόπου. Μέσα στους αιώνες η άγονη και βραχώδης γεωμορφολογία του Κάβο Γκρόσο εξυπηρέτησε τους πειρατές που το χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριο για τις επιθέσεις τους.
Ένα παπόρι που περνά
κάτου’ς το Κάβο Ματαπά
σφύριξε, ξανασφύριξε,
………….
Ειδοποιείστε τα χωριά
Προσηλιακά κ’ Αποσκερά,
τι το παπόρι που περνά
έχει το όγδο Σύνταγμα
και δα ντο πάει τα’ς Γιάννενα
‘ς στις Μανωλιάσας τα βουνά…
Από το Κάβο Ματαπά
σαράντα μίλια μακριά
κι από τον Κάβο-Γκρόσο
σαράντα κι άλλο τόσο.
Αφού θαυμάσαμε το Κάβο Γκρόσο για λίγες στιγμές, συνεχίσαμε την πορεία μας προς το Τηγάνι, το οποίο ουσιαστικά είναι μια μικρή και σχετικά στενή επιφάνεια γης που βρέχεται από θάλασσα στις τρεις μεριές της. Πατώντας σε αυτή την προεξοχή γης, ένιωθες ότι ο καυτός ήλιος αντανακλούσε φωτεινός στις λευκές πέτρες. “Πέτρα και φως” μια φράση που περιγράφει το τοπίο στην ολότητά του. Το Τηγάνι επίπεδο στο πρώτο κομμάτι του εξυπηρετούσε ορισμένους αλυκάριους οι οποίοι είχαν φτιάξει εκεί τις αυτοσχέδιες αλυκές τους, απομεινάρια των οποίων ήταν ακόμη διακρητά στον τόπο. Όσο προχωρούσαμε, βλέπαμε να ανοίγεται στα δεξιά ο μικρός κόλπος του Μέζαπου. Στο κάτω μέρος της χερσονησίδας το οποίο βρίσκεται σε ψηλότερο επίπεδο υψομετρικά σώζονται αρχιτεκτονικά σπαράγματα, ερείπια από μια νεκρόπολη, τμήματα από τείχη και μέρος ενός πύργου.
Αφού περιηγήθηκαμε και σε αυτό το τμήμα, αρχίσαμε να περπατάμε προς τα πίσω στο ίδιο μονοπάτι από όπου φτάσαμε, ωστόσο αρκετά πριν το χωριό Σταυρί, πήραμε το μονοπάτι που βγάζει στον βυζαντινό ναό της Παναγίας της Οδηγήτριας. Ένα μικρό σε διάρκεια μονοπάτι που σου δίνει ωστόσο την ευκαιρία να θαυμάσεις από μακριά το μικρό και γοητευτικό ναό που βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το φυσικό τοπίο. Το εκκλησάκι περιτριγυρισμένο από θάμνους, κάθεται σε ένα μικρό πλάτωμα, ενώ την ίδια στιγμή εφάπτεται κυριολεκτικα με το απότομο κόψιμο της πλαγιάς που βρίσκεται από πίσω του, δημιουργώντας ένα μοναδικό τοπίο Ταυτόχρονα είναι χτισμένος δίπλα σε ένα φυσικό σπήλαιο. Ο μικρός ναός σταυροειδής με τρούλο, χρονολογείται από τον 12ο και έχει μαρμάρινα ανάγλυφα, κολώνες και περίτεχνα σκαλιστά μοτίβα. Από το προαύλιο της εκκλησίας η θέα προς το Τηγάνι είναι μοναδική, καθώς το διακρίνεις στην ολότητά του.
Στη συνέχεια πήραμε το ίδιο μονοπάτι για να επιστρέψουμε προς το χωριό Σταυρί και να συνεχίσουμε την εκδρομή προς το χωριό Μέζαπος. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε τον οικισμό, τις όμορφες θαλάσσιες σπηλιές αλλά και να δροσιστούμε στα όμορφα νερά της θάλασσας.
Τέλος, η μέρα έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με την επίσκεψή μας στον πετρόχτιστο οικισμό της Αρεόπολης, όπου είχαμε την τύχη να περιτρυγυθούμε στα όμορφα και γραφικά δρομάκια της και να θαυμάσουμε το αξιόλογο κτιριακό της απόθεμα.
Παναγιώτα Κυριάκου
2022-09-27 05:02:28