My name is Lina, I am from Lithuania, for a while I am living in Kalamata. Not long ago I learned that in Kalamata there is a hiking club.
When I learned this I was sure, that I will join. It is my second trip with hiking club. But still, from the beginning I didn’t know anybody except few people from last trip.
As You know Lithuania has no mountains at all, only hills from Ice age and a lot of lakes. I was never in mountains before. I mean in real mountains, not going by bus through them or stoping on the road. I was a little bit worried could I managed to do this. Especially to go for more than two days. But finally the decision has been taken and the bus moved. In front of us long long weekend with a lot of adventures. We started our journey on friday afternoon. Families with children, experienced climbers and me.
The journey was quite long. We need to reach the mainland of Greece from the south of Peloponnesos through the nice bridge of Patra. In Patra some hiking colleagues joined us also. Katafigio in the Pindus National Park we reached at night. When I got out from the bus, I was really happy, that the warm bed was waiting for me. The chill was rather strong, but inside the house was really very warm.
Next morning we woke up early. The bus helped to reach Vovousa village. From there we started climbing. Saturday’s goal was to reach AYGO mountain top. It was more than two thousand meters. It is the biggest mountain in Pindus National Park. During the way up I was amazed of very big trees, which were more than hundreds years old. Also mountain welcomed us with nice yellow leaves and autumn nature. The way was steep, we made some stops to have some snacks and talk a little bit. I didn’t understand anything in greek, but every time was trying to listen and was nice that greek people tried to speak and explain to me as well. From the top of the mountain you could see beautiful wide mountains area, also Olympus mountain. A lot of beautiful pictures of nature and people in it. Very good feeling to reach the top.
From the top some people went more deep into the mountain and they stayed outside overnight. We returned to Katafigio. Going back was easier and really very funny. Thanks to Natasha, I had the opportunity to know some traditional greek dances and songs.
I should mention that plants, trees (except the relief of the ground) were really similar to my country. Only the leaves of the trees are much smaller here and we have more red colour. During the trip, I recognized four or five eatable species of mushrooms in the area, what we have in Lithuania too. It was something amazing, because even in my small country in different areas, the same kind of mushroom could look different. You need to know, if you don’t want to try them first and the last time. In the evening we tried one baked in the oil. It was good. It recalled me home and how I missed forest mushrooms. Only difference that in Lithuania this kind of mushrooms we bake in the butter, sometimes add some flour. They become crispy and really very tasty. You should try it.
On Sunday all together we went to Valia-Kalda. I was a little bit confused about the hours, because the summer hours we need to change into the winter’s. So we left not so early. This day trip should be much easier that Saturdays, because it shouldn’t be so steep. But we found some difficulties when we reached the rivers. For some of our little friends it was too difficult. The rivers crossing the area of the park have very clear water, but very, very cold. It was not enough time to reach Valia-Kalda. We needed to leave time for returning back until sunset. So we left a small master piece of Land art for other part of the group on the ground, we returned back. By going back again through the rivers, we were trying to keep the balance not to get wet. It was a little challenge for me, but fortunately everybody were great, no wet accidents. The national park of Pindus is considered as one of the most important protected areas in Greece. The park is one of three areas in Greece that hosts a population of Eurasian brown bears (Ursus arctos arctos). I was so expecting to see it, but unfortunately (or maybe fortunately :D) we didn’t.
Katafigio we reached before sunset and we had time for ourselves. Some of us went to Vovousa. Vovousa is a very beautiful small village, which has a very old stones bridge. In this place you could feel a real greek village life. Coming back I was amazed by dark clear sky with a lot of stars, which we couldn’t see in the city. In the evening I was a little bit tired so very soon I went to my high level bed. Greek people were not as boring as me, they could stay for a long, long time after many hours of walking, almost till morning with songs, dances and the next day to be full of energy. Amazing! I should learn this, but it seems veeeeeeeeeery difficult.
On Monday our returning day to Kalamata we visited Metsovo village. It was traditional village famous for cheese. All shops are full of different kinds of cheese and you understand that greek people love it. I tried really good cheese pie. We were very lucky to visit this small mountain place in very good time – national celebration. I liked the traditional dances, costumes and a lot of happy people around me. We spent there only one hour and it wasn’t enough. I was expecting greek style to leave a little bit more late, but this time we left exactly on time. And all the bus missed opportunity to see and to join Natasha in the dances :/
Another city in our Monday’s plan was Ioannina. This city has very beautiful old town, castle and a big lake with an island inside. Also some legends about “turkish boss”. We visited some small museums with jewelry and Byzantine Icons. One hour was not enough, but till Kalamata we have a long, long way. For the dessert we stop in one baklavas shop full of different baklava. I haven’t seen before such a big shop only for a baklava and also I had the opportunity with one eye to see how women were making it.
Again through Patra, with Natasha’s songs and dances in the bus, finally we reached Kalamata. The journey was amazing. Thank You my new friends for the company, wonderful long weekend and hope to see You in other trips!
Ακολουθεί μετάφραση του κειμένου στα Ελληνικά από τον Ηλία Γιαννακόπουλο
Το όνομά μου είναι Lina, είμαι από τη Λιθουανία, και εδώ και λίγο καιρό ζω στην Καλαμάτα. Πριν από λίγο καιρό έμαθα ότι στην Καλαμάτα υπάρχει ορειβατικός σύλλογος.
Όταν το έμαθα αυτό ήμουν σίγουρη ότι θα ενταχθώ σε αυτόν και το έκανα. Αυτή θα ήταν η δεύτερη εξόρμηση με τον ορειβατικό σύλλογο. Αλλά και πάλι, από την αρχή δεν ήξερα κανέναν, εκτός από λίγα άτομα που γνώρισα στην προηγούμενη εξόρμηση.
Όπως γνωρίζετε, η Λιθουανία δεν διαθέτει βουνά, παρά μόνο λόφους και πολλές λίμνες από την εποχή των παγετώνων. Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε βουνά πριν. Θέλω να πω ,πραγματικά πάνω σε βουνά, και όχι απλά διασχίζοντας ορεινούς δρόμους μέσα σε κάποιο όχημα . Ήμουν λίγο ανήσυχη αν θα κατάφερνα να το φέρω εις πέρας καθώς θα έπαιρνε περισσότερο από δύο ημέρες. Αλλά τελικά η απόφαση είχε ληφθεί και το λεωφορείο ξεκίνησε. Μπροστά μας είχαμε ένα πολύ μακρύ Σαββατοκύριακο με πολλές περιπέτειες. Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας το απόγευμα της Παρασκευής, οικογένειες με παιδιά, έμπειροι ορειβάτες και εγώ.
Το ταξίδι ήταν αρκετά μεγάλο. Έπρεπε να προσεγγίσουμε την ΒΔ ηπειρωτική Ελλάδα από τα νότια της Πελοποννήσου μέσω της περίφημης γέφυρα του Ρίου – Αντίριου. Στην Πάτρα, ορισμένοι συνάδελφοι πεζοπόροι ενώθηκαν μαζί μας. Φθάσαμε στο Καταφύγιο στη Βωβούσα στην Πίνδο αργά το βράδυ. Όταν βγήκα από το λεωφορείο, ήμουν πραγματικά χαρούμενη γιατί ένα ζεστό κρεβάτι με περίμενε. Η ψύχρα ήταν αρκετά δυνατή, αλλά μέσα στο καταφύγιο έκανε πραγματικά πολύ ζέστη.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε νωρίς. Το λεωφορείο μας βοήθησε να φτάσουμε στο χωριό της Βωβούσα. Από εκεί ξεκινήσαμε την ανάβαση. Στόχος του Σαββάτου ήταν να φτάσουμε στην κορυφή “Αβγό” του βουνού. Ήταν σε περισσότερο από δύο χιλιάδες μέτρα υψόμετρο και είναι η υψηλότερη κορυφή του Εθνικού Πάρκου της Βάλια Κάλντα. Κατά τη διαδρομή μέχρι εκεί έμεινα έκπληκτη από τα πολύ μεγάλα δέντρα, τα οποία ήταν ηλικίας εκατοντάδων χρόνων . Το βουνό μας καλωσόρισε με ωραία κίτρινα φύλλα και τη φύση του φθινοπώρου. Η ανάβαση ήταν απότομη και έτσι κάναμε κάποιες στάσεις για να τσιμπολογήσουμε και να μιλήσουμε λίγο. Δεν καταλάβαινα ελληνικά, αλλά πάντα προσπαθούσα να ακούω και ήταν ωραίο που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να μου μιλήσουν και να μου εξηγήσουν. Το συναίσθημα όταν φτάσαμε στην κορυφή ήταν εκπληκτικό. Από την κορυφή του βουνού μπορούσαμε να δούμε μεγάλους ορεινούς όγκους της Ελλάδας σε μια πολύ ευρεία περιοχή. Στο βάθος φαινόταν ως και ο Όλυμπος. Πολλές όμορφες εικόνες της φύσης και των ανθρώπων σε αυτό.
Από την κορυφή μιά ομάδα πήγε πιο βαθιά μέσα στο δάσος και έμεινε έξω όλη τη νύχτα. Εμείς επιστρέψαμε στο καταφύγιο . Η επιστροφή ήταν πιο εύκολη και πραγματικά πολύ αστεία. Χάρη στην Νατάσα , είχα την ευκαιρία να μάθω μερικούς παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς και τραγούδια.
Θα ήθελα να αναφέρω ότι τα φυτά, τα δέντρα (εκτός από το ανάγλυφο του εδάφους) ήταν αρκετά παρόμοια με αυτά της χώρας μου. Μόνο τα φύλλα από τα δέντρα είναι πολύ μικρότερα εδώ και σε εμάς έχουν πιο κόκκινο χρώμα. Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας αναγνώρισα τέσσερα ή πέντε εδώδιμα είδη μανιταριών σαν αυτά που έχουμε στη Λιθουανία . Ήταν κάτι το εκπληκτικό γιατί σε διάφορες περιοχές, το ίδιο είδος των μανιταριών θα μπορούσε να έχει διαφορετική εμφάνιση. Θα πρέπει κανείς να τα γνωρίζει πολύ καλά, αν δεν θέλει να τα δοκιμάσει για πρώτη και τελευταία φορά. Το βράδυ μαγειρέψαμε μερικά στο λάδι και ήταν υπέροχα. Θυμήθηκα πάρα πολύ την πατρίδα μου και πόσο μου είχαν λείψει τα άγρια μανιτάρια του δάσους. Η μόνη διαφορά είναι ότι στη Λιθουανία αυτό το είδος των μανιταριών τα ψήνουμε στο βούτυρο αφού τα πασπαλίσουμε με λίγο αλεύρι . Γίνονται τραγανά και πολύ, πολύ νόστιμα και ίσως θα πρέπει να τα δοκιμάσετε και με αυτόν τον τρόπο.
Την Κυριακή όλοι μαζί θα πηγαίναμε στον πυρήνα του πάρκου της Βάλια Κάλντα δίπλα στο Αρκουδόρεμα. Ήμουν λίγο μπερδεμένη σχετικά με την ώρα γιατί τύχαμε στην αλλαγή από τη θερινή στη χειμερινή και έτσι δεν φύγαμε και τόσο νωρίς. Αυτή η πεζοπορία θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο εύκολη από αυτή του Σαββάτου διότι δεν ήταν τόσο απότομη. Αλλά συναντήσαμε κάποιες δυσκολίες όταν φτάσαμε στα ποτάμια. Για κάποιους από τους μικρούς μας φίλους ήταν πάρα πολύ δύσκολο . Οι ποταμοί που διασχίζουν την περιοχή του πάρκου έχουν πολύ καθαρά νερά, αλλά είναι πολύ πολύ κρύοι. Δυστυχώς ο ρυθμός μας δεν μας επέτρεψε να φθάσουμε πιο βαθιά μέσα στο δρυμό καθώς έπρεπε να έχουμε χρόνο να επιστρέψουμε πριν το ηλιοβασίλεμα. Έτσι φτιάξαμε στο έδαφος ένα μικρό “αριστούργημα τέχνης” , για να το δει η άλλη ομάδα του συλλόγου που ερχόταν από την άλλη πλευρά, και γυρίσαμε πίσω. Στην επιστροφή, πάλι μέσα από τα ποτάμια, προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε την ισορροπία μας για να μην βραχούμε. Ήταν μια μικρή πρόκληση για μένα, αλλά ευτυχώς όλοι τα πήγαν περίφημα χωρίς υγρά ατυχήματα. Το εθνικό πάρκο της Πίνδου θεωρείται ως μία από τις πιο σημαντικές προστατευόμενες περιοχές στην Ελλάδα . Το πάρκο είναι μία από τις τρεις περιοχές στην Ελλάδα που φιλοξενεί έναν πληθυσμό της Ευρασιατικής καφέ αρκούδας ( Ursus arctos arctos ). Περίμενα τόσο πολύ να συναντήσουμε μία από αυτές , αλλά δυστυχώς (ή μήπως ευτυχώς;) δεν τα καταφέραμε.
Στο καταφύγιο φτάσαμε πριν το ηλιοβασίλεμα και είχαμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας. Μερικοί από εμάς πήγαν στη Βωβούσα, ένα πολύ όμορφο μικρό χωριό, το οποίο έχει ένα πολύ παλιό πέτρινο γεφύρι και στο οποίο μπορείς να αισθανθείς την πραγματική ελληνική ζωή του χωριού. Επιστρέφοντας το βράδυ έμεινα κατάπληκτη από το σκοτεινό καθαρό ουρανό γεμάτο με πολλά αστέρια, που δεν μπορούσαμε να δούμε στην πόλη. Το βράδυ ήμουν λίγο κουρασμένη και πολύ σύντομα πήγα στο πάνω μέρος της κουκέτας μου για ύπνο. Οι Έλληνες δεν ήταν τόσο βαρετοί όπως εγώ, και μετά από τόσες πολλές ώρες περπάτημα, μπόρεσαν να μείνουν σχεδόν μέχρι το πρωί με χορούς τραγούδια , και την επόμενη μέρα να είναι γεμάτοι ενέργεια . Εκπληκτικό ! Θα πρέπει να συνηθίσω να το κάνω και γω αυτό, αλλά φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο.
Τη Δευτέρα κατά την επιστροφή μας στην Καλαμάτα επισκεφτήκαμε το Μέτσοβο. Είναι ένα παραδοσιακό χωριό που φημίζεται για το καπνιστό τυρί του, το ”Μετσοβόνε”. Όλα τα καταστήματα ήταν γεμάτα από διάφορα τυροκομικά και καταλαβαίνετε ότι οι ντόπιοι τα αγαπούν. Εκεί δοκίμασα και πολύ καλή τυρόπιτα . Ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί η επίσκεψή μας σ’αυτό το ορεινό χωριό συνέπεσε με τον εορτασμό της εθνικής γιορτής . Ήταν όμορφο να βλέπω τους παραδοσιακούς χορούς , τις παραδοσιακές φορεσιές και τα πρόσωπα χαρούμενων ανθρώπων γύρω μου. Καθίσαμε μόνο μία ώρα και αυτό δεν ήταν αρκετό . Περίμενα να φύγουμε αρκετά αργότερα από το προγραμματισμένο σύμφωνα με την ελληνική συνήθεια, αλλά αυτή τη φορά φύγαμε ακριβώς στην ώρα μας . Και όλο το λεωφορείο έχασε την ευκαιρία να δει τη Νατάσα να χορεύει τους τοπικούς χορούς.
Μια άλλη πόλη στο πρόγραμμα της Δευτέρας ήταν τα Ιωάννινα με την πολύ όμορφη παλιά πόλη, το κάστρο, μια μεγάλη λίμνη με ένα εσωτερικό νησί και πολλές ιστορίες σχετικά με τον άλλοτε άρχοντα, τον Τουρκαλβανό Αλή Πασά. Επισκεφθήκαμε κάποια μικρά μουσεία με κοσμήματα και βυζαντινές εικόνες. Και πάλι μία ώρα δεν ήταν αρκετή, αλλά μέχρι Καλαμάτα είχαμε πολύ δρόμο . Για το επιδόρπιο σταματήσαμε σε ένα κατάστημα με μπακλαβά και πολλά διαφορετικά γλυκά τύπου μπακλαβά. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μεγάλο κατάστημα μόνο για μπακλαβά και είχα την ευκαιρία να ρίξω μια ματιά στο εργαστήριο για να δω πώς τα έφτιαναν οι γυναίκες.
Και πάλι μέσω Πάτρας , με τραγούδια και χορούς με τη Νατάσα στο λεωφορείο , τελικά φτάσαμε Καλαμάτα . Το ταξίδι ήταν καταπληκτικό . Ευχαριστώ τους νέους φίλους μου για την παρέα, το υπέροχο Σαββατοκύριακο και ελπίζω να είμαστε μαζί και σε πολλά άλλα ταξίδια !
Πρωτότυπο κείμενο στα Αγγλικά από Lina Šuminaitė
Μετάφραση Ηλίας Γιαννακόπουλος
2013-11-04 19:16:31