Ώρα 3:00μ.μ. ξεκινάω από Καλαμάτα με στόχο να “πατήσω” την κορυφή του Ταϋγέτου …Είναι από αυτά που σε ελκύουν …Συναισθήματα ανάμεικτα.
Ώρα 6:30μ.μ φτάνουμε στο Καταφύγιο. Η διαδρομή μαζί με άλλα άτομα άγνωστα το κάνει ακόμα πιο δύσκολο αλλά παράλληλα Ελκυστικό.
Ώρα 2.30π.μ ξυπνάμε.. Οι σκέψεις που με έχουν κυριεύσει είναι πολλές και αντιθετικές..Ερωτήματα όπως το εγώ ; θα Φτάσω; Γιατί όχι; αρχίζουν και περνούν φωνή μέσα μου..Γρήγορα ξεκινάει η περιπέτεια. Το δάσος της Βασιλικής αν και βράδυ έδειχνε πανέμορφο, με πλούσια βλάστηση βγαλμένο από παραμύθι. Στη συνέχεια ξεκινάει η δύσκολη πλευρά. Ανάβαση -Ανάβαση αλλά όσο ανεβαίναμε τόσο ήθελα να φτάσω…Ένιωθα κάτι ιδιαίτερο σχεδόν πρωτόγνωρο. Σε καλούσε η φύση και σαν μια αόρατη δύναμη να σε οδηγούσε από μόνη της.. Ούτε λεπτό όσο δύσκολο και να φαινόταν δεν το είχα μετανιώσει γιατί η διαδρομή αυτή σε συνεπαίρνει.
Ώρα 6:00π.μ φτάνουμε στη Κορυφή ….Συγκίνηση χαρά και ναι ευλογία. Ευλογία που έζησα αυτήν την εμπειρία. Το φαινόμενο της Πυραμίδας θεαματικό …Αλλά προσωπικά η διαδρομή έχει κάτι άλλο που την καθαγιάζει ….Ίσως το πέτρινο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, μια Ενέργεια, ο,τι πιο πάνω από τον “εγωκεντρικό άνθρωπο” σε κάνει να φτάσεις εκεί ..Να πάρεις λίγο από την Ενέργεια αυτού του σημείου και να γυρίσεις πίσω. Κατεβαίνοντας όσο και αν η διαδρομή φάνταζε επίσης δύσκολη λόγω της μορφολογίας του εδάφους ένιωθα σίγουρη ότι είχα πλέον μια δύναμη μέσα μου που θα με έκανε να φθάσω διαφορετική και γεμάτη με τις καλύτερες εντυπώσεις από την ομάδα.
Άνννα Λαζαράτου
Φωτογραφίες από την εξόρμηση μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ