Ο Παρνασσός είναι βουνό της Στερεάς Ελλάδας, εκτείνεται στους νομούς Boιωτίας, Φθιώτιδας και Φωκίδας. Το βουνό οφείλει το όνομά του στον μυθικό ήρωα Παρνασσό, γιο του Ποσειδώνα και της νύμφης Κλεοδώρας, ο οποίος είχε κτίσει πάνω στο βουνό μια πόλη.
Η Δαύλεια είναι χωριό του νομού Βοιωτίας, κτισμένη βορειοδυτικά της πρωτεύουσας του νομού, Λιβαδειάς, σε υψόμετρο 340 μέτρων επί των ανατολικών πλαγιών του Παρνασσού, στην ίδια περιοχή που βρισκόταν κατά την αρχαιότητας η πόλη Δαυλίς ή Δαύλεια ή Δαυλία.
Δαύλεια, το χωριό που μείναμε και χαρήκαμε την φιλοξενία του, την πλατεία του, τις γαστρονομικές νοστιμιές του , επισκεφτήκαμε το αρχαίο τείχος του και νοιώσαμε την προθυμία και την φιλικότητα, των ανθρώπων του.
Η πρώτη μέρα της χορταστικής και πλούσιας σε ορειβατική δράση και όμορφες εικόνες εξόρμησης μας, είναι η πρωτομαγιά του 2025, μέρα εορτασμού της Άνοιξης, μα και ορόσημο των εργατικών αγώνων και πέρασε ταξιδεύοντας με τα δυο βαν του συλλόγου, με στάσεις ξεκούρασης,στη Ναύπακτο και το Ενετικό λιμάνι της και κατόπιν στο αναλλοίωτο στον χρόνο, αρχοντικό, ξακουστό για τη ναυτοσύνη του, Γαλαξίδι.
Η σκυτάλη της δεύτερης μέρας , δόθηκε στο μοναστήρι της Αγίας Ιερουσαλήμ, στο ανηφορικό μονοπάτι 22 που συνδέει τον Παρνασσό με την Πάρνηθα, με την πολύ καλή χάραξη και σήμανση, ελισσόμενοι σε ράχη ελατοδάσους , –έχοντας στα δεξιά μας την κορυφή Κούκος και μακρυά μας τα Μαύρα Λιθάρια-, περίπου 3 ώρες φτάνοντας στη συνέχεια σε ανοιχτή κοιλάδα , –όπου είχαμε μια πολύ καλή θέα προς την Μονή Ιερουσαλήμ, τη Δαύλεια και την φαιοπράσινη πεδιάδα, μέχρι τα ισώματα του διάσελου του Ακρινού Νερού στα 1.785μ.
Εκεί μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, στην πηγή του, χωριστήκαμε σ’ αυτούς που θα επέστρεφαν κατηφορίζοντας προς Ζεμενό, συντροφιά με τις όμορφες ορθοπλαγιές, ( που τελικά έγινε Αράχωβα) και τους λιγότερους που διάλεξαν να δοκιμαστούν και ν’ αναμετρηθούν με την κορυφή Μαύρα Λιθάρια (2327 μ.)
Οι λιγότεροι από μας, ακολούθησαν το μονοπάτι για την απαιτητική και έντονα κακοτράχαλη μη σηματοδοτημένη πορεία για την την κορυφή των Μαύρων Λιθαριών, ανάβαση που οι κλίσεις φτάνουν μέχρι και 50% .
Την τρίτη ημέρα, ανέλαβαν να μας οδηγήσουν ο Λάμπρος και ο Παναγιώτης, ορειβάτες της περιοχής , γνωστοί του αρχηγού μας, στην χαράδρα της Βελίτσας του Παρνασσού, όπου βρίσκεται ο καταρράκτης της Τρύπης, που έχει ύψος άνω των 80 μέτρων και η διαδρομή για να τον προσεγγίσουμε ήταν πολύ εντυπωσιακή αλλά και απαιτητική καθώς συναντήσαμε κάποιες διαφορετικές, από τα συνηθισμένα, δυσκολίες που εκτός από φυσική κατάσταση, απαιτούσαν και άνεση με τα ύψη καθώς και κίνηση κοντά σε γκρεμούς.
Η διαδρομή μας ξεκίνησε από το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη που βρίσκεται έξω από την Τιθορέα, όπου και φτάσαμε ακολουθώντας το αυτοκίνητο των ντόπιων και πολύ δοτικών και έμπειρων αρχηγών μας. Ήδη από τα πρώτα μέτρα της διαδρομής, η φύση μας χάρισε εκπληκτικές εικόνες και ήχους καθώς βαδίζαμε δίπλα σε αυλάκι νερού πολλών χιλιομέτρων που ήταν κατασκευασμένο το 1965 με τα χέρια των ντόπιων και την πολύτιμη βοήθεια των ζωντανών τους. Μετά από μια δροσιστική στάση, ακολούθησε 40λεπτη ανηφορική πορεία, ανάβαση τεχνικής δυσκολίας πάνω από σωλήνες, ομαδική φωτογράφηση σε σημείο εκπληκτικής θέας, μέχρι την επόμενη δυσκολία της μεταλλικής κάθετης σκάλας, ύψους 12-15 μ. που ήθελε ιδιαίτερη προσοχή, καθώς στα πιο ψηλά σημεία η σκάλα εφάπτεται με τον βράχο δυσκολεύοντας το κράτημα κι έτσι μπήκε σε εφαρμογή το σχοινί δεσίματος, που έκανε ασφαλή και την ανάβασή της και την κατάβαση της, αργότερα στην επιστροφή.
Ακούραστοι οι ντόπιοι οδηγοί, μας έδεσαν και μας κράτησαν σε safe zone με την υπομονή τους και το χαμόγελό τους!
Και δούλεψε όλο αυτό στις ψυχές όλων μας, μα και σε μέλη του Συλλόγου που δεν είχαν κάνει τέτοιου είδους αναβάσεις, ξεπέρασαν τα προσωπικά τους όρια και γύρισαν με μεγαλύτερα χαμόγελα ευχαρίστησης και μιας κάποιας υπέρβασης πίσω.
15 λεπτά μετά την σιδερένια σκάλα, ακολούθησε η δοκιμασία του συρματόσχοινου, λόγω του στενού και ολισθηρού μονοπατιού, για να φτάσουμε επιτέλους στον πρώτο εντυπωσιακό καταρράκτη της Τρύπης και ω του θαύματος να υπάρχει λίγο πιο πέρα και δεύτερος εντυπωσιακότερος μετά από μια μικρή καταρρίχηση 3-4 μέτρων, με τη βοήθεια σχοινιού, μόνιμα τοποθετημένου.
3+ περίπου ώρες να φτάσουμε και κάτι λιγότερο να γυρίσουμε από τα ίδια.
Υπέροχη διαδρομή, απίστευτη η θέα και η θέαση του δυνατού καταρράκτη και της φύσης, εκεί μακάρι ο Σύλλογος να την επαναλάβει!!
Οι ντόπιοι οδηγοί μας υποσχέθηκαν να μας χαρίσουν τις γνώσεις τους και σε επόμενες εξορμήσεις μας στην περιοχή τους και μεις τους ευχαριστήσαμε για την αλληλεγγύη και τη δοτικότητά τους.
Μετά το τέλος της διαδρομής, ήπιαμε καφεδάκι στην όμορφη πλατεία της Τιθορέας ,με τον αιωνόβιο πλάτανο όπως και το «μπαλκόνι της Τιθορέας», ένα βράχο με θέα στο φαράγγι της.
Η τέταρτη μέρα, η ημέρα της επιστροφής μας, είχε μια μικρή στάση στο χωριό της Αράχωβας για καφέ, φωτογράφηση στο περίφημο ρολόι της και επίσκεψη στο λαογραφικό Μουσείο της και μετά επίσκεψη στο σημαντικότερο μαντείο του αρχαιοελληνικού κόσμου .
Μηδέν Άγαν («τίποτα σε υπερβολή» ) και «ΓΝΏΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» (Γνώριζε τον εαυτό σου), τα δυο αποφθέγματα , θεμελιώδεις αρχές του Ελληνικού πνεύματος που ήταν χαραγμένα στο μαντείο των Δελφών, ήταν ο καλύτερος επίλογος του όμορφου ταξιδιού μας με τον ΕΟΣ Καλαμάτας.
Ευχαριστούμε τους σκληρά εθελοντικά εργαζόμενους του Συλλόγου μας και ευχόμαστε και εις άλλα με υγεία!!!
Χρυσοδήμη Μαχαίρα
Μέλος ΕΟΣ Καλαμάτας
Φωτογραφίες από την εξόρμηση μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ