Η τελευταία μας εκδρομή για φέτος!!!!
Πάλι μια απόφαση τελευταίας στιγμής μιας και είχε ακυρωθεί η κανονική εκδρομή για τον Κόζιακα. Και τι καλύτερο βέβαια από μια διαδρομή στις βουνοκορφές του βουνού μας του όμορφου Ταΰγετου
…Νεραϊδοβούνα η τελική απόφαση!!! Τόσο παραμυθένιο το όνομα της όπως και η θεά από εκεί ψηλά. Στο μυαλό μου φάνταζε εύκολη ανάβαση, ίσως λόγο του θηλυκού γένους, όμως για ακόμα μια φορά βρέθηκα προ εκπλήξεως. Όχι μονό πολλές ώρες περπάτημα άλλα και πολλές μικρές και άλλες πιο μεγάλες κορυφές και… όπως λέει και ο πρόεδρος μας ότι κατεβαίνουμε το ανεβαίνουμε και αντίστροφα…. Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί από τα γραφεία του συλλόγου μας, ετοιμασμένοι για χιόνια. Ο καιρός όμως από το πρωί μας έδειξε πως θα τον είχαμε με το μέρος μας. Επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο, βάλαμε την μουσικούλα μας και απολαύσαμε την γνωστή διαδρομή μέχρι το Τουριστικό του Ταΰγετου. Φτάσαμε στα Άσπρα χώματα κοντά στην κατασκήνωση της Αγίας Μαρίνας, αφήσαμε το βανάκι του συλλόγου μαζί και τον βαρύ εξοπλισμό που είχαμε για τα χιόνια μιας και δεν είχε τόσο χιόνι όσο υπολογίζαμε. Αρχίσαμε σιγά, σιγά να ανεβαίνουμε προς το μονοπάτι που μας οδηγεί μέσα από τα Κοντοβούνια στην κορυφή της Νεραϊδοβούνας την οποία και είμαστε αποφασισμένοι να καταλάβουμε σε μερικές ώρες. Φυσικά δεν δαμάζεις εσύ το βουνό άλλα εκείνο εσένα. Ήρθαμε αντιμέτωποι με τον πάγο καθώς ήταν πρωί και η θερμοκρασία χαμηλή με αποτέλεσμα να γίνονται οι πέτρες και τα βράχια πολύ επικίνδυνα καθώς γλιστρούσαν πάρα πολύ και τα πρώτα παραστρατήματα δεν άργησαν, ευτυχώς όμως ήταν ανώδυνα. Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε σε ένα καταπράσινο λιβάδι με πεύκα και βράχια και είδαμε έναν σχηματισμό σαν μικρό κρατήρα, λες και είχε χτυπήσει το βουνό κάποιος μετεωρίτης. Πανέμορφο θέαμα. Λίγο αργότερα βρισκόμαστε σε αλπικό τοπίο και εκεί σε ένα οροπέδιο που λέγεται Κοντοβούνια. Μην σας ξεγέλα το όνομα, μονό κοντά δεν είναι, και το κατάλαβα στην επιστροφή όταν τα ανέβαινα…
Με αρχηγό τον Γιάννη από την αρχή της πορείας μας δεν χάσαμε ούτε στιγμή το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσουμε για μια ασφαλής και όμορφη διαδρομή…. Έπρεπε να κατεβούμε απότομες πλάγιες και άλλες να τις ανέβουμε. Η κούραση μεγάλη. Φυσικά είχαμε όσο μπορούσαμε λιγότερο βάρος στα σακίδια μας και αυτό μας το έκανε πιο εύκολο. Φτάσαμε επιτέλους μετά από 5 ώρες πορείας στο Παξιμάδι, μια κορυφή που είχε θέα την Σπαρτή. Εκεί επικρατούσε αέρας και κρύο. Καθίσαμε στο πλάι της κορυφογραμμής, σε ένα προστατευόμενο από τα φυσικά στοιχεία σημείο, μέχρι να ανασυνταχθεί ολόκληρη η ομάδα πίνοντας και τρώγοντας κάτι ελαφρύ Από το σημείο αυτό μια ακόμη ώρα μας χώριζε από τον προορισμό μας, την Νεραϊδοβούνα. Περπατώντας στην κορυφογραμμή φτάσαμε στο σημείο που για αυτό κάναμε τόσες ώρες διαδρομή. Βγάλαμε της καθιερωμένες ομαδικές φωτογραφίες και απαθανατίσαμε τις χιονισμένες πανέμορφες βουνοκορφές του Ταΰγετου.
Τα λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν και να αποδώσουν το δέος μπροστά σε αυτή την εκπληκτική φύση. Μια αίσθηση που μπορείς να τη νιώσεις μόνα αν βρεθείς εκεί. Πράσινο, άσπρο και μπλε χρώμα σε ολόκληρο το φόντο. Πράσινα δάση, άσπρες κορυφές και γαλανός ουρανός, το απολυτό πάντρεμα. Ο ουρανός καθαρός μας άφηνε να απολαύουμε από την μια μεριά την Μεσσηνία και από την άλλη τη Λακωνία. …και εκεί στην μέση η Νεραϊδοβούνα να υψώνεται μαγευτική. Σε προσκαλεί να την επισκεφτείς και σου κάνει δύσκολο το ταξίδι για να εκτιμήσεις τον προορισμό. Δυστυχώς δεν είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεση μας, έπρεπε να γυρίσουμε πριν νυχτώσει, και ήδη ήμασταν πολύ κουρασμένοι.
Ξεκινήσαμε να γυρίζουμε προς τα πίσω. Μετά από ομόφωνη συμφωνία διαλέξαμε να γυρίσουμε από το δρόμο που είχαμε έρθει, δηλαδή να μην κατεβούμε κάθετα το βουνό άλλα πάλι από την κορυφογραμμή. Εκεί συνέβη κάτι απρόοπτο. Ένας από τους συνοδοιπόρους ένιωσε μια αδιαθεσία, χρειαζόταν λίγο χρόνο να ξεκουραστεί όμως δεν είχαμε αυτή την πολυτέλεια, γιατί δεν θέλαμε να μας πιάσει η νύχτα και να δυσκολέψει η κατάβαση μας από τα επικίνδυνα σημεία. Αυτό όμως δεν ήταν στο χέρι μας. Ο Γιάννης είχε καταπονήσει πολύ τον οργανισμό του με αποτέλεσμα να χρειαστεί αρκετό χρόνο να επανέλθει στα φυσιολογικά του επίπεδα. Εκεί ο άλλος Γιάννης, ο οδηγός μας, μάς έδειξε τι σημαίνει ομαδικότητα, πήρε το σακίδιο του συνοδοιπόρου και κουρασμένου κ Γιάννη μαζί με το δικό του και τον βοήθησε να κατέβει μέχρι να φτάσει την υπόλοιπη ομάδα που ήταν αρκετά πιο χαμηλά. Κάναμε ένα μικρό διάλειμμα να πάρουμε δυνάμεις και συνεχίσαμε την κατάβαση. Ο Ήλιος άρχισε να δύει, οι φιγούρες μας ξεχώριζαν στο σκοτάδι, επιτέλους είχαμε φτάσει στα Κοντοβούνια. Από εδώ και περά η διαδρομή ήταν πολύ πιο εύκολη. Για έμενα ήταν η πρώτη φορά που περπατούσα στο βουνό με φακό και ομολογώ πως ήταν ωραία εμπειρία. Κάθε εμπόδιο για κάλο λένε, έτσι και στην προκείμενη περίπτωση η αδιαθεσία του κυρίου Γιάννη μας χάρισε όμορφες αναμνήσεις από την πορεία στο δάσος κάτω από ένα σχεδόν γεμάτο και φωτεινό φεγγάρι. Πέντε ώρες μετά την κορυφή φτάσαμε στο αυτοκίνητο, επιβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε το ταξίδι του γυρισμού με μια μικρή στάση για καφέ και ζεστασιά στο τουριστικό του Ταΰγετου. Μέχρι να γυρίσουμε Καλαμάτα ο κ Γιάννης είχε βρει τις δυνάμεις του και την καλή του διάθεση.
Άλλο ένα όμορφο και περιπετειώδες ταξίδι τέλειωσε και άφησε πίσω του μια γεύση γλυκιάς κούρασης, αναμνήσεις και υπεροχές φωτογραφίες. Εύχομαι να περπατήσω πάλι με την όμορφη και ενωμένη αυτή ομάδα. Καθένας μας είναι τόσο διαφορετικός μα όλοι μας εκεί στα βουνά ίδιοι με συνδετικό κρίκος η φύση …Πάντα ψηλά!!!!
Εύα Πράσινου
2013-12-19 22:23:23