Σχήματα, χρώματα κι αρώματα
Πρώτη Κυριακή του Απρίλη. Καλή διάθεση και καλός καιρός, με τις πιο ευνοϊκές συνθήκες πραγματοποιήθηκε η πεζοπορία με τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας, αυτήν την φορά, με αφετηρία και κατάληξη το χωριό Άνω Καρβέλι και ενδιάμεση στάση στην κορυφή του Προφήτη Ελισσαίου.
Μετά την άφιξη και τις πρώτες συστάσεις και συμβουλές, αρχίσαμε σιγά-σιγά να ανηφορίζουμε μέσα στην καταπράσινη φύση, αφήνοντας πίσω τα σπίτια του χωριού. Το μονοπάτι, χωμάτινο ή και πετρώδες, άλλοτε ευθύ, άλλοτε ανώμαλο, μαρτυρούσε προηγούμενο πέρασμα ζώων και μας άφηνε άφωνους με την πλούσια βλάστησή του. Όταν πια είχαμε πάρει σημαντική απόσταση από το σημείο εκκίνησης, γύρισα πίσω να κοιτάξω. Το βουνό αντικρυστά είχε πλέον ορθωθεί, αφήνοντας τις κόκκινες στέγες των σπιτιών του χωριού Λαδά να διακρίνονται ολοκάθαρα, λουσμένες στο φως. Μέχρι και το τέλος της ανάβασης, οπότε μάθαμε και το όνομά του, Άγιος Γεώργιος, δεν σταμάτησα να κοντοστέκομαι και να θαυμάζω την ομορφιά και την υπεροχή του.
Στρέφοντας, καμιά φορά, το βλέμμα προς την κορυφή, όπου φαινόταν αμυδρά το εκκλησάκι του Προφήτη Ελισσαίου, αναρωτιόμουν πώς θα ήταν δυνατό να βρεθούμε εκεί ψηλά διασχίζοντας μία …πλαγιά! Όμως, πράγματι, τα καταφέραμε και, προς ανταμοιβή μας, η κορυφή επεφύλασσε τις πιο όμορφες εκπλήξεις. Το τελευταίο κομμάτι του μονοπατιού, ακριβώς πριν αντικρύσουμε το εκκλησάκι, συνδύαζε λευκά βράχια και ξερά κλαδιά ανάμεσα σε κίτρινα θαμνώδη φυτά και μωβ λουλούδια, το ίδιο το εκκλησάκι, πέτρινο με κόκκινη στέγη και μικρό καμπαναριό, ήταν περιτριγυρισμένο από μαργαρίτες, ενώ η θέα από εκεί ψηλά ήταν αληθινά μαγευτική! Στα αριστερά μας απλωνόταν ο γαλήνιος μεσσηνιακός κόλπος και η πόλη της Καλαμάτας, απέναντί μας φαινόταν η Μονή της Βελανιδιάς και το ομώνυμο μονοπάτι που συνέδεε τα χωριά Νέδουσα, Αλαγονία, Λαδά και Καρβέλι, δεξιά στεκόταν πάντα ο Άη-Γιώργης, ενώ αν στρέφαμε ολοκληρωτικά το κεφάλι, θα βλέπαμε ένα μικρό κομμάτι της χιονισμένης κορυφής του Χαλασμένου.
Ύστερα από τις στιγμές ανάπαυλας και ενατένισης της πανέμορφης θέας, ξεκίνησε η καθοδική πορεία από διαφορετικό καλντερίμι, που θα μας έβγαζε και πάλι στο χωριό. Ιδιαίτερα εποικοδομητική υπήρξε η διαδρομή αυτή, καθώς είχαμε την ευκαιρία «να μάθουμε με βιωματικό τρόπο το αλώνισμα», όπως χαρακτηριστικά είπε ο Θύμιος. Το μονοπάτι, βέβαια, προσέφερε κι άλλες συγκινήσεις, όπως το συναπάντημά μας με τρεις χελώνες, το πέρασμά μας από τμήματα σχεδόν πλακόστρωτα, αλλά και από «σάρες» του βουνού, και τα αποτυπώματα της οργιώδους χαμηλής βλάστησης στα πόδια (!) μας. Ωστόσο, θα ήταν φοβερή παράλειψη η μη αναφορά στην αξιαγάπητη συντροφιά της τετράποδης Νεφέλης, που με το νάζι και την χάρη της ενίσχυε, συνεχώς, το ηθικό μας.
Το τέλος μιας διαδρομής σε αφήνει πάντα με ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν ξέρεις αν πρέπει να στενοχωρηθείς που τελείωσε ή να χαρείς που την έζησες και να είσαι ευγνώμων για όσα σου έδωσε. Κάτω από τον μεγάλο πλάτανο στην πλατεία του χωριού, όπου συγκεντρωθήκαμε για τελευταία φορά, προτού πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, συλλογιζόμουν πώς η αγάπη για τα βουνά και τη φύση μπορεί να ενώσει διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους, που όμως ντύνονται την καλύτερή τους διάθεση και την μεγαλύτερή τους προθυμία, για να μοιραστούν από κοινού μια πεζοπορία˙ πώς το ίδιο το βουνό ικανοποιεί όλες τις αισθήσεις κι ακόμα παραπάνω, γεννώντας τόσο δυνατά συναισθήματα. Τα σχήματα, τα χρώματα, τα αρώματα, οι ήχοι και η αύρα του βουνού, όλα μαζί ένας απλός συνδυασμός για την έναρξη των πιο όμορφων ταξιδιών. Καλή αρχή, λοιπόν!
Για τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας,
Ευτυχία Μιχαλοπούλου
2017-04-05 09:27:29