Πεζοπορία στο Μπίλιοβο. Αποκάλυψη ενός νέου καλντεριμιού.
Έως πρότινος ο Ορειβατικός Καλαμάτας και όλοι οι Ορειβατικοί και πεζοπορικοί σύλλογοι της Ελλάδας, επισκέπτονταν μόνο το καλντερίμι Μπίλιοβο που είναι γνωστό σε όλους, και ειδικά σε εμάς που το έχουμε περπατήσει πολλές φορές. Γνωρίζουμε ότι είναι ένα τεχνικό και αρχιτεκτονικό στολίδι, το ομορφότερο της περιοχής και όλης της Πελοποννήσου. Το λιθόστρωτο αυτό καλντερίμι αποτελείτε από 75 στροφές, οι 30 από αυτές είναι φτιαγμένες με κλήση εδάφους 30% περίπου. Οι 40 είναι κατασκευασμένες με τρόπο αρχιτεκτονικό, των οποίων την χάραξη έκανε ο μηχανικός της τότε εποχής Παναγιώτης Αφεντάκης. Οι υπόλοιπες 35 δόθηκαν σε εργολάβο αλλά έβαλαν την προσωπική τους εργασία οι κάτοικοι των χωριών Αλτομιρά και Σωτηριάνικα, αφού το καλντερίμι συνέδεε και εξυπηρετούσε τους δυο οικισμούς.
Σύμφωνα με απόφαση του υπουργείου πολιτισμού έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο, αφού η κατασκευή του είναι φτιαγμένη με φανταστική καλαισθησία απαράμιλλης τέχνης και ομορφιάς. Στο χαρακτηρισμό αυτό βοήθησε και ο Σύλλογός μας παρέχοντας αρκετά στοιχεία (διαγράμματα, φωτογραφίες κλπ)
Έως τώρα λοιπόν όπως γνωρίζουμε όλοι, ακολουθούσαμε την κλασική διαδρομή, Σωτηριάνικα – Μπιλιοβο- Αλτομιρά, επιστρέφοντας ξανά απ το ίδιο σημείο.Έτσι και αυτή την ηλιόλουστη Κυριακή του Οκτώβρη μια ομάδα του ΕΟΣ Καλαμάτας αποφασίσαμε να περπατήσουμε το Μπίλιοβο για μια ακόμα φορά θαυμάζοντας τη θέα προς το Μεσσηνιακό κόλπο, τις μεθυστικές μυρωδιές της φύσης, και την ομορφιά από τα χρώματα των δέντρων που ποικίλουν αυτή την εποχή. Σε λιγότερο από δυο ώρες φτάσαμε στ’ Αλτομιρά, καθίσαμε να ξεκουραστούμε κάτω απ’ τα πανύψηλα πλατάνια, και τις καρυδιές, πάνω στα στρωμένα ξερόφυλλα, που ήταν ριγμένα απ’ το πρώτο φθινοπωρινό αεράκι. Ο ήλιος τρύπωνε τις αχτίνες του, και χάιδευε σπλαχνικά τα λιγοστά φριγμένα φύλα που είχαν απομείνει στα δέντρα, και τους έδινε ένα πιο βαθύ πορτοκαλοκίτρινο χρώμα. Επιστρέφοντας από τα Αλτομιρά δεν ξαναμπήκαμε στο καλντερίμι όπως κάναμε συνήθως. Γιατί από πληροφορίες που είχα από προσωπική μου επαφή με κατοίκους της περιοχής έμαθα ότι υπάρχει κι άλλο καλντερίμι από τα αριστερά του Μπίλιοβου. Έτσι αντί να κατέβουμε το Μπίλιοβο όπως κάναμε πάντα, ακολουθήσαμε το χωματόδρομο προς τ αριστερά μας. Σε λιγότερο από μια ώρα και με θέα προς την Καλαμάτα ,φτάσαμε στον Αλτομιριανό ΑΙ Γιώργη, (τον πεταλωτή όπως τον λένε οι ντόπιοι) ένα πανέμορφο μετά-Βυζαντινό μοναστήρι, πνιγμένο στο πράσινο.
Εκεί συναντήσαμε τον κύριο Τσάκωνα με τη σύζυγο του που προσέχουν και περιποιούνται το χώρο, όπου μας καλοδέχτηκαν και μας ξενάγησαν στο μοναστήρι. Μας πρόσφεραν καφέ, κι απολαύσαμε λίγη ώρα ξεκούρασης μέσα σε αυτόν τον μικρό Παράδεισο. Μέσα στον προαύλιο χώρο του ΑΙ Γιώργη προς τα αριστερά μας ο κύριος Παναγιώτης μας έδειξε μια μικρή σιδερένια πόρτα, μας την άνοιξε και λίγα μέτρα πιο κάτω ξεκινάει ένα άλλο καλντερίμι, που κανένας μας δεν γνώριζε ως τώρα ότι υπάρχει, πάρα μόνο οι ντόπιοι. Αυτό το καλντερίμι, εξυπηρετούσε τις μοναχές που έμεναν παλιά στο Μοναστήρι. Είναι πραγματικά ένα πανέμορφο λιθόστρωτο καλντερίμι μέσα στο πράσινο, με φανταστική θέα προς το Μεσσηνιακό και τερματίζει εκεί που ξεκινάει το Μπίλιοβο. Ήταν τιμή για εμάς που ήμασταν οι πρώτοι που το περπατήσαμε. Το καλντερίμι αυτό ήταν θαμμένο στην κυριολεξία, αφού είχαν φυτρώσει μέσα πουρνάρια σκοίνα και άλλα δέντρα, κι ήταν κλειστό και λογγομένο για (30) ολόκληρα χρόνια, όπως μας πληροφόρησαν οι κάτοικοι όταν αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο χωριό. Μας υποδέχτηκαν με φιλόξενη διάθεση στον πολιτιστικό σύλλογο και μας πρόσφεραν καφέ και τσάι. Μας είπαν πως με πρωτοβουλία των πιο παλιών που γνώριζαν το καλντερίμι, ο πολιτιστικός σύλλογος Σωτηριανίκων και οι κάτοικοι έκαναν τη διάνοιξη πριν από λίγους μήνες. Και πραγματικά έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, κι ένα μεγάλο ευχαριστώ απ όλους εμάς. Ίσως θα έπρεπε την πράξη τους και την προσφορά τους, να τη μιμηθούν κάτοικοι κι από άλλα χωριά, και να ψάξουν για τα καλντερίμια τους μέσο των παλιών που τα θυμούνται ακόμα. Γιατί διαφορετικά θα παραμείνουν θαμμένα και θα χαθούν στο πέρασμα των χρόνων. (Θεωρώ πως είναι χρέος όλων μας να συντηρούμε και να προστατεύουμε τις παλιές μας κληρονομιές). Ο ΕΟΣ Καλαμάτας θα αναλάβει σύντομα να σηματοδοτήσει το καλντερίμι για να περπατηθεί κι από άλλους ορειβάτες και πεζοπόρους, που από δω κι εμπρός θα γίνεται μια πορεία κυκλική σαν πέταλο. Και πιστέψτε θα μείνετε γοητευμένοι όπως εμείς!
Κάθε φορά που επιστρέφουμε από μια πεζοπορία, διαπιστώνω πως φεύγοντας έστω και για λίγο ο άνθρωπος από την πόλη, ηρεμεί και στοχάζεται τη ζωή και τα προβλήματα της. Μαθαίνει και την άλλη πλευρά της, μέσα στο μεγαλείο και την πληρότητα της φύσης. Γιατί το ύπαιθρο με τις ευεργετικές του επιδράσεις χαρίζει στον άνθρωπο υγεία, χαρά και ζωή, κι επιστρέφει στην πόλη αναζωογονημένος κι έτοιμος να συνεχίσει τον δύσκολο αγώνα του.
Λίτσα Πλαγιανού
2013-11-01 17:22:18