Την Κυριακή 19 Μαρτίου συμμετείχαμε στην πεζοπορική εκδρομή του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας, στα Τσίντζινα Λακωνίας.
Τα Τσίντζινα, ένα Βυζαντινό χωριό, χτισμένο ανάμεσα σε βουνά, μοιάζουν αποκομμένα από τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό έγινε και θέμα μεγάλης συζήτησης όταν φτάσαμε εκεί -θα μπορούσαμε να μείνουμε στα Τσίντζινα; Πως θα ήταν;
Νομίζω όλα άλλαξαν μετά τη διαδρομή μας μέσα στο ελατόδασος που αγκάλιαζε την περιοχή. Σαν να εμψυχωθήκαμε από τη δύναμη του βουνού και του δάσους, από τα έλατα, το μοναστήρι που κρυβόταν κάπου ανάμεσά τους, τα μονοπάτια, τα πουλιά που δεν σταματήσαμε να ακούμε σε όλη τη διαδρομή.
Ο Βίκτωρας, που είναι μέλος του Ορειβατικού συλλόγου από τα εννέα του χρόνια και έχει λάβει μέρος σε πολλές πεζοπορικές εκδρομές (τις θυμάται όλες, μία μία!!), είπε πως αυτή ήταν από τις καλύτερες που έχει πάει και το δάσος που περπατήσαμε το πιο όμορφο. Σε αυτό συμφωνήσαμε αμέσως και εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε τον παράγοντα Νατάσα Μπίρου (+εμπιστοσύνη Γιάννης Κουτσικέας και δύναμη Θύμιος Αλεξόπουλος) ?. Μάλλον υπάρχει κάποιος άτυπος κανόνας, οι διαδρομές και οι ομάδες να παίρνουν το χρώμα και την ενέργεια των αρχηγών τους. Η δική μας διαδρομή ήταν γεμάτη χαρά, φως, μοίρασμα, φροντίδα, φιλοξενία.
Κοντά μας είχαμε και πολλά νέα παιδιά που ο ορειβατικός σύλλογος καλωσόρισε αμέσως, και έδωσαν στην ομάδα ακόμα περισσότερη ενέργεια και χαμόγελα.
Οδηγός μας αυτή τη φορά ήταν ο κύριος Παναγιώτης, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ που μας είπε τόσα πράγματα, μας γνώρισε την περιοχή και το δάσος, δίνοντάς μας συνεχώς ρυθμό, συντονίζοντάς μας.
Στη διαδρομή μας είχαμε επίσης τη χαρά να συναντήσουμε συλλόγους από τον νομό Ηλείας και Λακωνίας -το δάσος μας καλωσόρισε όλους, μας «χώρεσε» κι εμείς ανταποδώσαμε με σεβασμό.
Και κάπως έτσι, λίγο μετά το μεσημέρι, μετά από μία βόλτα στα πλακόστρωτα δρομάκια τους, αφήσαμε τα Τσίντζινα, που αντέχουν στο χρόνο και μας γέμισαν δύναμη.
Τα όμορφα Τσίντζινα, που είναι κρυμμένα ανάμεσα στα βουνά, με τους τρεις μόνιμους κατοίκους τους να περιμένουν με υπομονή το Πάσχα και το Καλοκαίρι, να γυρίσουν όλοι ξανά, για να γιορτάσουν οι αυλές και η πλατεία, με το σχολαρχείο και τα τέσσερα πλατάνια.
** Εντάξει, όπως ξέρετε όσοι έχετε λάβει μέρος και σε άλλες αντίστοιχες δράσεις του Ορειβατικού Συλλόγου, ποτέ μια εξόρμηση δεν κλείνει έτσι απλά. Το απόγευμα κάναμε στάση στις Καρυές όπου φάγαμε, ήπιαμε, ξεκουραστήκαμε (η αρχηγός μας φρόντισε και την ευχαριστούμε πολύ) και στη συνέχεια επιστρέψαμε με χορούς, τραγούδι, φανταστικό χαλβά της κυρίας Αγγελικής και «μόντελινγκ» (Νατάσα Μπίρου-γιατί αυτή, ξέρει?).
Να είμαστε όλοι καλά, να ανταμώνουμε και να μοιραζόμαστε τόσο όμορφες εμπειρίες.
Ζωή Κλείδωνα
——————————————————————————–
Στις 7:00 το πρωί της Κυριακής 19/03 ξεκινήσαμε από τα γραφεία του ορειβατικού γεμάτο χαρά, κέφι και ανυπομονησία για το ταξίδι μας καθώς και για τη διαδρομή μας στην περιοχή Τσίντζινα Λακωνίας. Ύστερα από 3 ώρες ταξίδι φτάσαμε στα Τζίτζινα σε ένα απομονωμένο χωριό, αποκομμένο τελείως από τον πολιτισμό και μακριά από άλλους οικισμούς και άλλες πόλεις.
Η διαδρομή ξεκίνησε χαλαρά όπου από την αρχή μπήκαμε σε ένα πυκνό και γεμάτο υγρασία ελατόδασος. Για τα πρώτα 2,7 km ακλουθούσε χωματόδρομος, στη συνέχεια έγινε χωματόδρομος πολύ κακής βατότητας και ακόμα πιο μετά έγινε φαρδύ μονοπάτι. Το μονοπάτι δεν είχε ιδιαίτερη δυσκολία ούτε ιδιαίτερη υψομετρική διαφορά. Το μονοπάτι ανέβαζε υψόμετρο σταδιακά το οποίο οδηγούσε σε μια κορυφή 1410μ. όπου συναντήσαμε και τον ΕΟΣ ΣΠΑΡΤΗΣ. Την ίδια στιγμή κατεβαίνοντας από την κορυφή, ανέβαινε και μια άλλη ομάδα ορειβατών από τα Τζίτζινα. Όσο κατεβαίναμε υψόμετρο το μονοπάτι γινόταν όλο και πιο κατηφορικό. Καθ’ όλη τη διάρκεια της κατάβασης το έδαφος ήταν μονοπάτι που κατέβαινε λίγο απότομα και με στροφές.
Προς το τέλος της διαδρομής λίγο πριν φτάσουμε στα Τζίτζινα, περάσαμε από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, η οποία ήταν κτισμένη πάνω σε βράχια στα απόκρημνα του βουνού. Μετά από 40 λεπτά από την εκκλησία φτάσαμε πίσω στα Τσίντζινα όπου από εκεί γυρίσαμε όλον τον οικισμό συναντώντας κι έναν από τους τρεις κατοίκους τους μόνιμους του οικισμού. Ο ίδιος μας εξηγούσε πως τη ζωή τους την έχουν φτιάξει με τον καλύτερο τρόπο και δεν στερούνται από τίποτα, αντιθέτως τη λατρεύουν τη ζωή στην απομόνωση.
Όταν ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησε πολύ ζωηρά ακόμη και με χορευτικές διαθέσεις μέσα στο λεωφορείο. Η αρχηγός μας η Νατάσα ξεσήκωσε όλο το λεωφορείο χορεύοντας καλαματιανό. Επίσης ακούγονταν φωνές από τις μπροστινές θέσεις: Ποιος κοιμάται ξυπνήστε απολαύστε το ταξίδι. Είμαι η ζωηρή αρχηγός του ορειβατικού!! Σύρτε το χορό! Χτυπήστε τα πόδια! Δεν θα αφήσω κανέναν να κοιμηθεί σε αυτό το λεωφορείο. Κάπως έτσι κύλησε το ταξίδι του γυρισμού. Τέτοιο ταξίδι δεν το είχα ζήσει ποτέ ξανά και ένιωσα σχεδόν καλυτέρα από ποτέ.
Βίκτωρας Μαζιώτης (μαθητής δημοτικού)
Για να δείτε φωτογραφίες απο την εξόρμηση πατήστε ΕΔΩ
2023-03-24 05:13:30