Την Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019 πραγματοποιήθηκε νυχτερινή ανάβαση στο «Καλάθι», την κορυφή που με υψόμετρο 1311 μέτρων στέκει αγέρωχα μπροστά μας στην πόλη της Καλαμάτας. Σημείο συνάντησης τα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας στις 7 το απόγευμα και ο σκοπός διττός: Να θαυμάσουμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, τα αστέρια και ένα ολόγιομο φεγγάρι παρέα με την απεραντοσύνη του Μεσσηνιακού Κόλπου και να υποστηρίξουμε το έργο του Συλλόγου Φίλων ΑμεΑ Μεσσηνίας (ΣΥΦΑΜΕΑ), με τη διάθεση των εσόδων της εξόρμησης. Ογδόντα τέσσερα άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Φτάσαμε με τα οχήματα στην Άνω Βέργα, συναντήσαμε παλιούς γνωστούς, ξεκινήσαμε δειλά νέες γνωριμίες με άτομα από διάφορες χώρες, και ακούσαμε προσεκτικά τις οδηγίες του αρχηγού της αποστολής Γιώργου Στεφανούρη. Αφού θαυμάσαμε το ηλιοβασίλεμα και ο ουρανός πήρε ένα πύρινο χρώμα, γεμίσαμε τα παγούρια μας με φρέσκο νερό από τη βρύση του χωριού, και ξεκινήσαμε την ανάβαση με τη γεύση από το δροσερό κορόμηλο που μας κέρασαν.
Όσο το σκοτάδι απλώνονταν, οι αισθήσεις μας οξύνονταν. Οι μυρωδιές από το θυμάρι, το θρούμπι και τη ρίγανη γαργαλούσαν τα ρουθούνια μας, μιας και η ανάβαση έκανε την ανάγκη για οξυγόνο μεγαλύτερη. Η θέα του Μεσσηνιακού Κόλπου μεταμορφώνονταν, καθώς τα φώτα οριοθετούσαν την πόλη και τα χωριά σε αντίθεση με το σκοτάδι της εξοχής. Σταδιακά άναψαν οι φακοί κεφαλής και από τα πηγαδάκια των ορειβατών ακούγονταν διάφορες χαλαρές θεματολογίες. Το ανηφορικό μονοπάτι πέρασε μέσα από το δάσος και τότε νέες μυρωδιές από τα δέντρα προστέθηκαν στην αρωματική παλέτα της φύσης. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα είχαμε φτάσει στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και ο ήχος της καμπάνας έκανε όλους να κοιτάξουν γύρω τους, να παρατηρήσουν το στρογγυλό φεγγάρι, τα εκατομμύρια αστέρια και τη θέα που έφτανε νότια ως την Καρδαμύλη και δυτικά μέχρι το Πεταλίδι. Ο καιρός ήταν γλυκός. Καθίσαμε να φάμε και να τα πούμε καλύτερα με τους φίλους που αποκτήσαμε στη διαδρομή, όταν ακούστηκε η μελωδία μιας φλογέρας. Ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος ήρθε από την Τρίπολη στη συντροφιά μας ειδικά για αυτή την εξόρμηση. Ο ήχος από τη μουσική του ήταν γλυκός και αρχίσαμε να σιγοτραγουδάμε τους γνωστούς σκοπούς «Δε χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές, των ανθρώπων, που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο…».
Ήρθε όμως η ώρα της επιστροφής από ένα πιο κατηφορικό αλλά σύντομο ορειβατικό μονοπάτι. Στο σκοτάδι, το φως από τους φακούς μας δημιουργούσε την ψευδαίσθηση ότι ένα τεράστιο φωτεινό κομπολόι γλιστράει στο πρανές. Μαζευτήκαμε όλοι για την καθιερωμένη φωτογραφία στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού, μη θέλοντας στην πραγματικότητα να τελειώσει αυτή η όμορφη βραδιά. Στις δύο τη νύχτα είχαμε πια επιστρέψει στην πόλη γεμάτοι εμπειρίες και καινούργιους φίλους. Είμαι σίγουρη ότι αν κάποιος ορειβάτης πρόλαβε να δει ένα αστέρι να πέφτει, θα ευχήθηκε να βρεθούμε και πάλι σε αυτή την όμορφη διαδρομή, αλλά και σε ακόμη περισσότερες με τέτοια καλή παρέα.
Ιωάννα Καραμήτρη, μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας
Για περισσότερες φωτογραφίες πατήστε εδώ
2019-07-21 09:48:08