Αγναντεύοντας από ψηλά τη θέα της λίμνης με το σχήμα καρδιάς
Την πρώτη Κυριακή του Σεπτέμβρη 2022 ξεκινήσαμε από τα γραφεία του ορειβατικού γύρω στις 6.30 π.μ. με τα άκρως απαραίτητα για μία πεζοπορία 6-7 ωρών.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και ενώ κάποιοι βρήκαμε ευκαιρία να κοιμηθούμε λιγουλάκι, η αρχηγός μας είχε άλλα πλάνα για την ομάδα. Ένα USB του υπαρχηγού μας Γιώργου ήταν αρκετό για να ανατρέψει τη σιωπή σε τραγούδι και χορό μέσα στα άγρια χαράματα.
“Δεν θα αφήσω κανέναν να κοιμηθεί σε αυτό το πούλμαν” αναφωνούσε η αρχηγός μας Νατάσα και χτύπαγε παλαμάκια ρυθμικά μαγεμένη από τη φωνή της Βιολέτας που ακουγόταν από τα μεγάφωνα.
Έχοντας πλέον ξυπνήσει για τα καλά όλοι, στη διαδρομή φτάσαμε στο σημείο που φαίνεται από τα παράθυρα του πούλμαν, το οροπέδιο του Φενεού. Ένα ατελείωτο πολύχρωμο μωσαϊκό που δίνει το στίγμα του για τις δασωμένες πλαγιές του Χελμού και της Ζηρεία. Εκεί βρισκόταν μία λίμνη, η οποία εξαιτίας ενός σεισμού που δημιούργησε μία καταβόθρα 10μ στην πλευρά Μοσιά- Μάτι εξαφάνισε σε μία νύκτα τη λίμνη, η οποία πλέον καταλήγει στον ποταμό Λάδωνα.
Κάπως έτσι, μετά από 2 ώρες περίπου φτάνουμε στη τεχνητή Λίμνη Δόξα. Τα ήρεμα νερά της λίμνης, φωτισμένα από τον απαλό πρωινό ήλιο, ήταν μαγευτικά. Ένα ονειρεμένο αλπικό τοπίο στα 890 μ. που δημιουργήθηκε το 1998, με την κατασκευή ενός φράγματος, για να συγκρατεί τα νερά του ποταμού Δόξα και να συμβάλλει πλέον στην άρδευση της πεδινής Κορινθίας. Το καταπράσινο τοπίο ήταν γεμάτο από κάθε λογής δένδρα, όπως πεύκα, έλατα, δρύς, βελανιδιές, καστανιές, φτελιές, κουτσουπιές, κοκκορεβυθιές, κ.ά..
Στη συνέχεια, ένα στενό δρομάκι που μπαίνει μέσα στην λίμνη, μας φανέρωσε το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου. Στην πορεία για την είσοδο σε αυτό μας υποδέχθηκαν ντόπιοι παραγωγοί. Κάποιοι μας καλωσόρισαν με ένα κέρασμα από την πραμάτια τους. Πουλούσαν διάφορα, όπως φουντουκόμελο, τραχανά, ξύλινα κουτιά χειροποίητα κλπ. Πήραμε φώτιση και μία ανάσα πριν ξεκινήσει για τα καλά η ανάβαση. Σε εκείνο το σημείο αφήσαμε τον οδηγό μας Νίκο, ο οποίος θα μας συναντούσε ξανά στην ολοκλήρωση της ορειβατικής μας εξόρμησης.
Στα πρώτα βήματα που κάναμε στο σηματοδοτημένο χωματόδρομο στη Ζηρεία ανηφορίσαμε παρέα με ένα σκύλο της περιοχής, έναν κανονικό ορειβάτη. Η Ζηρεία ενώνει όπως φαίνεται, όχι μόνο τους δύο Νομούς αλλά και τους ανθρώπους με τα ζώα. Οι δύο νομοί που αλλάξαμε οδοιπορικά ήταν μπαίνοντας στην Κορινθία (Λίμνη Δόξα) και βγαίνοντας στην Αχαΐα (Πλανητέρο). Αποκτά άλλη διάσταση η περιπέτεια αυτή μόλις βλέπεις στο χάρτη να περπατάς εσύ ο ίδιος πάνω σε ένα βουνό, αλλάζοντας δύο Νομούς.
Φτάνοντας στο διάσελο Κυνηγού στα 1.500μ, όπου καταλήγει το μονοπάτι και ουσιαστικά χωρίζει τη Ντουρντουβάνα από την κορυφογραμμή του Χελμού, εκεί συναντήσαμε το δρόμο που ενώνει τη Λίμνη Δόξα και το Πλανητέρο. Ένα μαγικό σημείο, όπου βλέπεις ολόκληρη την οροσειρά του Χελμού και το «χτένι» όπως λένε οι έμπειροι ορειβάτες. Μία αρκετά έντονη στιγμή, μιας και κάτι αντίστοιχο δεν το βλέπεις από άλλο σημείο. Θαυμάζουμε, φωτογραφίζουμε και προχωράμε.
Έχοντας διανύσει πλέον τα μισά, το βλέμμα έχει χορτάσει αλλά θέλει και άλλο, οι πηγές που συναντάμε με τα κρύα τους νερά μας έχουν ξεδιψάσει αλλά αναζητούμε και την επόμενη πηγή που μπορεί να έχει πιο κρύο νερό και οι καρποί του βουνού (άγρια βατόμουρα) μας έχουν επιβραβεύσει για τα καλά. Όμως είναι η στιγμή που βρίσκει χώρο η φιλοσοφία.
Αγναντεύοντας τη θέα από ψηλά, σαν να βλέπουμε πιο καθαρά.
Συνειδητοποιώντας ότι η πεζοπορία, πέρα από το αίσθημα της ατομικής πρόκλησης για την επίσκεψη ενός ακόμη βουνού με τις δυσκολίες του, έχει αξία και με ποια ομάδα θα το επισκεφθείς. Στην ομάδα που θα ακολουθήσεις χρειάζεται να αισθανθείς ασφάλεια, εκεί που το μαζί είναι αυτονόητο. Ότι και αν συμβεί δεν μένει κανείς πίσω.
Έμπρακτα συνέβη αυτό.
Κάποιοι δυσκολευθήκαμε στην ανάβαση και κάποιοι στην κατάβαση, μέχρι να έρθουμε σε επαφή με τον δικό μας ρυθμό. Είχα πολύ καιρό να ακούσω την οδηγία «όσοι πάνε αργά έρχονται μπροστά για να δίνουν ρυθμό στην ομάδα» που είπε αρκετές φορές ο υπαρχηγός μας Γιώργος. Όπως επίσης και στη δύσκολη κατάβαση της τελευταίας διαδρομής πριν το Πλανητέρο, που το λες και «γκρεμνό», ήταν η στιγμή που μια πεζοπόρος βρέθηκε σε κατάσταση φόβου. Όμως με τη βοήθεια κάποιων έμπειρων συνορειβατών που ήταν εκείνη τη στιγμή κοντά της, έγιναν κυριολεκτικά το στήριγμα της ή οι εμψυχωτές της, έτσι μπόρεσε και πάτησε στα πόδια της καλά και με θάρρος και τόλμη έφτασε έως το τέλος της διαδρομής. Εκεί που πλέον περίμενε όλη η υπόλοιπη ομάδα στωικά μέχρι να φτάσει και ο τελευταίος ορειβάτης για να συνεχίσουμε για το καλύτερο κλείσιμο της πορείας μας.
Το κλείσιμο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την περιοχή του Πλανητέρο. Βρίσκεται εντός της περιοχής Natura 2000, είναι το μοναδικό δάσος με τα υπεραιωνόβια πλατάνια στα οποία η διάμετρος του κορμού φτάνει τα 4 μέτρα και με νερά που αναβλύζουν μέσα από τα βράχια των πηγών του Αροάνιου ποταμού.
Δροσίσαμε τα ποδαράκια μας στα κρύα νερά και γευτήκαμε πέστροφα ψητή που εκτρέφεται στα ιχθυοτροφεία της περιοχής. Ικανοποιημένοι από κάθε οπτική, με ένα χαμόγελο μπήκαμε στο πούλμαν και άρχισε ξανά ο χορός και οι μουσικές. Με κέφι και μπρίο, όμως αναλογεί σε κάθε επιστροφή.
Έτσι άλλη μια εμπειρία έφτασε στο τέλος της, με κουρασμένα και χαρούμενα βλέμματα. Έτοιμοι για να αδράξουμε τη νέα εβδομάδα που έρχεται, με μία άλλη ματιά «αγρίμια κι αγριμάκια μου» που λέει και ο Ξυλούρης.
Πέστε μου πού ’ναι οι τόποι σας
Πέστε μου πού ’ναι οι τόποι σας
και πού, ε, και πού τα χει-, χειμαδιά σας, τα χειμαδιά σας
Γκρεμνά ’ναι εμάς, εμάς οι τό-
Γκρεμνά ’ναι εμάς οι τόποι μας
Χρύσα Δημητρακοπούλου
Νέο μέλος του Ε.Ο.Σ Καλαμάτας
2022-09-09 04:15:48