Η εμπειρία μας στον Ταΰγετο φαίνεται να ήταν μια εκδρομή που σίγουρα θα μείνει αξέχαστη. Το ταξίδι από την Καλαμάτα με το βανάκι, διασχίζοντας το πυκνό, καταπράσινο δάσος της Βασιλικής ήταν μια εμβληματική εμπειρία από μόνη της. Οι εικόνες και μόνο που αντικρύζαμε σε υπέβαλλαν στο μυστηριώδες και το απομακρυσμένο του προορισμού. Φτάνοντας στο καταφύγιο του ορειβατικού συλλόγου Καλαμάτας, βρήκαμε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από τον καθημερινό. Το ξύλινο παραδοσιακό σπιτάκι με τους κοιτώνες και τη στόφα προσέδωσε μια αίσθηση αυθεντικότητας και εναρμόνισης με τη φύση. Η απομόνωση από την τεχνολογία, καθώς δεν υπήρχε σήμα κινητού τηλεφώνου, πρόσθεσε ένα επίπεδο μαγείας και ομορφιάς στην εμπειρία. Η αποκοπή από τον έξω κόσμο και τον πολιτισμό, μας επέτρεψε να συνδεθούμε βαθύτερα με τη φύση και τον εαυτό μας, δημιουργώντας έναν χώρο για χαλάρωση και ανανέωση. Με τη φωτιά να χορεύει στη στόφα, δημιουργήσαμε μια ατμόσφαιρα ζεστή και φιλόξενη, όπου η μαγειρική έγινε απόλαυση και η κουζίνα γέμισε με αρώματα παραδοσιακών γεύσεων. Συγκεντρωθήκαμε γύρω από το τραπέζι, απολαμβάνοντας το πεντανόστιμο φαγητό της Εύης και το κόκκινο κρασί, μοιραζόμενοι παλιές ιστορίες. Οι κάρτες έφεραν ακόμα περισσότερη διασκέδαση, ενώ η γέμιση του χώρου με γέλιο ήταν η κορύφωση της βραδιάς. Στο τέλος της ημέρας, αισθανθήκαμε την ανάγκη για ξεκούραση, είμαστε ωστόσο έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την επόμενη πρόκληση που μας επιφύλασσε το βουνό. Η άνεση και η ζεστασιά της καλύβας μας παρείχαν την τέλεια ευκαιρία να αναπληρώσουμε τις δυνάμεις μας, αφήνοντας μας με ανυπομονησία για τις περιπέτειες που μας περίμεναν στον Ταΰγετο.
Ξεκινώντας νωρίς το πρωί, η μέρα άρχισε με την αύρα του βουνού να γεμίζει τον αέρα. Το πρωινό μας ήταν μια στιγμή ενώσεως και προετοιμασίας για το ταξίδι μας προς την κορυφή. Ο δρόμος προς την κορυφή του Προφήτη Ηλία μας οδήγησε μέσα από τον μαγικό κόσμο του δάσους της Βασιλικής, όπου οι σκιερές διαδρομές και οι αρωματικές ευωδίες των ελατιών μας περιτριγύριζαν. Η μικρή ομάδα των έξι ατόμων ενωμένη στον κοινό στόχο, μας έκανε να νιώθουμε ακόμα πιο δυνατοί και αποφασισμένοι. Καθώς φτάσαμε στο σημείο Μουζγιά, η θέα του τρεχούμενου νερού και η γαλήνη του τοπίου μας προσέφεραν μια ανάσα αναζωογόνησης. Ήταν ένας χώρος για να εκτιμήσουμε την ομορφιά της φύσης και να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη μας πριν ξεκινήσουμε το πιο δύσκολο τμήμα της ανάβασης προς την κορυφή. Όσο ανεβαίναμε οι κορυφές των βουνών εμφανίζονταν σαν γιγάντιες σκιές που χάνονταν στα σύννεφα. Το χιόνι που κάλυπτε την κορυφή των βουνών έλαμπε στον ήλιο, δημιουργώντας ένα μαγικό τοπίο. Η ηρεμία και η γαλήνη που απέπνεε το τοπίο μας έκανε να αισθανόμαστε μια ενότητα με τη φύση. Το κρύο του χειμώνα δάγκωνε τα πρόσωπά μας, αλλά η αδρεναλίνη μας κρατούσε ζεστούς. Οι αντίξοες συνθήκες δημιουργούσαν μια πρόκληση που ενθάρρυνε το πνεύμα της περιπέτειας.
Καθώς ανεβαίναμε ψηλότερα, η θέα έγινε πιο εντυπωσιακή. Στα αριστερά μας υψώνεται επιβλητικά το όρος Χαλασμένο. Η σιωπή της φύσης είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή καθώς φτάναμε σε υψηλότερα υψόμετρα. Βρισκόμασταν στην κορυφογραμμή, με τον καιρό να αλλάζει απότομα και να επιδεινώνεται. Ο δυνατός αέρας έφτανε τα δέκα μποφόρ, και αυτός ήταν ο βασικός παράγοντας που κυριαρχούσε στο περιβάλλον μας. Ήταν σχεδόν αδύνατο να διακρίνεις τον συνορειβάτη σου, αφού η ομίχλη και οι νεφέλες είχαν επικρατήσει στην κορυφή. Κάθε βήμα προς τα εμπρός απαιτούσε προσοχή. Περπατούσαμε με προσπάθεια και αποφασιστικότητα, κάνοντας μικρά βήματα για να μην μας ρίξει κάτω ο αέρας. Καταφέρνοντας να ανέβουμε το Κακοσκάλι, ένα αρκετά απαιτητικό σημείο, ο αρχηγός της ομάδας σε συνεννόηση με τον οδηγό, αποφάσισαν ότι η ασφάλεια της ομάδας είναι προτεραιότητα. Αν και είχαμε σχεδιάσει μια κυκλική διαδρομή που θα μας οδηγούσε από το καταφύγιο της Σπάρτης, οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν φιλικές. Έτσι, με τη βοήθεια του GPS λόγω της έντονης ομίχλης που δεν μας επέτρεπε να διακρίνουμε τα μονοπάτια, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω μετά από περίπου δέκα ώρες πεζοπορίας.
Αν και μπορεί να μην πραγματοποιήσαμε το αρχικό σχέδιο μας, η επιστροφή στο καταφύγιο του ΕΟΣ ήταν ένας ασφαλής και θετικός τρόπος να ολοκληρώσουμε αυτή την περιπέτεια. Κάθε στιγμή απαιτούσε προσοχή και αίσθημα συνεργασίας, αλλά η ανταμοιβή της ασφάλειας και της ομαδικής προσπάθειας άξιζε εξίσου. Παρά τις δυσκολίες, η εμπειρία αυτή μας έδωσε μια αίσθηση επίτευξης και ικανοποίησης. Το να βρισκόμαστε σχεδόν στην κορυφή του Ταΰγετου μας έδωσε ένα αίσθημα εκτόνωσης και ευτυχίας, που αντάμειψε κάθε προσπάθεια και κάθε δυσκολία που αντιμετωπίσαμε στο δρόμο μας.
Α.Β.
Φωτογραφίες από την εξόρμηση μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ