Έχω ακούσει πολλές φορές την μαθήτρια μου Κωνσταντίνα που εκτιμώ και συμπαθώ βαθύτατα να μιλά με πολύ αγάπη για το χωριό της. Όταν άκουσα ότι ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας, Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΑΣ , διοργανώνει πεζοπορία στους Χράνους Αρκαδίας δήλωσα αμέσως συμμετοχή.
Έτσι ξεκίνησα με τους συνοδοιπόρους μου την Κυριακή 3-3-24, αυτή την όμορφη μέρα, για τους Χράνους Αρκαδίας.Ένα χωριό αμφιθεατρικά χτισμένο, ανάμεσα στους μεγαλόπρεπους ορεινούς όγκους του Τετράζιου Όρους και του Ταϋγέτου.
Φτάσαμε εκεί όπου μας περίμενε η πρόεδρος του χωριού με νόστιμα κεράσματα, ήταν εμφανές ότι η μέρα ξεκινούσε πολύ γλυκά και όμορφα. Η πεζοπορία ξεκινά περπατώντας στο Νότιο μέρος του χωριού, με πανέμορφες εικόνες .
Αφού διασχίσαμε το ρέμα Μαυροζούμενα με την βοήθεια των μελών του ΕΟΣ Καλαμάτας και δεν βράχηκε κανένα παπουτσάκι, συνεχίσαμε την πεζοπορία μας μέσα στην Φύση.
Το κύριο χαρακτηριστικό του χωριού είναι η σιδηροδρομική γραμμή, έτσι φτάσαμε πολύ γρήγορα να περπατάμε πάνω στης γραμμές του τρένου, του τρένου που ήταν κάποτε εκεί.
Καθώς περπατούσα πάνω στης γραμμές του τρένου βλέπω μπροστά μου ένα γεφύρι! Δεξιά μου είχα την άπλετη θέα στον μεσσηνιακό κάμπο που φτάνει μέχρι την θάλασσα και μπροστά μου ένα πανέμορφο πέτρινο γεφύρι. Περπατώντας πάνω του ένιωσα την ελευθερία που σου χαρίζει η φύση με τους ήχους της και την ομορφιά της. Ήταν σαν να πετούσα!
Κάτω από το γεφύρι βλέπω τον Χάραδρο, παραπόταμος του Πάμισου που πηγάζει στην Αγία Θεοδώρα Βάστα, όπου είναι σύνορο με την Μεσσηνία. Το γεφύρι αυτό είναι το γεφύρι του Σαφλά. Ο ήχος του νερού μαγευτικός .
Καθώς συνεχίζω αυτή την εύκολη πεζοπορία πάνω στης γραμμές του τρένου συναντώ το πρώτο τούνελ. Μια μετάβαση από το φώς στο σκοτάδι και από το σκοτάδι στο φώς .
Συνεχίζω και βλέπω αριστερά μου ένα πέτρινο τοίχος αντιστήριξης σιδηρόδρομου και ξανά τούνελ μέχρι που φτάνω στην γέφυρα της Κοκκινόλακας όπου αποτελεί ζωντανό μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς του περασμένου αιώνα. Περνάμε την γέφυρα όλοι με ασφάλεια και ηρεμία !
Συνεχίζω και νιώθω κουρασμένη όταν συναντώ τον σταθμό Ίσαρι και τον υδατόπυργο που κάποτε χρησιμοποιούσε το τρένο .Βλέπω ένα κατεστραμμένο κτήριο και ένα σταθμό που πια δεν λειτουργεί. Με την μελαγχολία μου έντονη μέσα μου καθώς αγαπώ το τρένο και έχω έντονες αναμνήσεις από γέλια και εκδρομές με το τρένο! Προσπαθώ με την φαντασία μου να δω πως ήταν κάποτε ο σταθμός Ίσαρι και ρωτώ το κτήριο του Ίσαρι «Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν ….» . Την απάντηση την πήρα όταν έφτασα στο χωριό….
Η πεζοπορια μας συνεχίζετε με αρώματα και χρώματα που μας χάρισε η φύση και ολοκληρώνετε με την είσοδο μας στους Χράνους.
Το τρένο που υπήρχε εκεί μου απάντησε «Όταν θα’ ρθείς να με ξεθάψεις απ’ τις στάχτες και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά και ξαναβάλεις τις ρόδες μου ξανά σε ράγες και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά …..»
Τότε θα με ξανά δείς….
Εύχομαι και θέλω να ξανά μπω στο τρένο της γραμμής Καλαμάτα-Τρίπολη .
Μετά από την συνομιλία μου με το τρένο και τον σταθμό, της όμορφες εικόνες και συζητήσεις με τους συνοδοιπόρους, πήγαμε όλοι μαζί στην ταβέρνα «Ο Χραναίος». Εκεί φάγαμε πολύ καλό φαγητό, χορέψαμε, γελάσαμε και συναντήσαμε όμορφους ανθρώπους από το όμορφο χωριό της Κωνσταντίνας !
Ευχαριστώ τον ΕΟΣ Καλαμάτας που διοργανώνει μοναδικές πεζοπορίες, και την Κωνσταντίνα που μας μετέδωσε τον ενθουσιασμό της. Καλή αντάμωση με πολύ χορό!
ΜΕ ΑΓΑΠΗ
Αγγελική Κουφωλιά
Φωτογραφίες από την πεζοπορία μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ
Video από την πεζοπορία μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ