Κυριακή πρωί, τέλη Σεπτέμβρη. Προορισμός μας το Τραγοβούνι του Ταΰγέτου. Μια πανέμορφη και επιβλητική κορυφή. Ξεκινώντας στις εφτά το πρωί από τα γραφεία του συλλόγου, ανηφορίσαμε μέσα από τον πανέμορφο δρόμο που οδηγεί στα χωριά του βουνού. Οι πρώτες ακτίνες του ηλίου είχαν ήδη φανεί. Φτάνοντας προς την Αγία Μαρίνα, κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Ριζανά, λίγο πιο κάτω από την Άγιο Παντελεήμονα από όπου ήταν το σημείο εκκίνησης μας. Από εκεί ξεκινήσαμε την ορειβατική μας διαδρομή η ομάδα των 27 ατόμων. Το Τραγοβούνι ήδη ξεπρόβαλε μπροστά μας. Η θέα του σε μαγνήτιζε. Ένα τεράστιο βουνό με γκρεμούς και απόκρημνα βράχια Με αρχηγό μας τον Γιάννη Κουραμπά, κατηφορίσαμε προς το ρέμα που συγγενεύει με το φαράγγι του Ριντόμου, συναντώντας στο διάβα μας πλούσια βλάστηση. Οι ακτίνες του ηλίου που διαπέρναγαν τις φυλλωσιές πρόσφεραν μια μοναδική εικόνα. Περνώντας το τοπίο με τα δέντρα και τις φτέρες έπειτα από περίπου μια ώρα, βγήκαμε σε διαφορετικό πεδίο. Περίπου στα 1.200 μέτρα υψόμετρο, συναντάς ογκώδεις πέτρες και το τοπίο γίνεται πιο άγριο και ταυτόχρονα ακόμα πιο όμορφο.
Κάνοντας την κάθετη ανάβαση στο βουνό για τρεις ώρες, αναγνωρίζεις την δυσκολία του. Οι βράχοι του, οι μυρωδιές του και ο φωτεινός ήλιος συνθέτουν μια μαγευτική εικόνα της φύσης. Η ολοένα πιο κοντινή προσέγγιση της κορυφής σε κάνει να προσπαθείς ακόμα περισσότερο. Όλη η ομάδα είχε την θέληση και το κουράγιο και με την έμπειρη καθοδήγηση του αρχηγού μας όλοι φτάσαμε ασφαλείς.
Το “πρώτο” πάτημα στην κορυφή του βουνού σε κάνει να νιώθεις την ρίγη και την επίτευξη του στόχου. Η θέα από τα 1908 μ. υψόμετρο είναι καθηλωτική. Απέναντι μας δεσπόζει η οροσειρά του Ταΰγέτου ή αλλιώς Πενταδάκτυλος. Μπροστά μας απλώνονται όλες οι μυθικές κορυφές του βουνού. Η Νεραιδοβούνα, το Παξιμάδι, το Σπανακάκι, το Χαλασμένο και η επιβλητική πυραμίδα του προφήτη Ηλία. Η αίσθηση μοναδική.
Αφού ξεκουραστήκαμε και ο αρχηγός μας μας έδωσε τις απαραίτητες ενδείξεις για το βουνό, βγάλαμε φωτογραφίες και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Η διάρκεια της κατάβασης κράτησε περίπου στις τρισήμιση με τέσσερις ώρες. Η μοναδική λυπηρή εικόνα του βουνού ήταν τα καμένα αιωνόβια δέντρα, θυμίζοντας το παρελθόν και την λυπηρή πυρκαγιά στο βουνό του Ταΰγέτου. Κατεβαίνοντας υψόμετρο άρχισαν να ξεπροβάλουν τα δέντρα και η πλούσια βλάστηση. Κάναμε τις απαραίτητες στάσεις μας και ταυτόχρονα εξηγούσαμε τα είδη των μανιταριών, μυρίσαμε την μέντα, το τσάι και την ρίγανη. Μετά από αρκετή ώρα κατάβασης φτάσαμε ξανά στο
ρέμα. Ήταν πια απόγευμα και ο ήλιος έπεφτα πιο “γλυκός” στις χαράδρες του φαραγγιού. Αφού το διασχίσαμε για περίπου μια ώρα βγήκαμε πάλι στο μονοπάτι και έπειτα στον χωματόδρομο από όπου ξεκινήσαμε.
Η κάθε διάσχιση και ανάβαση στο βουνό έχει κάτι να μας δώσει. Λειτουργεί σαν ένα μάθημα της καθημερινότητας. Είναι εμπειρίες που μένουν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά. Το Τραγοβούνι δέσποζε ξανά μπροστά μας, το ίδιο επιβλητικό όπως το αντικρίσαμε. Μια υπέροχη εξόρμηση του ορειβατικού με έναν αρκετά έμπειρο αρχηγό.
Ελένη Ρομπόγλου
Μέλος Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας
Φωτογραφίες από την εξόρμηση μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ