Κυριακή 19 Μάρτη 2017.
Ώρα 7 το πρωΐ κι ένα μεγάλο δίλημμα με βασανίζει :
«Να συνεχίσω τον ύπνο μου ή να επισπεύσω το ξύπνημά μου και να ακολουθήσω τον ορειβατικό σύλλογο στη σημερινή του εξόρμηση;
Δεν πάω πουθενά!OΚυριακάτικος ύπνος είναι ιερό πράγμα. Έχω καιρό μπροστά μου, θα οργανωθούν κι άλλες εξορμήσεις, θα βρω άλλη ευκαιρία να πάω.
Αλλάζω πλευρό…
Ναι όμως σήμερα, νομίζω πως η πορεία καταλήγει σε μια Μονή, Μονή Μαρδακίου αν δεν κάνω λάθος. Κι εκεί γίνεται μια αναπαράσταση που σχετίζεται με την Επανάσταση του 1821».
Φόρμα, παπούτσια, ένα μπουκάλι νερό και μηχανικά, πριν καλά, καλά το καταλάβω, έχω κλείσει την πόρτα πίσω μου. Σε λίγα λεπτά έχω φτάσει στην περιοχή της Τέντας, σημείο συνάντησης του συλλόγου.
Ώρα 8:50 η πορεία μας ξεκινάει. Τα βαν, μας έχουν μεταφέρει στην τοποθεσία ¨του Λαγού το Χάνι¨, όπου σταθμεύουν και όσοι ήρθαν με δικό τους όχημα. Ο καιρός είναι με το μέρος μας, ο ουρανός φαίνεται καθαρός κι η μέρα είναι ιδιαίτερα φωτεινή, γεγονός που ανεβάζει τη διάθεση όλων. Αρχικά το μονοπάτι που ακολουθούμε είναι ομαλό, στρωμένο με πράσινο χορτάρι και από τα πρώτα κιόλας βήματα, μπλέκονται στα πόδια μας κατακόκκινες παπαρούνες. Σύντομα, όμως, το έδαφος γίνεται επικλινές και πιο πετρώδες, πράγμα που σαν αρχάρια, με κάνει λίγο να ανησυχώ.
Με μεγάλη μου χαρά, όμως, διαπιστώνω πως στη διαδρομή απλώνονται χέρια με πρόθεση να με βοηθήσουν, ακούγονται σχόλια που θέλουν να με εμψυχώσουν για να προχωρήσω κι άλλο, μου δίνουν συμβουλές πώς να πατήσω, πότε να βγάλω το πανωφόρι μου να μην ιδρώσω, να προσέξω τα κορδόνια μου …
Σε μιάμιση ώρα περίπου έχουμε ολοκληρώσει τα 3/4 της ανάβασης, περπατώντας ανάμεσα σε κορμούς από αργιές, καστανιές και ρείκια. Μας αξίζει ένα μικρό διάλειμμα και ο σύλλογος επιλέγει να κάνουμε στάση σε μια πετρόχτιστη πηγή με λαξευμένο στις πέτρες της, ένα μήνυμα :¨ΣΥΓΧΩΡΩ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΩ¨. Προχωράμε κι εμείς λοιπόν…
Ώρα 10:50. Ακριβώς δύο ώρες από την έναρξη της πορείας μας κι έχουμε φτάσει στη Μονή Μαρδακίου.
Το Μοναστήρι είναι χτισμένο σε λόφο με πλεονεκτική θέση, καθώς από κει, μπορεί κανείς να ατενίσει τον ευρύτερο ορίζοντα ανεμπόδιστα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που αποτέλεσε ορμητήριο και αποθήκη για πυρομαχικά την περίοδο της Επανάστασης. Σήμερα οι τοπικοί σύλλογοι, θα αποτίσουν φόρο τιμής στους Αγωνιστές εκείνης της εποχής.
Μια βαθιά ανάσα, μια φευγαλέα σάρωση του τοπίου και το βλέμμα χάνεται μέσα στα πυκνά δάση του Ταΰγετου. Το ταξίδι πίσω στο χρόνο ξεκινά…
Άνθρωποι ντυμένοι με φουστανέλες και ράσα, ζωσμένοι με καριοφίλια, ανηφορίζουν προς το Μοναστήρι, φορτωμένοι κιβώτια και βαρέλια. Η καμπάνα χτυπάει, ακούγονται μπαρουτιές. Πλήθος κόσμου παρακολουθεί την κατάθεση στεφάνων που ακολουθεί τη δοξολογία. Μια σαΐτα γεμισμένη με μπαρούτι, παραδίδεται συμβολικά από τους δρομείς της ομάδας Υγείας, στον ιερέα της Μονής. Η σαΐτα αυτή, συμβολίζει το μπαρούτι, που τότε, στην περιοχή του Αλμυρού, ξεφορτώθηκε μέσα σε βαρέλια και περίπου 200 άτομα από τις γύρω περιοχές το ανέβασαν κρυφά με μουλάρια και το αποθήκευσαν στο Μαρδάκι. Εκεί έγινε και το δέσιμο των φυσιγγιών που θα χρησιμοποιούνταν μετά για τον Αγώνα. Λένε, πως για να τυλιχτεί το μπαρούτι με χαρτί, θυσιάστηκε ολόκληρη η βιβλιοθήκη του Μοναστηριού. Η εκδήλωση ολοκληρώνεται με ένα κλέφτικο τραγούδι: ¨Κρυφά το λένε τα πουλιά, κρυφά το λέει ο Γούμενος ,….πατούν απ΄το Μαρδάκι….¨
Η κατάβαση ξεκινά πια, με διάθεση ανεβασμένη, γεμάτα πνευμόνια αλλά και καρδιά.
Η όλη εμπειρία άξιζε πραγματικά τον κόπο και για το λόγο αυτό, καταλήγω στο εξής:
Θυσιάστε τον Κυριακάτικο ύπνο σας, η ανταμοιβή μπορεί να είναι μεγάλη!
Γκίνη Ελένη
2017-03-26 17:06:00