Το ημερολόγιο έγραφε 21 Ιουνίου του 2024 όταν ξεκινούσαμε μια υπέροχη τετραήμερη περιπέτεια στα πανένορφα βουνά του Γράμμου και της μοναδικής ομορφιάς Δρακόλιμνης Γκιστόβας. Αφού φορτώσαμε τις αποσκευές και τις προσδοκίες μας να κατακτήσουμε το άγνωστο, ξεκινήσαμε με αρχικό προορισμό ένα από τα πανέμορφα, πέτρινα μαστοροχώρια το Πληκάτι. Αφού περιπλανηθήκαμε για πολλές ώρες μέσα από εθνικούς δρόμους, μεγάλες πόλεις και κωμοπόλεις,είχαμε αρκετό χρόνο και αδράξαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα και να συσφίξουμε τις σχέσεις μας.
Το τοπίο άρχισε να γίνεται μαγευτικό, καταπράσινα δέντρα, επιβλητικές κορυφές ξεπετάγονταν από
παντού σαν να ήθελαν να μας καλωσορίσουν ενώ δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα και να μην μας τραβήξουν το βλέμμα, τα μοναδικής αρχιτεκτονικής μονότοξα πέτρινα γεφύρια, ιδιαίτερα το ξακουστό γεφύρι της Κόνιτσας. Τέτοια ήταν η ομορφιά του μεμιάς όλη η ομάδα συμφώνησε να σταματήσει και να το θαυμάσουμε. Όλα αυτά προμήνυαν πως πλησιάζουμε στον προορισμό μας. Επιτέλους είχαμε φτάσει στον ξενώνα όπου και θα κατασκηνώναμε.
Αφού στήσαμε τις σκηνές μας περιμέναμε με αγωνία το επόμενο πρωινό της ανάβασης σε μια από τις ψηλότερες κορυφές, την Τσούκα Πετσίκ (2.520μ) και τη λίμνη Γκιστόβα στα (2.353μ). Ο ύπνος δύσκολα ερχόταν, όμως με θέα την πανσέληνο της φράουλας μέσα από την πόρτα της σκηνής και την σκέψη επικεντρωμένη στη δύσκολη και απαιτητική ανάβαση, το σώμα τελικά αφέθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα για λίγη ξεκούραση.
Το επόμενο πρωί σούρουπο ακόμα, με τους φακούς μας ο ένας πίσω από τον άλλο σχηματίζοντας ένα ανθρώπινο τρένο που ξεκίνησε για την κατάκτηση της κορυφής με μπροστάρη τον αρχηγό μας. Οι εναλλαγές του τοπίου αμέτρητες, χαμηλές φτέρες, ποτάμια με τρεχούμενα νερά, καταπράσινα δάση από έλατα οξιές.., βρύσες με δροσερό νερό που έσβηναν τη δίψα μας και καλύβες, ήταν μόνο η αρχή. Όταν ο ήλιος ανέτειλε για τα καλά, το τοπίο πήρε μια μαγική μορφή. Καταπράσινα χαλιά με πολύχρωμα αγριολούλουδα σκέπαζαν τις βουνοπλαγιές, δημιουργώντας ενα αλπικό τοπίο. Οι μυρωδιές και τα κελαηδίσματα των πουλιών μας συνόδευαν στην πορεία μας ενώ τα οχυρωματικά έργα, τα ερείπια από τα αρχηγεία και οι πολεμίστρες διάσπαρτες, ήταν εκεί για να μας θυμίσουν ένα κομμάτι της σύγχρονης Ελλάδας που κουβαλάει στις πλάτες του ο Γράμμος. Η μόνη παραφωνία στο όλο σκηνικό θα μπορούσα να πω πως ήμασταν εμείς. Μόνη σκέψη η κατάκτηση της κορυφής. Μετά από τη διάσχιση της Ελληνοαλβανικής κορυφογραμμής φτάσαμε στην ονομαστή κορυφή Τσούκα Πετσίκ. Η θέα μας αντάμειψε και σταθήκαμε για αρκετή ώρα, ώστε να την απολαύσουμε. Στην συνέχεια, αφού κάναμε ανασυγκρότηση των δυνάμεων μας, συνεχίσαμε την πορεία μας περνώντας πολλές κορυφές, προσπαθώντας να ανακαλύψουμε ένα καλά κρυμμένο θαύμα της φύσης. Ο λόγος για την Δρακόλιμνη της Γκιστόβα με τους αμέτρητους αμφίβιους κατοίκους της. Πραγματικά, ο κόπος άξιζε, η εικόνα μιλάει από μόνη της…
Αφού ξαποστάσαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στην πορεία μας συνόδευαν τα σύννεφα που μας προστάτευαν από τις ακτίνες του ήλιου και έπαιζαν μαζί μας, κάνοντας διάφορους σχηματισμούς σαν να ήταν συνοδοιπόροι μας. Ύστερα από πολλές ώρες πεζοπορίας ,αρκετά κουρασμένοι από το ταξίδι μας, η θέα του χωριού(Πληκάτι) ήταν λυτρωτική. Φορτωμένοι με πολλές όμορφες εικόνες και γεμάτοι από συναισθήματα ικανοποίησης και ανακούφισης που καταφέραμε κάτι τόσο δύσκολο, καθίσαμε όλοι μαζί το βράδυ γύρω από το τραπέζι, συζητούσαμε και ανταλλάσσαμε εντυπώσεις καθώς απολαμβάναμε το βραδινό μας, ενώ ο αρχηγός μας, μας ενημέρωνε για το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας, το οποίο ήταν εξίσου απαιτητικό.
Την ακόλουθη ημέρα σειρά είχε το Αετομηλίτσα, ένα άλλο διαμάντι της ηπείρου, το οποίο θα αποτελούσε την αφετηρία μας, για την κατάκτηση μιας ακόμα κορυφής, της Άνω Αρένας με την υπέροχη άγρια ομορφιά της και θέα σε μια εξίσου υπέροχη λίμνη τη Μουτσάλια περιτριγυρισμένη από ψηλά δέντρα και πράσινα νερά. Το τέλος της ημέρας μας βρήκε στο ποταμό Βοϊδομάτι, να καθόμαστε κατά μήκος του με τα πόδια μας μέσα στα γάργαρα και παγωμένα νερά του, προσπαθώντας να μας πάρει την κούραση από τα πόδια μας και να μας αναζωογονήσει. Για ένα πράγμα ήμουν σίγουρη, η κούραση μετά από λίγες μέρες θα ήταν παρελθόν, όμως όλες αυτές οι εικόνες που αντίκρισαν τα μάτια μου στο ταξίδι αυτό, θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό μου για όλη μου την ζωή. Το φινάλε του ταξιδιού γράφτηκε, με ένα καφεδάκι στην όμορφη λίμνη των Ιωαννίνων, παρέα με όλα τα μέλη της ομάδας, προτού πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για την Καλαμάτα.
Αφού ευχαριστήσω τον αρχηγό μας και τα υπόλοιπα μέλη του ορειβατικού που μας συνόδευσαν σε αυτό το υπέροχο ταξίδι θα τελειώσω με την φράση την οποία άκουσα πολλές φορές, και μου έδινε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω, “Πάμε ομάδα!”. Κλείνοντας θέλω να ευχηθώ “Πάμε ομάδα, για νέες περιπέτειες!”.
Κατερίνα Μάλλιου
Φωτογραφίες από την εξόρμηση μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ