Τα Πηγάδια του Ταΰγετου, αυτόν τον υπέροχο βουνίσιο οικισμό, μας δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτούμε, τα Πηγάδια που δεν φαίνονται σχεδόν από πουθενά, τα Πηγάδια τα τόσο καλά κρυμμένα, τα Πηγάδια που φτιάχτηκαν λες κι οι κάτοικοι του είχαν σκοπό να μείνουν μακρυά από τον έξω κόσμο.
Βρεθήκαμε εκεί με τον ΕΟΣ Καλαμάτας με αρχηγό τον Κλείδωνα Γιώργο, που τρέφει στενούς φιλικούς και συγγενικούς συνδέσμους με το χωριό, καθότι κοντοχωριανός, κι έτσι μάθαμε όλη την ιστορία των ανθρώπων που διοργανώνουν το πανηγύρι, που γίνεται το πρώτο Σαββατοκύριακο κάθε Σεπτέμβρη, στο πανηγύρι που αναβιώνει τη χαμένη συλλογικότητα, των κατοίκων του χωριού πριν φύγουν για να καλυτερέψουν αλλού τη ζωή τους, στο πανηγύρι το “σαν άλλοτε”που “ζωντανεύει” ξανά το χωριό ,προς τιμήν του Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών.
Απολαύσαμε την φιλοξενία και την δοτικότητα των όχι πια μόνιμων κατοίκων, που κρατούν όμως γερά τους δεσμούς που οι προπάτορες τους τους άφησαν με το χωριό τους. Μας άνοιξαν τα σπίτια τους, να κοιμηθούμε μέσα σ’ αυτά ή να στήσουμε τις σκηνές μας στην αυλή τους.
Χαρήκαμε μ’ όλη μας την ψυχή το διήμερο πανηγύρι, με τον εσπερινό, την αρτοκλασία και την υπέροχα μαγειρεμένη γίδα σούπα το πρώτο βράδυ και το κριθαράκι με κρέας την επόμενη μετά την εκκλησία, τις σαλάτες , τους ντάκους, όλα δωρεάν και άφθονα.
Νοιώσαμε σαν καλοδεχούμενοι καλεσμένοι, χορέψαμε με τις μουσικές που αντηχούσαν στις ελατοσκέπαστες πλαγιές που φυλάνε καλά το χωριό και νομίσαμε σα να βρισκόμαστε στο μυθιστόρημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου “Τα ψηλά βουνά”.
Την πρώτη μέρα η πορεία μας ξεκίνησε από την άνω Βέργα γύρω στις 15:00 μ.μ. για να φτάσουμε στο χωριό έγκαιρα για τον εσπερινό μετά από πορεία 10 περίπου χιλιομέτρων. Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε από το χωρίο, για να κατεβούμε στο Πηγαδιώτικο γεφύρι,εκεί που συναντά το Ρίντομο και περιηγηθήκαμε το φαράγγι εκεί κοντά στο στενό πέρασμα είδαμε το γιγάντιο βράχο που σφηνώθηκε πέφτοντας από ψηλά, παρατηρήσαμε τις σταλαγμιτικές δομές που δειλά δειλά σχηματίζονται στους βράχους με την αρνητική κλίση, λόγω της ορμής του νερού.
Αναλογιστήκαμε τέλος, το παρελθόν, τότε που οι άνθρωποι κουβαλούσαν με τα μουλάρια τους τα τρόφιμα τους, στα καλντερίμια, τα λίγα και απλά, χρειαζούμενα για τη διαβίωση τους, τότε που αλώνιζαν το σιτάρι, έπαιρναν το νερό από την πηγή, κάνοντας αυτόματα τη σύγκριση σχετικά με την αφθονία της ζωής μας, όχι μόνο ως “επισκέπτη-πεζοπόρου” που έχει το δώρο του ελεύθερου χρόνου για να γνωρίσει ένα πανηγύρι στα 927 μ. από τη θάλασσα, μα του επισκέπτη που έχοντας την πολυτέλεια να περπατήσει για την άσκηση και τη ψυχαγωγία του, ζητά ν’ ανακουφιστεί σε πορείες όπως τούτη, στα υπαρξιακά ή βιοτικά ερωτήματα του.
Ευχαριστούμε τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας για όλη την παραπάνω εμπειρία.
Ευχόμαστε του χρόνου, το πρώτο ΣΚ του Σεπτέμβρη να είμαστε πάλι εκεί!!
Χρυσοδήμη Μαχαίρα
Φωτογραφίες από την εξόρμηση μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ