Μια ομίχλη από αναμνήσεις και φωτεινά χρώματα σκιαγραφεί το ταξίδι μας στα βουνά, εκεί όπου οι ψυχές αγκαλιάζονται με τη φύση και η καρδιά χορεύει σε αρμονία με τον αέρα. Στο Χάνι Μίχα, μια περιοχή που φλερτάρει με τον ουρανό και αγκαλιάζει τη γη, βρεθήκαμε εμείς, μια παρέα ανθρώπων που αναζητούσαμε την αυθεντική επαφή με τη φύση. Κάθε βήμα μας μια ποίηση, κάθε ανάσα μας ένα τραγούδι της ελευθερίας.
Φτάνοντας νωρίς το Σάββατο, στήσαμε τις σκηνές μας, φάγαμε όλοι μαζί και χαλαρώσαμε για να πάρουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Την Κυριακή το πρωί ξεκινήσαμε νωρίς νωρίς για το βουνό και με ωραίο ρυθμό, κατακτήσαμε το οροπέδιο των κρόκων, ανάμεσα στις κορυφές Ωλενό και Μουγκίλα, εκεί όπου η φύση φιλοξενεί τον χορό των χρωμάτων και οι κορυφές φιλοξενούν τις ονειρεμένες μας ματιές. Εκεί η ομάδα χωρίστηκε στα δύο, η μία ομάδα ανέβηκε στην εντυπωσιακή και επίπονη ανάβαση κορυφή Ωλενός 2.224 μ. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας και η θέα από την κορυφή αποζημίωσε την ομάδα που επέλεξε αυτή τη διαδρομή. Είδαν τον δικό μας Ταΰγετο, όλα τα βουνά της Πελοποννήσου, φαινόταν καθαρά ο Αίνος στην Κεφαλλονιά και τα βουνά της Στερεάς Παρνασσός, Γκιώνα και Παναιτωλικό.
Εγώ με τη σειρά μου αποφάσισα για πρώτη φορά να επιλέξω τη διαδρομή οριζόντια των βουνών, μια διάσχιση δέκα ωρών. Η εμπειρία ήταν μια αλησμόνητη περιπέτεια, γεμάτη προκλήσεις και εκπληκτικές στιγμές. Κάτω από τον καυτό ήλιο που σιγά-σιγά ανέβαινε ψηλά στον ουρανό, υποσχόμενος μια ζεστή ημέρα, ερχόμασταν αντιμέτωποι με μονοπάτια που ήταν δύσβατα και απαιτητικά. Συναντήσαμε απότομες γκρεμίλες και τραχιά εδάφη, αλλά η θέα που απλωνόταν μπροστά μας ήταν απλά μαγευτική. Από τη μια πλευρά του μονοπατιού, μπορούσαμε να δούμε απέραντες κοιλάδες και καταπράσινους λόφους, ενώ από την άλλη πλευρά δέσποζαν επιβλητικά βράχια και άγρια βουνά. Η γέφυρα Ρίο-Αντίρριο φαινόταν από μακριά, σαν μια γιγάντια λωρίδα που ένωνε τον ουρανό με τη θάλασσα, προσθέτοντας μια ιδιαίτερη νότα στο τοπίο.
Ήμασταν μια ομάδα πέντε ατόμων, κάτι που σημαίνει ότι η συνοχή και η ταχύτητα της ομάδας ήταν εξαιρετικές. Οι φίλοι από τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας ήταν όλοι έμπειροι και πρόθυμοι να βοηθήσουν όποτε χρειαζόταν. Όσο πιο μικρή η ομάδα, τόσο πιο ενωμένοι και πιο γρήγοροι ήμασταν, ανταλλάσσοντας κουβέντες και ενθαρρύνσεις κατά τη διάρκεια της πορείας. Οι στιγμές ξεκούρασης και οι γρήγορες ματιές στην απίστευτη θέα ήταν αναζωογονητικές. Συναντήσαμε κι άλλους ταξιδιώτες στις κορυφογραμμές του Ερύμανθου, οι οποίοι είχαν το ίδιο πάθος με εμάς για τη φύση και την περιπέτεια. Ύστερα από δέκα ώρες πορείας, ξαποστάσαμε σε ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο, παραδοσιακό σπιτάκι, όπου ο χρόνος εκεί είχε σταματήσει πολλά χρόνια πριν. Έξω από αυτό το σπιτάκι είχε έναν παχύ ίσκιο και λίγα μέτρα πάρα πέρα μια πηγή με δροσερό νερό. Το όλο σκηνικό έμοιαζε με όαση. Ξαφνικά η φύση μας έδωσε ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν εκείνη τη στιγμή. Τερματίσαμε στο Καλέντζι, ένα μικρό, όμορφο, γραφικό χωριουδάκι το οποίο είναι και η γενέτειρα των Παπανδρέου.
Και τώρα, εμείς η ζωντανή παρέα, σας προσκαλούμε να μας ακολουθήσετε στην επόμενη εξόρμησή μας, σε ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτεια, ομορφιά και αυθεντικές στιγμές. Ας συνεχίσουμε αυτήν την ποιητική αναζήτηση της φύσης και της ζωής, ας ανακαλύψουμε μαζί τα μυστικά που κρύβουν οι κορυφές και οι κοιλάδες
Α.Β.
Φωτογραφίες από την εξόρμηση μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ
Video από την εξόρμηση μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ