Μετά από ένα ζεστό καλοκαίρι, με πολλή πίεση στην δουλειά και με καθόλου ελεύθερο χρόνο λόγω φροντίδας στον άρρωστο σκύλο μου Κριστόφ, έψαχνα την ευκαιρία για «βόλτα» στο βουνό. Αποφασίσαμε λοιπόν με τον φίλο μου τον Περικλή να ακολουθήσουμε τον ΕΟΣ Καλαμάτας και να ανέβουμε στο Τραγοβούνι. Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία μου ανάβαση (Χαλασμένο – Προφήτης Ηλίας ) και έτυχε να διαλέξω ακόμα μία απαιτητική διαδρομή.
Το πρώτο πράγμα που έκανα λοιπόν όταν βρήκα κάποιον να κρατήσει τον σκύλο μου, ήταν να επικοινωνήσω με τον Γιώργο Στεφανούρη για να μάθω αν ήταν εφικτό να πάρει μέρος κάποιος αρχάριος σαν εμένα. Για να πω την αλήθεια, όταν άκουσα πως έχει 4 ώρες κόντρα ανάβαση και έπρεπε να πάρω μαζί μου 3-4 λίτρα νερό έκανα κάποιες δεύτερες σκέψεις αλλά δεν πτοήθηκα.
Έτσι λοιπόν, την Κυριακή το πρωί βρεθήκαμε στα γραφεία του συλλόγου από όπου ξεκινάει κάθε εξόρμηση. Επιβιβαστήκαμε στα βαν και ξεκινήσαμε για Ταύγετο. Μπορεί καφέ να μην είχαμε πιεί αλλά είχαμε μαζί μας τον Γιώργο τον Μπουρίκα όπου με το χιούμορ του και τα αστεία του κάναμε καινούριο στομάχι από τα γέλια.
Ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας σχεδόν από τα 1.000 μέτρα και τα Ριζανά Μεσσηνίας. Η διαδρομή ήταν απαιτητική και χρειαζόταν καλή φυσική κατάσταση για να ανεβείς στην κορυφή. Δεν υπήρχε κάποιο σημείο που να με δυσκόλεψε αλλά κάναμε κάποιες μικρές στάσεις για τις απαιτούμενες ανάσες. Μετά από 4 ώρες παρά 10 λεπτά φτάσαμε στην κορυφή. Η υψομετρική που διανύσαμε ήταν περίπου 900μ με αρκετή κόντρα.
Αμέσως η θέα μας αποζημίωσε. Οι εικόνες από τα 1.908 μέτρα της κορυφής, είναι σπάνιες και μοναδικής ομορφιάς, τόσο προς όλες τις υπόλοιπες κορυφές και φαράγγια του Ταϋγέτου, όσο και προς διάφορες περιοχές της Μεσσηνίας. Μπορούσαμε να δούμε την Καλαμάτα, την Μεσσήνη, το Χαλασμένο, τον Προφήτη Ηλία, το Καλάθι. Η ομάδα ήταν καλή και ανεβήκαμε όλοι, άλλοι γρηγορότερα και άλλοι λίγο αργότερα. Ο καιρός εξίσου πολύ καλός, με πολύ ζέστη και ήλιο.
Μετά την καθιερωμένη φωτογραφία της ομάδας με την σημαία του συλλόγου στην κορυφή του βουνού, ξεκίνησε η κατάβαση που ήταν αρκετά ήπια. Το τοπίο ήταν φανταστικό, ο ήλιος είχε ξεκινήσει και αυτός την κάθοδο και δεν ήταν ενοχλητικός και ο Μπουρίκας συνέχιζε τα αστεία. Στις 8μμ φτάσαμε στην Καλαμάτα γεμάτοι εμπειρίες και ικανοποίηση που ο στόχος επιτεύχθει.
Οι άνθρωποι του ΕΟΣ Καλαμάτας ήταν πρόθυμοι σε κάθε σημείο της διαδρομής να σε βοηθήσουν σε ότι ζητούσες και να σε καθοδηγήσουν. Με λίγα λόγια, φανταστικοί τύποι!
Νίκος Ζερίτης
Για περισσότερες φωτογραφίες πατήστε εδώ
2019-10-15 10:00:06