16 Οκτωβρίου 2022/ Ώρα 8:30 π.μ.
Έχουμε φτάσει με τις φίλες και τους φίλους από τον Ορειβατικό Καλαμάτας στον δυσπρόσιτο κεντρικό Ταΰγετο και σηκώνω τα μάτια μου κοιτώντας το Τραγοβούνι που υψώνεται μπροστά μου. Με 1908μ. ύψος δεν είναι η ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου, δεν είναι όμως μόνο το ύψος που κάνει ένα βουνό ιδιαίτερο…
Η σκέψη μου γυρίζει δύο χρόνια πριν. Ήταν Σεπτέμβριος του 2020, όταν ο Ορειβατικός Καλαμάτας είχε διοργανώσει μία ακόμη πορεία στο Τραγοβούνι και είχα δηλώσει συμμετοχή. Στο μέσον εκείνης της διαδρομής το σώμα μου είχε αδειάσει από κάθε ενεργειακό απόθεμα και δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την πορεία. Προς τιμήν του, ο φίλος Κώστας Κακλίδης προθυμοποιήθηκε να με επιστρέψει στην αρχή της πεζοπορίας. Η ανάμνηση εκείνης της ημέρας στροβίλιζε μέσα στο μυαλό μου και με πείσμωνε, γιατί πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος πρέπει να σηκώνεται δυνατότερος όταν πέφτει.
Έτσι λοιπόν όταν ο Ορειβατικός Καλαμάτας ανακοίνωσε ότι διοργανώνει μία νέα ανάβαση στο Τραγοβούνι, η καρδιά μου φτερούγισε αλλά το μυαλό ήταν «υπό σκέψη». Σκέφτηκα ότι δεν είμαι εγώ ο ορειβάτης , ο γνώστης της φύσης, ο λάτρης της χλωρίδας ή της πανίδας, αλλά και ο μελετητής της Ιστορίας, της αρχιτεκτονικής, των παραδοσιακών τρόπων ζωής και των καλλιεργειών, σε τούτη την από πάντα, από την πρώτη αυγή του ανθρώπινου είδους κατοικούμενη ορεινή ζώνη.
Τελικά κέρδισε η καρδιά και αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή. Πιθανόν έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι γνώριζα σχεδόν όλους τους συνοδοιπόρους μου. Η παρέα είχε και διεθνή παρουσία μέσω ενός Πολωνού φίλου. Συνδετικός κρίκος ήταν η αστείρευτη δύναμη, γνώση, υποστήριξη και εμψύχωση του αρχηγού μας (Γιάννης Κουραμπάς).
Οι δυσκολίες της πορείας ήταν καθαρά προσωπική υπόθεση για τον καθένα, ανάλογα με το βαθμό φυσικής κατάστασης και εμπειρίας του. Δεν θα σταθώ στο εάν ήταν μέτρια ή δύσκολη. Πάντως εύκολη δεν ήταν! Ήταν ένα «τεστ κοπώσεως», που όλοι το περάσαμε, άλλος πιο δύσκολα και άλλος πιο εύκολα. Μπορεί κάποιες φορές να μας κόπηκε η ανάσα, όμως η ζωή δεν μετριέται από το πόσες ανάσες παίρνεις, αλλά από τις στιγμές που σου κόβουν την ανάσα.
Κατά τη διάρκεια της πορείας αποφορτιστήκαμε από τα προβλήματα της καθημερινότητας και τα αρνητικά συναισθήματα, ενώ μεταξύ των μελών υπήρξε πνεύμα αλληλεγγύης και πολύ καλή διάθεση. Τι να πρωτοθυμηθώ! Ενδεικτικά αναφέρω τον Γιάννη Κουτσικέα που μας έφτιαξε το κέφι, την open minded Κωνσταντίνα, την πρόθυμη Ειρήνη που συνέτρεξε τον Παναγιώτη (όταν χρειάστηκε). Ακόμη ο αρχηγός, μοιράστηκε μαζί μας τις γνώσεις του για τα μανιτάρια που βρήκε στη διαδρομή (μακρολεπιώτα, αγαρικό) καθώς και για τη φύση της περιοχής με τα παλαιότατα μαυρόπευκα. Σίγουρα έγινα σοφότερος και τον ευχαριστώ γι΄αυτό.
Όλα κύλησαν ομαλά, από την αρχή μέχρι το τέλος. Ακόμη και ο Θεός συνηγόρησε σ΄αυτό αφού η ημέρα ήταν ηλιόλουστη, ο ουρανός πεντακάθαρος και έτσι από την κορυφή στο Τραγοβούνι απολαύσαμε τον Πενταδάκτυλο αλλά και όλες τις γύρω κορυφές και περιοχές που μας έδειξε ο αρχηγός μας.
Εν κατακλείδι, μπορώ να πω ότι το Τραγοβούνι είναι ένα απόμερο, μυστικό και άγριο βουνό που κάθεται εκεί ψηλά και περιμένει να σε υποδεχτεί, εάν πας σαν φίλος και με σεβασμό.
Αλέξης Κατσαρός
2022-10-18 11:38:02